Just Friend?

10

Lauren POV

Nagle słyszę kroki i do środka wchodzi ona...

Lucy.

-Hej- wita mnie. Nim zdążę jej odpowiedzieć, przykuwa mnie do ściany. Jej ręce opierają się przy mojej głowie. -Tęskniłam- mówi i składa delikatny pocałunek na mojej szyi. Jej pocałunki są cudowne, takie delikatnie. Nie mogę jej się oprzeć. Może uda mi się zapomnieć o Camili. Muszę to sprawdzić. Chwytam dziewczynę za kark i wbijam się w jej usta, a ręce kładę na jej biodrach. Czuje, że dziewczyna uśmiecha się.

-Co tu się dzieję?- słysząc głos mężczyzny, odrywamy się od siebie. Kurwa to dyrektor.

-Koleżance wpadło coś do oka, a ja próbuję jej pomóc.- odzywa się Lucy.

-Lauren, to prawda?-

-Tak, dyrektorze- mówię, starając się być poważna. Na szczęście zadzwonił dzwonek. -Do widzenia- mówimy równocześnie i wychodzimy z łazienki.

-Muszę lecieć-

-Widzimy się później- powiedziała dziewczyna i oddaliła się. "Co się ze mną dzieje?" pytam siebie w myślach, kiedy idę w kierunku sali.

-Przepraszam, za spóźnienie-

-Dobrze, siadaj na swoim miejscu- wykonuje polecenie nauczycielki i siadam obok Mani.

-Gdzie zniknęłaś?- pyta.

-Byłam w łazience- na samą myśl co tam się stało, robi mi się gorąco.

-Dlaczego się rumienisz?-

-Co... Ja...nie- no to wpadłam.

-Lauren, przecież widzę. Co się tam stało?-

-Dziewczynki, przestańcie rozmawiać- zwraca się do nas nauczycielka.

-Nie odpuszczę ci- powiedziała Normani i pogroziła mi palcem. Zignorowałam ją. Lekcja dłużyła się w nieskończoność. Postanowiłam sprawdzić, która godzina. Tak, jeszcze tylko 5 minut. Kiedy chciałam schować telefon dostałam wiadomość.

Od: Nieznany

Spotkajmy się w stołówce. Będę na ciebie czekać😚 Lucy.

Szybko zmieniam nazwę.

Do: Lucy

W takim razie do zobaczenia.

Odpisuje i uśmiecham się szeroko.

-Z kim tak piszesz?- pyta czarnoskóra, w tym momencie zadzwonił dzwonek.

-Z nikim, sprawdzam godzinę- powiedziałam, jednak dziewczyna nie uwierzyła mi, wyrwała mi telefon z ręki i wybiegła z sali. Zabije ją.