Sabahları evin boşluğu artık beni rahatsız etmiyor. Ne annemi ne babamı ne kardeşimi özlüyorum. Geçen sene babamın sarhoş olup anneme bıçak çektiği gün, defterime ağzıma gelen her şeyi yazdım. Evde bunu buldu, okudu.
-Bu yazılar ne lan? Kardeşine böyle mi örnek olacaksın? Sen nasıl küfür edersin?
-Niye? Senin yaparken utanmadığın olayı ben yazınca ne olmuş? Her yaptığın kötülüğü kardeşimden saklamadım mı? O aralar gözlerini ve kulaklarını kapamadım mı onun? Onu evden uzaklaştırmadım mı? Sen bana babalık yaptın mı doğru düzgün? Şu zamana kadar yaptığın tek şey bana acı çektirmek değil mi? Tek yaptığın işine gelince o yalancı ağzını açmak değil mi? Bir siktir git hayatımdan. Babamda değilsin, olmanı isteyen de olmadı.
Ve o an güçlü hissettim, hiç olmadığım kadar.
Ve o an deliler gibi ağlamak istedim, hiç ağlamadığım kadar.
Ve o an huzuru buldum az olsa da, hiç bulmadığım kadar.
Ve o an seni öldürmek istedim, hiç istemediğim kadar.
Seni incittiysem ne mutlu bana. Yüzüne tokattan beter bir his hissettirdiysem, o sözlere çiçekler dağıtırım.
Kardeşime yaptığın sevgi gösterilerine karşı sustum, izledim. Bir zaman sonra ise nasıl bir orospu çocuğu olduğunu anladım. 7 yaşında babasının haysiyetsiz olduğunu öğrenen bir çocuğum. 7 yaşında herkes babasından sevgi görürken ben seni uzaktan izleyip, kötü tarafını gördüm. Şeytanın bile insanoğluna yapmadığı kötülükleri bana yaptığını hissettim, unutmadım, unutamadım.
Çok denedim yaralarımı kapamayı başkalarıyla, ama olmadı. Yaralarım gittikçe senleşti, kötüleşti.
Belki dedim bir gün olur hatasını anlar. O günleri beklemek yerine artık ölmeni bekliyorum. Cenazende mutluluktan ağlayacağım günleri bekliyorum.
Ve o gün senin ölüm gününken benim kurtuluş günüm olacak baba.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küfrün Bir Parçası
PoesiaBıktım ben artık. İnsanların bencilliğinden her şeyinden. İsyan ediyorum lan sana Dünya! Yıkamadın beni. Ezdin beni, hırpaladın, yangınlar yaktın içimde, ölü bir kuş gibi bıraktın beni. Yaşarken herkes bana dokunmak isterken, ilgi gösterirken öldüğü...
