Kimsenin bilmediği papatyalarla dolu bir mahalle bulayım istiyorum. Kimse görmese mahallenin güzelliğini.
Bazen insanlar güzel olan varlıklara kördür.
Ben bir göt kadar odada oturup bir kaç insanın tek dertlerinin erkekler, makyaj ve markalar olduklarını anlayabildim.
Anlamasaydım daha mutlu olurdum o ayrı bir muamma.
Bu göt kadar oda benim odamdı. Ne diye böyle saçma insanlar vardı? İnsanlarla nasıl dalga geçtiklerini, tiplerini aşağılayarak nasıl güldüklerini izlemek bana bir deneydeymişim gibi geliyordu.
Bazılarınız sadece insan gibi görünüyor, bazılarınızın duyguları girdap tarafından kaybolmuş kadar kötü.
-Peki ya Sevim'in kapalı olması bu devirde?
Buna gülmeleri uzun sürdü. Laiklik diye götünü yırtıp, laikliği sadece sevişme sahnesi sanan bir sürü deprem görüyorum. Depremlerini kendi üstünde kullananlar.
Yaz geldi.
Gelmesiyle birlikte sevdiğin çiçek de gözlerimdeki anıları deşmeye başladı. Günler geçmiyor. Çürümekten başka yaptığım bir şey yok.
Bazen insan sevilmek ister.
Bazen çok ister.
Bazen hiç bitmesin ister.
Bazen de hemen biter.
Tıpkı bu yazılarımdaki acıların bir gün biteceğini ummak gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küfrün Bir Parçası
PoetryBıktım ben artık. İnsanların bencilliğinden her şeyinden. İsyan ediyorum lan sana Dünya! Yıkamadın beni. Ezdin beni, hırpaladın, yangınlar yaktın içimde, ölü bir kuş gibi bıraktın beni. Yaşarken herkes bana dokunmak isterken, ilgi gösterirken öldüğü...
