~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

39

Πλησιάσαμε την πόρτα και ο Στέφαν έριξε μια γρήγορη ματιά στον διάδρομο έχοντας πάντα το χέρι του στην τσέπη εκεί όπου έκρυβε ένα από τα πολλά όπλα του.
Λίγο πριν βγει έξω τον κράτησα από το χέρι και τον τράβηξα..

-"Εσύ??"του λέω και με κοιτάει με απορία

-"τι εγώ??"

-"Με βοηθάς να δραπετευσω..Δεν πιστεύω να νομίζεις ότι θα σε αφήσουν έτσι?!"

-"Δεν θα μου κάνουν κάτι..με έχουν ανάγκη"

-"εγώ προσωπικά όσο καλός και να ήσουν σίγουρα δεν θα σε άφηνα έτσι από την στιγμή που αφήνεις έναν άνθρωπο να φύγει και ειδικά όταν είναι πολύ σημαντικός για αυτούς"του είπα γρήγορα

-"Θες να αλλάξω γνώμη??"είπε και μου έριξε μια κλέφτη ματιά

-"όχι όχι.."

-"τότε σταμάτα"είπε και πήγε να βγει έξω

-"περίμενε..τι θα κάνεις εσύ??"

αναστέναξε.Με κοίταξε και χαμογέλασε απαλά αλλά θλιμμένα συνάμα.

-"Ανησυχείς για μένα γατάκι??"

αχχ έλεος!

-"ξέχνα το..πάμε!"είπα και πήγα να βγω εγώ πρώτη έξω άλλα με τράβηξε πάλι μέσα.

-"Τι??"τον ρώτησα

με κοίταξε μέσα στα μάτια.Έκανε στην άκρη τα μαλλιά που μου είχαν πέσει μπροστά και πλησίαζε.Χάιδευε παράλληλα το μάγουλό μου απαλά..Αχ αυτό το αίσθημα.Πολύ φοβάμαι πως θα μου λείψει..

-"τίποτα"απάντησε ξερά και βγήκε έξω αφήνοντάς με συξιλη.
"έλα"μου είπε και μου άπλωσε το χέρι.

Χωρίς να του το δώσω βγήκα έξω και προχώρησα στον διάδρομο.Μετά από λίγο ήρθε και αυτός και πέρασε μπροστά για να ελέγχει την κατάσταση.Παρατηρήσαμε ότι το πτώμα του "κυρίου" εκείνου είχε εξαφανιστεί και ταυτόχρονα κοιταχτήκαμε όταν το διαπιστώσαμε.
Πώς δεν ήρθαν να μας ψάξουν από την στιγμή που βρήκαν ένα πτώμα κάτω??Με έπιασε άγχος αλλά κρατήθηκα να μην πανικοβληθώ.

Λίγο πριν βγούμε από το κτήριο ο Στέφαν άπλωσε το χέρι του να μείνω ακίνητη.Δεν κουνιόταν καθόλου.Μα καθόλου.Ούτε ιντσα..

-"Στέφαν??"

παρέμενε στάσιμος μέχρι που έπεσε κάτω στο έδαφος.

-"ΣΤΕΦΑΝΝ.."φώναξα και πήγα πάνω του.

Από μακριά είδα 4 τύπους με μάσκες να τρέχουν με όπλα προς το μέρος μας.Κοίταξα κατευθείαν τον σφυγμό του.Ζούσε.Λογικό να μην τον σκότωναν εφόσον είναι σημαντικός για αυτούς.Τον είχαν όμως ακινητοποιήσει.Πώς θα τον σήκωνα??Έρχονταν γρήγορα να μας πάρουν.Ήμασταν τόσο κοντά.Άρχισα να πανικοβαλλομαι..
Έκλεισα τα μάτια.Ένοιωσα λες και περνούσαν αιώνες όμως ήταν μόλις λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να πιάσω το όπλο του Στέφαν και να σημαδέψω προς αυτούς.
Σταμάτησαν και οι 4..