SENFONİ

B/20

S.Freud:
Bil ki, önemli değildir kaç kez yenildiğin... Çünkü asıl önemli olan, kaç yenilgiden sonra yeniden doğrulabildiğin.

Multi: Mısra Özer

****

Etrafta ölüm sessizliği sürerken derin bir nefes aldım. Doktor biraz sonra gelicekti ve bildiğim vasat durumumu bana tekrardan ezbere okuyacaktı.

Bundan dolayı hastahaneden ve doktorlardan uzaklaşır olmuştum.
Tabi diğer yandan uzun zamandır sakladığım hastalığımı daha fazla içimde sır olarak tutamamıştım.

Odada göz gezdirdiğimde arkadaşlarıma derin bir iç çekişle baktım. Üzgün ve çaresizlerdi. En kötüsü onlara yanlış bir zamanda haber vermiştim... Urazda yoktu ve neredeyse içimde koca bir boşluk var gibiydi.

Şimdi ne yapacaktım?

Bilmiyordum.

kumsal elimi hafifçe sıkarken ona tebessüm ettim. Fakat o benim aksime ellerime bakarak öylesine dalıp gitmiş, gözleri hafifçe dolmuştu.

Derince yutkunup toprağa baktım. Parmakları birbirine kitli bir kumsala bir bana bakıyordu. Batu ise ortalıkta yoktu fakat gözlerim onu bulmak istercesine tekrar gezindi odada.

gelmediğini düşünürken kapı açıldı ve doktorla beraber içeriye girdi. Fazla durgundu. Doktor öksürüp dikkatini üzerine çekerken herkes merakla ona bakmaya başladı.

"Mısra Hanım'a koyulan bu teşhis 6 ay önceydi. Fakat son anlarda kontrole dahi gelmedi." Dedi ve elindeki kağıda baktı.

"Kan değerleriniz fazlasıyla düşük. Aşırı bir kilo kaybını var ve bu 6 ay önce geldiğiniz durumdan daha kötü."

diyince gözlerimi bir kaç saniye kapayıp derin bir nefes aldım.

"Önceden yaptığımız teşhisteki gibi lösemi hastasısınız. Ve şimdi elimdeki değerlerle incelediğimde..." diyerek kağıdı ve kalemi alarak bir bana bir kağıda bakarak işaret koymaya başladı.

"İştahsızlık ve kilo kaybı" diyerek bir tik attı. Gözleri bir kaç saniye bende durup tekrar kağıda baktı.

"Solukluk ve halsizlik" diyince başımı onaylarcasına salladım. Odada çıt çıkmazken doktor derin bir nefes alıp tekrardan tik attı.

"Kemik ağrıları ve morluklar" diyince kolumda yeni yeni oluşan morluğa kaydı gözlerim. Yutkunup doktora geri döndüm ve başımı hafifçe salladım.

"Uygun tedavi ile kontrol altına alınamayan ateş veya enfeksiyonlar"
Diyerek son kez tik atarak kalemi üst cebine koydu. Kağıtları kapatıp başka bir kağıt çıkardı ve inceledi.

"Size uygun bir ilik arayışına başladık eğer yakınlarınızdan biriyle uyuşuyorsa bizim için erkenden sonuç iyi olacaktır." Diyerek diğer kağıdı da kapadı.

"Kemoterapi göreceksiniz. Bizde bu süreç içerisinde sizinle ilgileneceğiz"
Diyince gözlerim doldu ve elim saçlarıma gitti. İlaç tedavisiyle başlayacağım şey en sevdiklerimi de alıcaktı benden.

Doktor odadan çıkarken ağzımdan bir hıçkırık çıktı. Gözlerimden akan yaşlar durmazken birinin sarılmasıyla daha da hızlı akmaya başladı.

Batunun olduğunu hissedince ona sıkı sıkı sarıldım. Bir kaç dakika sonra toprakta bana sarılırken zar zoruna ona baktım.

"Uraz.. Onun haberi olmayacak." Diyince toprağın gözünden bir damla yaş düşerek yanaklarından süzüldü.

"Yapamam... İllaki isteyecek fotoğraflarını, sesini. Seni..." bir kaç damla yaş düşmeye devam etti.

"Yapamayız toprak. Onun beni o halde görmesini istemiyorum. Bu süreci onsuz tamamlayacağım." Diyince gözlerini kapattı.