~Η Απαγωγή~(Ποιος είπε πως ο έρωτας έρχεται μόνο σε καλές συνθήκες;)

#27

Ένα φως διαπέρασε τα βλέφαρά μου και τα έκανε να τσούξουν.Δάκρυα και πόνος τα κατέκλυσε.Μύριζα όμως κάτι πολύ ωραίο.Μια γλυκιά μυρωδιά ακουμπούσε απλόχερα την μύτη μου.Ήταν κάτι άγνωστο στο λεξικό για αυτό το μέρος.Τηγανίτες.Και κάπως έτσι περίεργα και γρήγορα,ξύπνησα.Περιττό να σας πω πως δεν ήμουν πια τυφλή.Έβλεπα.Όχι ακόμη,γιατί τα μάτια μου πονούσαν τόσο πολύ που δεν μπορούσαν να κουνηθούν καθόλου.Παρόλα αυτά ήμουν δεμένη.Οο ναι..δεν ήμουν σπίτι μου.Δεν γλίτωσα.Ήμουν ακόμη σε αυτό το καταραμένο μέρος.Κανένας ήρωας δεν με πήρε όταν έπεσα κάτω λυπόθυμη έξω από το κτήριο.Βασικά με πήρε κάποιος.Αλλά με πήγε σε λάθος κατεύθυνση.Πάντως η μυρωδιά ήταν..

-"Ωπ..ξυπνάς και με αυτό τον τρόπο?"άκουσα μια φωνή αντρική.Δυνατή και τρομακτικά γοητευτική.

Τα μάτια μου άνοιξαν αργά αργά.Επιτέλους μπορούσα να δω σε τι άθλιο μέρος ζούσα.Αν και δεν βρισκόμουν πια σε ένα μικρό δωμάτιο και δεν καθόμουν στο κρύο έδαφος.Βρισκόμουν σε ένα μικρό,ξύλινο σπίτι.Η διακόσμηση ήταν απίστευτα υπέροχη.Μικρά παράθυρα με πορτοκαλί κουρτίνες.Κουζίνα,σαλόνι και τρία επιπλέον δωμάτια.Μικρό ήταν αλλά υπέροχο.

Γύρισα το κεφάλι μου από τα δεξιά και είδα έναν άντρα ψηλό,γεροδεμένο με μεγάλες πλάτες και μια κορμοστασιά μαγευτική.Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε έντονα.Απέστρεψα γρήγορα το βλέμμα μου αλλού.

-"Δεν ήξερα ότι μπορείς να ξυπνήσεις με την μυρωδιά του φαγητού και όχι με το φιλί του πρίγκιπα"είπε και ξαναγύρισε στο τηγάνισμα.

Δεν μίλησα.Κούνησα λίγο τους ώμους μου,το κεφάλι μου και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.Πονούσα.Εκτός από σωματικά,πονούσα και ψυχικά.Μόλις έχασα 2 φίλες.Από αυτόν.Και ενώ εγώ συνειδητοποιώ την σοβαρότητα της κατάστασης,αυτός μαγειρεύει με ποδιά και κέφι.Προς θεού..

Η φασαρία που έκανε με τα κουζινικά,ηχούσε σαν τύμπανο στα αφτιά μου.Κοίταξα έξω και είχε υπέροχο ηλιόλουστο καιρό.Δεν ήταν πάντως το ίδιο περιβάλλον με το προηγούμενο.Ήταν χειρότερο.Υπήρχαν δέντρα ψηλά και θάμνοι.Μόνο.Σαν να μην ήμουν πια στην Αμερική.Για κάποια στιγμή ανησύχησα αλλά έπειτα κατάλαβα πως όπου και να ήμουν,ο πατέρας μου δεν θα ερχόταν.Σκληρό να το σκέφτομαι αλλά είμαι πολύ καιρό σε αυτή την κατάσταση και η μόνη ελπίδα που είχα είχε πεθάνει όταν πέθανε και η  Ραιλη.Θυμήθηκα τα χθεσινά και άρχισαν τα μάτια μου να δακρύζουν.Επιτέλους δάκρυζα.Έπεφταν σταγόνες πάνω στο μαύρο,από σκόνη,φόρεμά μου.Ένιωθα απαίσια.Η μυρωδιά των τηγανίτων μου μύριζε πια χάλια.Αηδία.Ήθελα να κάνω εμετό.Και το έκανα..

-"Τι στον π..."φώναξε ο άντρας και έτρεξε να με λύσει.
Αισθάνθηκα πως νοιαζόταν αλλά..

-"Πάει το χαλί.Ξέρεις πόσα έδωσα για να το κλέψουν?"συνέχιζε να φωνάζει και ξανά έκανα εμετό.Αυτή τη φορά πάνω του.

Έμεινε να με κοιτά αηδιασμένος.

-"Μη μου πεις..Και για την ποδιά έδωσες πολλά?"του είπα ειρωνικά.

Άπλωσε το χέρι του και με χαστούκισε με δύναμη.Με σήκωσε απότομα από την καρέκλα και με πέταξε στο μπάνιο.

-"Κάνε ντουζ και φόρα μια μπλούζα"είπε και έκλεισε την πόρτα.

Κατευθείαν χωρίς να επεξεργαστώ την αντίδρασή του,έτρεξα προς την λεκάνη και ξανά έκανα εμετό.Ένιωθα υπερβολικά άρρωστη.Ζεματούσε το πρόσωπό μου και πονούσαν τα κόκαλά μου.Δεν θα άντεχα με αυτές τις συνθήκες και ούτε θα ικέτευα αυτόν να μου δώσει τα απαραίτητα για να επιβιώσω.Εξάλλου τόσο καιρό που είχα να φάω,το στομάχι μου είχε κλείσει για τα καλά.Αφού έβγαλα στην τουαλέτα ότι δεν είχα φάει τόσο καιρό,πήγα προς τον καθρέφτη.Για κάποια στιγμή νόμιζα πως ήταν ένα παραθυράκι σε ένα άλλο δωμάτιο και στεκόταν μπροστά σε αυτό μια γριούλα ανήμπορη,βρώμικη και μουτζούφα.Όχι..δεν ήμουν εγώ αυτή.Δεν γινόταν να ήμουν εγώ.Τα καστανά μαλλιά μου είχαν μετατραπεί σε μαύρο καρβουνί.Τα μελί μάτια μου είχαν γίνει ένα με τις σακούλες κάτω από αυτά.Μωβ της μελιτζάνας.Πρισμένα χείλη και βρώμικο δέρμα.Γύρισα το βλέμμα μου αλλού γιατί δεν άντεχα την εικόνα που παρουσίαζα.Άκουσα μια πόρτα να κλείνει και κατάλαβα πως ήταν αυτός που έφευγε.Μπήκα μέσα στην μπανιέρα και έβαλα ζεστό νερό να τρέξει όσο χρόνο είχα να περιποιηθώ τον εαυτό μου πριν γυρίσει.Το φόρεμά μου είχε βυθιστεί μέσα σε ένα μαύρο στο χρώμα νερό,από την σκόνη και την βρωμιά που αφαίρεσε το σώμα μου.Άδειασα την μπανιέρα και την ξαναγέμισα,αφαιρώντας αυτή την φορά ότι ένδυμα φορούσα.Έκλεισα τα μάτια μου και παρέδωσα το σώμα μου μέσα στο νερό.Τα μάτια μου ήταν κλειστά.Το σώμα μου ανίκανο να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση επιθυμούσα.Τα μακριά μαλλιά μου αιωρούνταν γύρω από το κεφάλι μου.Τα χείλη μου ξαφνικά από σφιχτά και κλειστά,χαλάρωσαν και άνοιξαν.Τα μάτια μου επίσης.Μπορούσα να δω τις μπουρμπουλίθρες να εξέρχονται από το στόμα μου.Παρόλα αυτά,δεν σταμάτησα.Δεν σταμάτησα στην θέλησή μου να βάλω τέλος εδώ.Το ήθελα.Και δεν θα σταματούσα.Έκτος αν κάποιος άλλος με επανέφερνε..

-------------------------------------------------------

Νέο και αλλιώτικο κεφάλαιο.Μπορώ να πω άργησα αρκετά αλλά με τις εξετάσεις τώρα θα αργω γενικά να ανεβαζω συχνά.

Όλα από δω και πέρα αλλάζουν.Έχουμε την "συγκατοίκηση" δύο ανθρώπων που "μισούν"ο ένας τον άλλον παράφορα και με τρόπο που κανείς δεν φανταζόταν.

Πρώτη επιχείρηση αυτοκτονίας της Ελίνας.Θα καταφέρει να πετύχει αυτό που ουσιαστικά δεν επιθυμεί ή κάποιος..

See soon