~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

#16

-"Με τίποτα δεν θα πας"Της φώναξα δυνατά ενώ ερχόταν από την παρέα του Τομ.

-"Μα θέλει να μιλήσουμε"είπε με αθώο βλέμμα.

-"Σοβαρά?Μετα από όλα όσα σου έκανε?"

-"Πρώτον μην φωνάζεις,δεύτερον πρόκειται μόνο να δω τι θα μου πει και τριτον.."

-"Κάνε ότι θες αλλά σε παρακαλώ, μην γυρίσεις σε αυτόν.Δεν ξέρεις τι άλλο μπορεί να σου κάνει και αυτός και η παρέα του."της έλεγα ήρεμα λίγο πιο πέρα από το παγκάκι όπου καθόντουσαν.

-"Ηρέμησε Έλι..ξέρω τι κάνω"

Πφφ.Μια την έχω και δεν θέλω να πάθει τίποτα.Την αγαπώ,άσχετα από την κακή μας αρχή και άσχετα που την ξέρω μονο 3 μήνες.

Την κοίταξα και αφού χαμογελούσε και εκείνη,χαμογέλασα και εγώ.

-"Άντε πάμε τώρα στην τάξη γιατί έχει χτυπήσει ωρα"μου είπε και με τράβηξε απο το μπράτσο αλλά εγώ στάθηκα ράκος.

-"Δεν έχουμε με την Χεϊλι τώρα..έχουμε μάθημα κατεύθυνσης"είπε δικαιολογώντας την ακινησία μου.

-"Ποιο είναι το τρίτο?"της είπα και με κοίταξε σαν χάνος.

-"Εε?"είπε τελικά αλλά ήταν ακόμη με το στόμα ανοιχτό.

-"είπες πρώτον μην φωνάζω,δεύτερον ότι είσαι χαζή που θα πας στον Τομ.."

-"Ειιι.."είπε παραπονεμένα

-"Θιγμένη εσύ"είπα και στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Και τρίτον δεν ειπες"

-"Δεν θυμάμαι"είπε και κοίταξε το πάτωμα με ενδιαφέρον.

-"Ήταν καλό ή κακό?"

-"Δεν θυμάμαι"είπε ενώ συνέχιζε να κοιτάει το πάτωμα.

Δεν είναι φιλη μου.Όχι μη με κοιτάτε.Δεν την ξέρω.

-"πάμε μέσα"την τράβηξα και πήγαμε προς την τάξη.

+

Καθόμασταν και κοιτούσαμε με προσήλωση τον αγώνα μπάσκετ στις κερκίδες,όταν τα μάτια μου ξαφνικά έκλεισαν.

Όχι.Ούτε νυστάζω,ούτε λιποθύμισα.

-"Μπουυ"φώναξε δυνατά.

-"Ααααα"είπα χαμηλόφωνα και τον κοίταξα με ύφος Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος.

-"Τι κάνετε εδώ?"είπε και κάθισε δίπλα μας.Δίπλα μου.

-"Τρώμεε"είπε μπουκομένη από τα πατατάκια η Νικόλ.

-"Και άλλο?"είπε ο Θάνος αλλά το μετάνιωσε αφού η Νικόλ τον κοίταξε με άγριο βλέμμα.Είχε και τα πατατάκια να κρέμονται από το στόμα της προκαλώντας μια εικόνα..τραγική.Τρόμαξα λίγο αλλά..έκατσα.