~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

#28

-"Γαμω το κεφάλι σου.."
"Ξύπναα"

Άκουγα σιγανούς ψιθύρους όπου κάθε λεπτό ολοένα και δυνάμωναν μέχρι που οι ψίθυροι έγιναν φωνές.Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και έβγαλα ότι νερό υπήρχε μέσα μου.

Άκουσα μια εκπνοή βαθιά από ανακούφιση και ένα σώμα να ξαπλώνει πάνω στον τοίχο.

Βρισκόμουν σε μια λίμνη από νερό έξω από την μπανιέρα.Τα μάτια μου θολά αλλά κατάνοιχτα.Ζαλιζόμουν αλλά μπορούσα να αισθανθώ.Και εκείνο που αισθάνθηκα τότε ήταν οργή.Μίσος και απογοήτευση με κατέκλεισαν.Στάθηκα στους αγκώνες μου.Γύρισα το βλέμμα μου στα δεξιά και είδα αυτόν ανέκφραστο να κάθεται και να με κοιτάει εξουθενωμένος.

Δεν μίλησε.Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε.Βγήκε έξω από το μπάνιο ενώ εγώ έμενα εκεί να τον κοιτάω καθώς κατευθυνόταν προς την κουζίνα να βάλει λίγο νερό να πιει.Παναγία μου.Που έχω μπλέξει.

Σηκώθηκα με το ζόρι και με νεύρα τον πλησιάζω.Πριν καν προλάβω να πω κουβέντα μου έκλεισε το στόμα με τον δείκτη του χεριού του.Τον κοίταξα με απορία.

-"Δεν άλλαξες ακόμα.Βρωμάει θανατίλα το φόρεμα"είπε και απομακρύνθηκε.

Έκανα μεταβολή και πήγα πάλι στο μπάνιο να βάλω μια από τις μπλούζες του.Βρήκα μια φαρδιά μαύρη,που μου έκανε για φόρεμα,και την φόρεσα.Γύρισα πάλι σε αυτόν.

-"Ούτε να αυτοκτονήσουμε δεν μπορούμε?"του είπα με υφάκι και με τα χέρια στην μέση.

Γέλασε.

-"Τι γελάς ρε φιλαράκι?Σου φαίνεται αστείο που πήγα να πεθάνω?Και ωραία..εγώ χέστηκα γιατί για αυτό προορίζομαι εδώ και απορώ γιατί το καθυστερείται,εσύ με ποιο δικαίωμα με επαναφέρεις?Αα ναι συγγνώμη..Σας αρέσει εδώ να βασανίζεται τις κοπέλες.Πόσες έχεις σκοτώσει?1000?2000?Τις 4000 του Σπαλιάρα?Εε?Πόσες?"είχε μείνει άναυδος.Λογικό.Κάποιος έπρεπε να του την πει.Το βλέμμα του ήταν γεμάτο απορία.

-"Ποιος είναι ο Σπαλιάρας?"είπε τελικά και κατάλαβα γιατί είχε τέτοιο ύφος.

-"Τι?"ρώτησα

Χαμογέλασε διαβολικά και ενώ άφησε το ποτήρι με το νερό του στο τραπέζι,φόρεσε νέα μπλούζα,πήρε το όπλο του και πριν βγει από την πόρτα γύρισε και με κοίταξε.Περίμενα να πει κάτι επί της ουσίας αλλά τελικά μόνο ταινία δεν ζω.

-"Αν πεινάς έχει μέσα στο ταπεράκι"είπε και έφυγε.

-"Τι είναι τούτος?"αναφώνησα μόνη μου.Ήμουν μέσα σε ένα άδειο,από ανθρώπους,σπίτι.Ο ήλιος έδυε απαλά.Το πορτοκαλί σαν χρώμα κυριαρχούσε στο δωμάτιο όπου βρισκόμουν και το έκανε με αυτόν τον τρόπο εξωτικό.Τα δέντρα έξω ήταν ήρεμα και γαλήνια.Καταπράσινο τοπίο.Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όσο ήμουν μόνη δεν ήταν να φύγω.Ήταν να εξερευνήσω.Για κάποιον παράξενο λόγο δεν τον φοβόμουν τον τύπο.Άλλωστε για να μην με έχει σκοτώσει ακόμα,να με σώζει και να μου δίνει να φάω,σημαίνει πως κάτι άλλο ετοιμάζει.Ή προσπαθεί να με σκοτώσει με γεμάτο στομάχι για να έχει το σώμα μου περισσότερη αξία,ή..δεν ξέρω.Είχα αναπάντητα ερωτήματα.Και δεν φαινόταν για άτομο που ξέρει τι πάει να πει επικοινωνία.Ειναι ο άνθρωπος που ενώ θα προσπαθήσεις να τον πλησιάσεις και να του μιλήσεις,θα βγάλει το όπλο να στην μπουμπουνίσει.Τόσο απλά.Αλλά για να με κρατάει ασφαλής σημαίνει πως δεν μπορεί να με σκοτώσει.Άρα μπορώ να τον ρωτήσω ότι θέλω να μάθω.Σωστά?