~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

#22

-"Μελισσούλα.. "Άκουσα μια φωνή
" Γλυκιά μου?"συνέχισε
-"Μπαμπά?"
-"Που είσαι ρε βλαμμένο?"είπε ο Γιώργος.
-"Εδώ ειμαι, μπροστά σου"απάντησα αλλά ηταν σαν να με έψαχναν. Αφού ήμουν εκεί.Τους έβλεπα. 
-"Αυτό το φουλάρι ταιριάζει απόλυτα με την απόχρωση των ματιών μου"είπε η Χεϊλι μπαίνοντας στο δωμάτιο.
-"미친(τρελή)ψιθύρισε η Γκρέτα.
-"Μωρό μου,που είναι η γραβάτα σου η μπλε?Θέλω να την πάω στο καθαριστήριο για τον λεκέ που είχες κάνει"και η Μαίρη.

Τους έβλεπα όλους.Αλλά δε με έβλεπαν. Τα μάτια μου στοιχηματίζω ότι είχαν ρεαλιστική εικόνα.Δεν κοιμόμουν.Το μονο σίγουρο!Τους έβλεπα στο δωμάτιο σαν οπτασίες να γυροφέρνουν.Τότε ξαφνικά ένα σώμα,μπαίνοντας στο δωμάτιο,κατέστρεψε όλη την φαντασία.

-"Φαίνεσαι άσχημα"είπε ειρωνικά.

Έκλεισα τα μάτια μου λίγο για να συνέλθω από το ζωντανό όνειρο.

-"Όπως είπα,φεύγουμε με τον Λούι και τον Φίλιπ.Η τύχη σου θα είναι με τον Μεγάλο"έλεγε αλλά δεν είχα την δύναμη να τον κοιτάξω.

Όπως καταλάβατε,ένας μήνας!Ένα μήνα ολόκληρο και 1 βδομάδα βρίσκομαι εδώ.Το μόνο που μου φέρνουν είναι λίγο νερό.Φαγητό πρόχειρο και αυτό σπάνια.Το καλό ήταν ότι έφευγαν οι τύποι αυτοί και δεν θα με βασάνιζαν πια.Κάθε εβδομάδα έρχονταν και περιγελούσαν.Κάποιες φορές έφταναν σε σημείο να μου ασκήσουν βία.Υπήρχαν στιγμές που ψιθύριζαν για να μην ακουστούν.Πιθανόν γιατί δεν ήταν επιτρεπτό από τον Αρχηγό.Αναρωτιόμουν όμως αν ο Μεγαλος θα ηταν πιο σκληρός ή πιο κατανοητός.Λογικά θα μάθαινα.

Η ώρα είχε περάσει αρκετά από την επίσκεψη του Νώε.Περίμενα κουλουριασμένη στο δάπεδο την ώρα του φαγητού.Συνήθως τέτοιες ώρες μου δίνουν τα απομηνάρια απο τα φαγητά τους.
Αλλά ουτε σήμερα έκαναν την εμφάνισή τους.

Η επόμενη μέρα φάνηκε τεράστια.Δυστυχώς ή  ευτυχώς εμφάνιση δεν έκανε κανένας.Αυτό σημαίνει ότι ουτε και σήμερα σκόπευα να πιω νερό ή να φάω κάτι.Το μόνο που μπορούσα να αισθανθώ πια ήταν τα ζωντανά όνειρα.Εικόνες από τον πατέρα μου να τρώει.Τον Γιώργο να παιζει FIFA.Αχ θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να ήμουν εκεί και να έπαιζα για μια φορά μαζί του.Την Μαίρη να μιλάει στο τηλέφωνο και να κλείνει τα ραντεβού του πατέρα μου με πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη της.Η Γκρέτα να καταριέται την κάθε στιγμή που έτυχε να είναι δική μας οικονόμος.Και τέλος,η αξιαγάπητη Χεϊλι να βάζει μάσκα προσώπου και να διαβάζει περιοδικά. Να σας πω την  αλήθεια μέχρι και η Χεϊλι μου λείπ... Τι λέω θεέ μου?Το παραλήρημα από το φαΐ.Σίγουρα!