Kalemim gün geçtikçe kusuyor, özgürlüğümü.
Ellerim gün geçtikçe yazıyor, doğrularımı.
Beynim gün geçtikçe her kazığı hatırlıyor, acılarımı.
Kalbim gün geçtikçe korkuyor, savaşta kalmış bir çocuk gibi.
Ben ne kadar yazarsam o kadar susturmayı başardılar.
Bir çok insan öldü her bir şarkı da.
Gülüşüne aldandım,
Birbirimize aldandık.
Çok kördüm,
Çok gördüm.
Peki ya kördüm de,
Kanar mı insan her kıyamete?
Kucak açar mı bütün felaketlere?
Fazlası zarardır derler, peki senin bana fazla olman niye bu kadar iyiydi?
Sabah masaya 2 tabak, 2 çatal, 2 çay bardağı, 2 bıçak koyup da ardından sadece 1 yürek oturunca anlıyorsun, geriye sadece 1'inin kaldığını.
Acı verir sabahlar. Sabahlar bir nevi uyuşturucudan uyanma zamanıdır. Ayılırsın yavaş yavaş, her şeyin farkına varırsın 10 dakika sonra. Aklına dehşet verici ne varsa gelir.
-Bir kahve yaparım, geçer.
Hep bu kafa da olup asla geçmeyeceğini anlıyorum ayıldığımda. Her yer yıkım, her yer ceset, her yer göz yaşları.
İçimdeki savaşlar bitmek bilmiyor,
Belki seni seversem sağ ve sol olmaktan çıkarız.
Ya ne dersin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küfrün Bir Parçası
PoetryBıktım ben artık. İnsanların bencilliğinden her şeyinden. İsyan ediyorum lan sana Dünya! Yıkamadın beni. Ezdin beni, hırpaladın, yangınlar yaktın içimde, ölü bir kuş gibi bıraktın beni. Yaşarken herkes bana dokunmak isterken, ilgi gösterirken öldüğü...
