Evet, tekrar birine inanmaya karar vermiştim. Artık kaçmamaya karar vermiştim. Kendimden, duygularımdan, Yiğit'ten...
Bu yeni düşünceler beynimde dönüyorken uykuya bir türlü dalamamıştım. İçimde ertesi gün ilkokulun ilk gününü yaşayacak küçük bir çocuğun heyecanı vardı. Mesela artık Yiğit'i görünce ne yapacağımı bilmiyordum. Tamam sevgilim değildi şu an ama ileride sonuçta... Yiğit AKAR.
Bakışlarını düşündüm. Dünyada sadece ben varmışım gibi hissettiren bakışlarını. Gülüşünü. Kendinden hep emin o halini. Aslında benden çok zıt olmasını ama bir o kadar da ben olmasını.
Kafeden çıktığımızda saat 03:15'i gösteriyordu. Daha fazla da durabilirdik ama uykusunun geldiğini anlamıştım. Söylememişti bunu ama artık bayılmaya başlayan gözleri durumunu ele vermişti. Komodinin üstündeki telefonu elime alıp fotoğrafımıza tekrar baktım. İlk fotoğrafımızdı bu bizim. Yiğit istemişti ama iyi ki de istemişti.
Yanyana bize baktıkça alışıyordum bu görüntüye. Acaba daha başkaları da olur muydu? Ben daha başkaları da olmasını istiyor muydum?
Şu an da bu soruya tüm yüreğimle evet diyebiliyordum. Evet, bir kez daha inanmak istiyordum. Evet, bir kez daha bu duyguları yaşamak istiyordum. Ben bu fotoğraftaki gülen ikiliyi daha çok görmek istiyordum. Son kez telefonuma bakıp bu güzel geceye gözlerimi kapadım.
İnanç kuvvetli bir duyguydu...
...
Merhaba, öncelikle uzun bir süre yazamadığım için özür dilerim. Ben bile yeniden okuyup ayrıntıları hatırlamak zorunda kaldım. İnşallah okuyorsanız bizden vazgeçmemişsinizdir. Bundan sonra finale kadar her Çarşamba bildirim geleceğine söz veriyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HADİ BENİ İNANDIR!
Novela JuvenilHayallerimizden özgürlüğü adına vazgeçmiş. Gezip göreceği onca yer varken hayatı erteleyemezmiş. Bize olan inancı hiç bitmemiş de bizi sadece ertelemiş. Yedi yıl sonra tek açıklaması bunlardı ve ben bir merak uğruna gidip dinlemiştim. Ben bir belki...
