W pogoni za szczęściem

Rozdział.35.

      

          Charlotte

- A wtedy Luki skoczył z mostu do wody.

Miranda kończy opowieść a wszyscy łącznie ze mną zanoszą się śmiechem. Nawet Lukas, uśmiecha się pod nosem.

- Mamo czy musisz mnie kompromitować przy Lotti?- Luki udaje zdenerwowanego

Muszę mu przyznać rację w tym, że jest to dość kompromitująca opowieść. Miranda opowiedziała mi jak jej najstarszy syn do 10 roku życia miał swojego ukochanego misia i gdy byli nad jeziorem latem malec upuścił do wody misia stojąc na moście. Lukas tak kochał misia, że po mimo iż w tamtym miejscu było ponad 4 metry głębokość to chłopak wskoczył ratować pluszaka. Oczywiście nie umiał pływać i już po kilku sekundach zaczął się topić. Na szczęście Aron był w wodzie i w porę zainterweniował. Jednak najśmieszniejsze było to, że rodzice musieli na chama trzymać chłopca bo ten wyrywał się z zamiarem ponownego ratowania misia.

- Wiesz co Lotti, jeżeli wasze dzieci będą z charakteru takie jak Lukas to ci szczerze współczuje.- momentalnie przestałam się uśmiechać- Kocham mojego syna, ale charakter ma paskudny.

Poczułam nieprzyjemne ukłucie w sercu. Ja nie będę miała malutkiej kopi Lukasa. Nie będę mogła dać mu tego czego pragnie. Odsuwam się od stołu i wstaję niezgrabnie.

- Przepraszam muszę wyjść.- ruszam do wyjścia

- Źle się czujesz skarbie?

Słyszę za sobą pytanie Mirandy, lecz nie odpowiadam na nie. Szybkim krokiem przemierzam korytarz. Widzę drzwi prowadzące do ogrody. Nie myśląc zbyt wiele otwieram je i dosłownie wybiegam na świeże powietrze. Oddycham głęboko i zaciskam mocno zęby. Powstrzymuje łzy, które chcą wypłynąć. Nie mogę się rozkleić. Za dużo w ostatnim czasie płaczę. To musi się zmienić. Nie mogę pozwolić aby uczucia zawładnęły mną. Muszę być silna. Nagle czuje ciepłe ręce, które oplatają mnie niczym winorośl i już po chwili jestem przygnieciona do ciepłego torsu Luki. Wtulam się w niego czując ukojenie dla moich zszarganych nerwów.

- Moja matka nie powinna wspominać o dzieciach przy tobie.- szepcze w moje włosy- Przeprasza.

- Nie masz za co.- wzdycham- To normalne, że pragnie kolejnego wnuka.

- Ale przekaże jej aby nie rozmawiał na ten temat przy tobie.

- Nie.- odwracam się do niego gwałtownie- Proszę nie. Nie chcę aby traktowała mnie jak niedorajdę.

- Jesteś pewna?

- Tak.

Uśmiecham się do niego delikatnie i całuje go w usta. Słyszę za nami gwizdy i śmiech. Otwieram oczy i dostrzegam pełno łudzi, którzy stoją i klaszczą. Rumienię się zawstydzona i wciskam się jeszcze bardziej w tors Luka.

- Co to za ludzie?- szepcze mu na ucho

- To nasze stado skarbie.- całuje mój czerwony policzek

Rozglądam się dookoła. Ludzie się zbierają wokół nas i zaczynają wiwatować.

- Dlaczego się cieszą?- pytam szczerze zainteresowana

- Jesteś moją mate czyli przyszłą Luną tego stada, a jednocześnie matką dla wszystkich jego członków. Cieszą się, że cię odnalazłem.

Wszyscy cieszą się i radują. Dzieci piszczą i biegają dookoła nas, a dorośli głośno klaszczą. Czuję radość, która rozpiera mnie od środka.

     Nieznajomy

- Przygotowałaś wszystko?- pytam po raz setny

- Czyżbyś we mnie wątpił?- pyta z przekąsem

- Wolę się upewnić, że wszystko jest dopracowane.- tłumaczę

- Spokojnie wszystko działa według planu.

- Lucy.- łapię ją za rękę- Pamiętaj, że mamy tylko jedną szansę.