~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

33

Έπεσα..τα μάτια μου τα είχα σφιχτά κλειστά και τα χέρια μου αιωρούμενα.Όλα θα τελείωναν.Δεν άντεχα άλλο.Μήνες χωρίς να έχω μια ελπίδα ότι..με ψάχνουν και θα με βρουν.Θα με ξέχασαν.Θα νομίζουν ότι έχω πεθάνει και θα συνεχίζουν με την ανάμνησή μου.Πώς όμως κάποιος χωρίς αποδεικτικά στοιχεία,χωρίς πτώμα και κηδεία,μπορεί να ξεχάσει?Πώς?Έχω απογοητευτεί.Γι'αυτό η λύση είναι αυτή.Μόνο αυτή.Καλύτερα έτσι.

Κάθε πονεμένη σταγόνα,που έπεφτε από τα μάτια μου,την έβλεπα να αιωρείται στον αέρα.Αντίκρυ είχα τον ήλιο.

Ένιωθα λες και έπεφτα αιώνες.Μάλλον,λίγο πριν φανερωθώ στον Άγιο Πέτρο,η ζωή θέλησε να πάρω μια τελευταία γεύση της.Πικρή γεύση βέβαια αλλά αρκετή για να με κάνει να νιώσω.Εκείνη την στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτα.Δεν προλάβαινα να σκεφτώ.Όσο ο χρόνος μου φαινόταν αιώνας,άλλο τόσο η πραγματικότητα ερχόταν να μου κλέψει αυτά τα δεύτερα πριν το τέλος.

Γρήγορα ένιωσα πως ερχόταν.Ερχόταν το άδικο τέλος μου.Άδικο αλλά η μόνη διέξοδος.Έκλεισα σφιχτά ξανά τα μάτια αποχεραιτώντας τον ήλιο για τελευταία φορά.Και τότε...τελείωσαν.

...................................................................

Ένα ζεστό αεράκι με αγκάλιασε και όλο μου το σώμα αναρρίχησε.Ένα φως θάμπωνε ακόμη τα βλέφαρά μου.Δεν θέλησα να τα ανοίξω.Μ'άρεσε όλη η μαγεία που δημιουργούνταν από τα εφέ του παραδείσου.Γιατί στον παράδεισο θα πήγαινα.Πολλά άσχημα στην ζωή μου δεν έκανα και ούτε θέλησα να κάνω.Και αν έκανα ήταν κατά λάθος.Ναι..μιλάω για το καρότσι της γριούλας.Μου έχει μείνει,όσο αδιάφορο και αν ακούγεται.

Η ζέστη απλωνόταν σε όλο μου το σώμα.Κουνιόταν με κάποιο τρόπο πάνω στους ώμους μου.Σαν να με κρατούσε δυνατά.Άρχισα να πονάω λιγάκι.Μια σταγόνα έπεσε πάνω στα κλειστά μου βλέφαρα.Άρχιζα να αντιλαμβάνομαι διάφορα πράγματα που πριν κάτι δεύτερα,δεν υπήρχαν.Το φως έσβησε σαν να μπήκε ένα μεγάλο σύννεφο μπροστά του,αλλά η ζεστασιά παρέμεινε εκεί να με ταλαντεύει ευχάριστα.Το μόνο άξιο ως τώρα.Ξάφνου άκουσα μια φωνή.Ερχόταν από μακριά.Πλησίαζε αργά αργά όλο και πιο έντονα.Έντονα και παρορμητικά αλλά..μαγευτικά.Ήταν μια,ναι μεν ακουστικά επικίνδυνη φωνή,αλλά είχε την ιδιότητα να σε ηρεμεί αμέσως.Περίεργο.

Ο Άγιος Πέτρος σκέφτηκα αμέσως.Μόνο αυτός θα μπορούσε να με καλωσορίσει έτσι.Ίσως όχι πια με το εξαίσιο σκηνικό που διέλυσε,αλλά και μόνο η φωνή του μου αρκούσε.

Η φωνή έφτανε πιο πολύ.Όλο και πιο έντονη.Βλασφημούσε νομίζω.Τουλάχιστον έτσι θεώρησα.Ή τρελαινόμουν ή ο Πετράκης είχε γνωρίσει αυτόν που με κυνηγά.Τον Στέφαν.Μόνο αυτός μπορούσε να κάνει έναν Άγιο να βρίσει.Αλλά θα μου πείτε ότι ο Στέφαν δεν έχει πεθάνει.Ακόμα..