Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy ✔

Rozdział 19 (SAGA 3 - Łowca)

Natsu stał obok Lucy trzymając w ręku piękny, błękitny miecz. Musica stał pełen dumy przed załogą (pomimo tego, że nic nie zrobił).

- Już wyjeżdżacie? – usłyszeli za sobą znajomy głos, odwrócili się. Edward, Alphons i Winry wyszli by się z nimi pożegnać.

- Musimy szybko wracać, bo jakiś dureń ukrył przed nami fakt, że w stolicy Sarycji jest Święta Broń.- Wyjaśnił im Natsu, a zaraz po tym zaczął się zastanawiać jakie tortury zastosować na Komui'u.

- Najlepiej wbijanie gwoździ w ciało. – Odezwała się nagle Lucy. Wszyscy na nią spojrzeli ze zdziwieniem.

- Ej te oczy dały ci zdolność czytania w myślach? – zapytał niepewnie Natsu lekko się odsuwając.

- Nie, ale twoja mina dobitnie świadczyła o czym myślisz.- Wyjaśniła mu, Natsu odetchnął z ulgą.

- Znam to. Winry też często ma takie wredne ... coś. – Ed założył ręce za głowę i spojrzał na swojego brata, który zaczął się odsuwać.

- Tak.? – zapytała Winry emanując demoniczną energią. Wyjęła swój metalowy klucz i uderzyła nim z całej siły alchemika.

- Żyjesz? – zapytali równocześnie Natsu i Lucy.

- Wiem!!! – krzyknął niespodziewanie Musica – To starożytna technika zwana ... - wszyscy na wstrzymanym oddechu czekali na odpowiedź - ... Blondi Power! - ... dwie minuty później, klęcząc przed Winry i Lucy – Psieplasiam... - powiedział niewyraźnie, przez liczne siniaki na jego twarzy.

- ODLATUJEMY!!! – usłyszeli nagle wołanie Kurtisa.

- Chodźcie szybko! – zawołał kompanów Natsu, opierając się o barierkę statku. Lucy zarzuciła ledwie żywego Musicę przez ramię, a następnie wniosła go na statek.

- O... Chyba kapitan zaniemógł... Haaha. – Zaśmiał się cicho Tamaki. – A jak ona go wniosła? – dopiero po chwili przyszło mu to pytanie na myśl. Jednak zbytnio się nad tym nie zastanawiał.

- Papapapa!!! – wszyscy machali na pożegnanie. Winry, Edward i Alphonse stali uśmiechając się szeroko w ich kierunku.

- Kiedyś zawitajcie do nas! – zawołali, gdy powoli statek zaczął niknąć w chmurach.

***

Natsu i Lucy poszli w kierunku swojej kajuty, by położyć się do łóżka i odpocząć.

- Natsu? – nagle chłopak usłyszał głos swojej żony, którą wyraźnie coś dręczyło.

- Coś stało? – odwrócił się w jej stronę. Gdy spojrzał na jej twarz głęboko się zdziwił. Płakała głęboko z niewiadomych mu powodów.- Ej .... Coś się stało? Coś zrobiłem?

- Ja... wpadłam w szał... i to ty... - pociągnęła nosem - ... musiałeś zabić, a nie ja...- niespodziewanie chłopak przybliżył się do niej i przytulił ją.

- Lucy, ja nie pozwolę byś miała krew na swoich rękach. – Jeszcze mocniej zacisnął uścisk. – Gdyby nie ty to ... byśmy przegrali. Ja mogłem tylko patrzeć! Jestem taki słaby!

- Nie! – zaprzeczyła nagle – To ja jestem słaba, bo nie potrafię się bronić.

- Ale to ja obiecałem Erzie i sobie, że będę cię chronić!!! Lucy ... - szepnął cicho – Nie chcę cię stracić ...

- Ja ciebie też nie chcę stracić.

Puk, Puk ...

Usłyszeli nagle pukanie do drzwi.