Küfrün Bir Parçası

Geceler Yetmez mi?-4

Bugün fark ettim, bir zamanlar senin için kestiğim saçlarım uzamış. Koynunda uyurken sevdiğin saçlarım yine aynısı gibi olmuş. Kalp atışların aklıma geliyor yine. Masum bakışların. 

Bir çok şey aklıma geliyor. 

En çok da üzüldüğün halde bana güldüğünde çenendeki gamzenin daha belirgin olması. 

Sevdiğim insanların yaptığı kötülükleri görmemeye alışmışım. Bu sefer de beni öldürmüşler, daha yeni haberim oldu.  

Kimse dönmez geri.

Ne sana bakan yollar,

Ne de bize bakan anılarımız. 

Bakarım bazen gözlerine. 

Öyle mazlum bakan,

Öyle durgun bakan.

Severim bazen beni sevişini. 

Öyle kusursuz,

Öyle muamma. 

Bir çok insan gibi düşünürüm dünyanın hali ne diye. Bir sonuç çıkmaz, birden fazla sonuç çıkar. Düşünmekten kendimi kaybettiğim oluyor bazen,

Yaşamanın ölüm için bahane olduğu gibi. 

Saçlarından öpmeyi özledim. Bunu dedim diye saçlarını kesme, yapma. Aklından geçireceksin elbet. 

Seni sevmek ölesiye dayak yemekten ibaret. 

Seni sevmek nazi kampında baş kaldırmaktan ibaret.

Seni sevmek göğsüme silah dayayıp kendimi öldürmemekten ibaret. 

Artık hiç bir satırda seni aramam. Senle savaşmam, malum tanrıyla savaşım bir hayli yorucu. Veremden ölüyor gibiyim. Her geçen gün biraz daha. 

Lan bu ne biçim hayat? Ben bu hayatta ne için yaşıyorum? 

Koca bir hiç.

Tıpkı benim gibi. 

Yazılar yazdım sana. Şiirler yazdım sana. Sahnelerde sarhoş oldum sana. Fotoğraflarda hüsran oldum sana. 

Ben sana bir çok şey oldum, sen anca bana cüzzam oldun. 

Sana ben papatyalar verdim,

Saçlarından sevdim seni.

Gönlümde bitirdim. 

Sen gittin, bende bittim. 

Sana iyi günler,

Bana ölmediğim günler.