PAPATYA

PAPATYA-Bölüm 4

       YORUMLARINIZ BEKLIYORUM:)))) IYI OKUMALAR:))))

      İki yıldır Buketimin kokusuna hasrettim..Onu kaçıran adamları bulmuştu bizim adamlardan bir grup ama ellerinden kaçırmışlardı..Adamlara daha ulaşamamıştık..Oldukça gizli bir yerleri,güçlü biri olmalıydı arkalarında..İki yıldır hala araştırmalar yapıyorduk ama araştırmalarımız hep boşa çıkıyordu..Neden bulamıyorduk anlamıyordum..İlk kez böyle bir durumla karşılaşmıştık.Resmen bulamıyorduk!!

      Ama sanki şuan yaşıyormuşta şu yanımdaki yatakta yatan oymuş gibi..Her an kalkıp bana 'ışığım' diyerek sarılacakmış gibi..

    Ben on üç yaşındaydım o da on bir yaşındaydı..Bir akşam arkadaşlarla birlikte saklambaç  oynuyorduk.Buketimde gidip bir evin bodrum katına saklanmıştı..O bodruma girince biri de arkasından kapıyı kilitlemiş,içerisi zifiri karanlık..Kırk beş dakika gibi bir süre Buket'i aramıştık..Ben bulup kapıcıya bodrumu açtırıp onu ordan çıkarmıştım..Gözleri kıpkırmızıydı ve çok fena titriyordu.Bana sarılarak'ışığımsın sen' demişti.O günden sonra da adımı pek kullanmadı ve hep ışığım dedi...Onu karanlıktan kurtarmıştım ve bana ışığım demişti.. Nasıl bir ışıktım lan ben?Bu sefer neden kurtaramamıştım? Onun güvenini öylesine sarsmıştım ki,koruyamamıştım,bulamamıştım onu...Kendimden nefret ediyordum,hemde öyle bir ediyordum ki...

   Buketimle çocukluk arkadaşıydık..Sonra o arkadaşlık daha duygulu bir sevgiye dönüşmüştü..Belki de ikimizinde o yoğun sevgisi Buket bodruma kitlendiğinde başlamıştı..Onu bulamayınca o kadar korkmuştum ki..Aynı kaçırıldığı günkü gibi korkmuştum..Beraber büyümüştük,ona o kadar alışkındım kii.Benim onu özlediğim gibi o da beni özlemişmidir?Korkuyor mudur olduğu yerde? O karanlıktan çok korkardı,olduğu yerde ışık varmıdır ki?Onu kurtarmayı başaramayan ışığı olmadan,ben olmadan yapabiliyor mudur?Onun yanına gitmeyi o kadar isterdimki..Ama Cenkerler vardı bir tarafta,Buketten sonra beni hayata onlar döndürmüştü ve ben onlara sırtımı çeviremezdim.Onlar için yaşamalıydım.Benden çok uzaktaydı artık papatyam..Son bir kez görebilseydim.Başka bir şey istemezdim sadece son bir kez görmek..

   Eski günleri o kadar özlüyordumki..Aklımdan çıkaramıyordum Papatyamı...Hala sesini kulaklarımda duyabiliyordum.Gülüşleri hala gözümün önündeydi..Kokusunu burnumda hissedebiliyordum...

Bilmiyordum..Bu kıza papatya desem,eskiden söylediğim gibi şefkatli çıkarmıydı ''papatya'' diyişim.Buketten sonra başka bir kıza papatya demeyi becerebilirmiydim? Deneyebilirdim en azından değil mi?? Ama papatya dersem doğru olur muydu bu?Eğer Buketim yaşasaydı ve başka bir kıza papatya dediğimi duysa üzülür müydü? Ama Buket yoktu ki.Belki başarabilirdim..Papatyayı Buket'e benzeyen birine demek hoşuma gidebilirdi,belki özlemimi dindirebilirdi..Ya da tam tersine iyi olmayabilirdi.Onu daha çok özleyebilirdim,kendimden daha çok nefret edebilirdim..Ama ne olursa olsun..Papatya demek istiyordum..

''Ağlıyor musun sen?'' Oh be... Kız Uyanmıştı en sonunda.. Ellerim yüzüme gitti..Evet ağlamıştım..O günü tekrar yaşamışım gibi hissediyordum kendimi.İçimi daha da büyük bir nefret kapladı..O şerefsizi bulacaktım..İşkencelerden işkence beğendirecektim...Ama şuan kızla ilgilenmem gerekiyordu...Evet Ulaş Bey..Hazır mısınız papatya demeye??

Gülümsemeye çalışmıştım.Ama sanırım başarılı olamamıştım..

''Evet küçük hanım.. O kadar uykum geldi ki..Senin uyanmanı bekliyorum kaç saattir..Bir uyanamadın gitti..Eh saatte hayliyle geç oldu..Uykum geldii.Uyku gözyaşları onlar'' dedim.Becerememiştim papatya diyememiştim!!Belki de alışmam gerekiyordu kıza.Zaten papatya desem ne olacaktı ki? Yakında evine dönecekti.Neye çabalıyordum ki ben..