~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

35

Απέστρεψα το βλέμμα μου αλλού.Δεν ήθελα να τον βλέπω.Δεν άντεχα να τον βλέπω.Όχι..όχι πάλι.Θυμάμαι την τελευταία φορά.Την θυμάμαι σαν χθες.

-"Οοο όχι Ελίνα μου.Ούτε μια ματιά δεν αξίζω?"έλεγε χλευαστικά.

Τα μάτια μου έκλεισαν.Ο λαιμός μου έκλεισε.Ήθελα τόσο να φωνάξω.Δεν έπρεπε όμως.Δεν έπρεπε.Όχι αυτή την φορά.Δεν θα του έδειχνα ξανά την αδυναμία μου.Τον κοίταξα στα μάτια.Είχαν εμφανιστεί στο φως.Γαλάζια τρομακτικά να με κοιτούν επίμονα.Η όψη του άκρως ανατριχιαστική.Σηκώθηκε από την δερμάτινη καρέκλα.Με πλησίαζε αργά.

-"Έτσι μπράβο"είπε με ένα αηδιαστικό χαμόγελο και σταμάτησε μπροστά μου.Έκανα ένα βήμα πίσω.

-"οοο δεν πιστεύω να με φοβάσαι ακόμη?Έχει περάσει καιρός"είπε και με χάιδεψε στο μάγουλό μου.Ανατρίχιασα από αηδία.Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και κράτησα την αναπνοή μου.Γύρισα το κεφάλι μου  απότομα προς την άλλη μεριά.Ήθελα να βγάλω από μέσα μου όλο αυτό το σκηνικό που βίωνα μέχρι εκείνη την στιγμή.

-"εξάλλου...εμείς οι δύο Μαργαρίτα.."γύρισε το κεφάλι μου δυνατά από το σαγόνι μου.

Τον κοίταξα.

-"Έχουμε γνωριστεί πολύ καλά..και ψυχικά.Και σωματικά!"είπε και ήχους υπερηφάνειας έβγαζε από αυτά τα βρομερά χείλη.

Στην θύμηση της τότε ημέρας τα μάτια μου έγιναν δυο σχισμές γεμάτες δάκρυα και μίσος.Έκανα να ξεφύγω από την λαβή του και τον κλώτσησα στα αχαμνά φωνάζοντας διάφορες χυδαίες λέξεις και προσπαθώντας να του ρίξω όσα περισσότερα χτυπήματα επιθυμούσα.Έπεσε κάτω ξαφνιασμένος από την αντίδρασή μου.

-"Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που εκμεταλλεύτηκες..δεν είμαι.."φώναζα και τον χτυπούσα δυνατά στα πλευρά με τα πόδια μου.

Τότε ένα δυνατό χέρι με έπιασε από τον καρπό και με πέταξε πίσω.Ένας άλλος με είδε να προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου και με έριξε κάτω δίνοντάς μου μια γερή γροθιά στο πρόσωπο.Ο Στέφαν του όρμησε και με δύο χτυπήματα τον ισοπέδωσε.Τον κοίταξα.Όταν σηκώθηκε με είδε να τον κοιτώ και ξαφνικά ένα άλλο πρόσωπο είδα.Ένα περίεργο αλλά συνάμα γλυκό βλέμμα με κοιτούσε.Έσφιξε τις γροθιές του.Έκλεισε τα μάτια του και γύρισε από την άλλη.Πήγε να βοηθήσει να σηκωθεί ο Μεγάλος και για μια στιγμή παραξενεύτηκα αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως αυτός ήταν το αφεντικό του ενώ εγώ εκείνη που θέλουν.
Έβαλα όση δύναμη είχα στα χέρια μου  και σηκώθηκα.

-"Βάλτε την στο μαύρο δωμάτιο"είπε εξοργισμένος ο Μεγάλος.

Ο Στέφαν για μια στιγμή με κοίταξε και έπειτα γύρισε ξανά στον Μεγάλο

-"Αφεντικό θα την αναλάβω εγώ όπως έκανα τόσες μέρες.Μείνετε ήσυχος ότι δεν θα επιχειρήσει να το σκάσει"

Έγνεψε ο Μεγάλος τεντώνοντας το πουκάμισό και σφίγγοντας παραπάνω την γραβάτα του.Βγήκε έξω από το δωμάτιο.

-"Προχώρα"μου είπε ο Στέφαν και πέρασε από πάνω εκείνον που του είχε ρίξει γροθιά.Αναίσθητος ήταν ακόμη.Εγώ 25 γροθιές και ο άλλος έφυγε ατσαλάκωτος.Είχα να του ρίξω πολλές ακόμη βέβαια αλλά έχε χάρη που με σταμάτησαν.Τυχερός ήταν.

Ο Στέφαν σε όλη την διαδρομή δεν μίλησε.Με είχε πιάσει από το μπράτσο και με καθοδηγούσε.

-"Που πάμε τώρα?"ρώτησα λαχανιασμένη

Δεν απάντησε.Πρωτότυπο.Για τον Στέφαν μιλάμε.Τον πιο μουρόχαβλο άνθρωπο πάνω σε αυτή την γη.

Βγήκαμε έξω από το σπίτι και πενήντα μέτρα πιο δίπλα βρισκόταν μια ξύλινη μικρή καλύβα.Σίγουρα πιο χαριτωμένο από το μαύρο δωμάτιο.

-"Πήγαινε να κοιμηθείς"μου είπε πετάγωντας το χέρι μου από την λαβή του και έφυγε.

-"Πήγαινε να κοιμηθείς"είπα μιμούμενη το άγριο ύφος του.

Σκεπτόμενη ότι η πόρτα θα ήταν ανοιχτή επειδή δεν μου έδωσε κλειδιά,πήγα να την ανοίξω.

Να όμως που ο φίλος είχε τόσα νεύρα που μέχρι τα κλειδιά δεν μου έδωσε.Έλεος δηλαδή.Ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό?Να μπω από το παράθυρο?Κλειστά.Από μια τρύπα που είχε ανοίξει κάτω από την πόρτα?Δεν χωράω.Από την καμινάδα?Δεν είναι Χριστούγεννα.

Έξω η Ελινα..

-------------------------------------------------------

Έχω να ανεβάσω καιρό αλλά διάθεση και ιδέες δεν υπήρχαν.Συγγνωμη για αυτή την καθυστέρηση.Ακόμα να μάθουμε τι γίνεται με τον μεγάλο και την Ελινα ή αλλιώς Μαργαρίτα..

Δείτε στο επόμενο..