PAPATYA

O GECEKİ GİBİYDİ

''Cenker..Ka..Kapıda birileri var.Kapıyı zorluyorlar.Korkuyorum lüt..lütfen yardım et'' diyen titreyen sesle birlikte olduğum yerden fırladım.Nasıl olabilirdi böyle bir şey? Kim buna cesaret edebilirdi?

''Tamam Defne sen sakin ol ben hemen geliyorum.Tamam mı sakin ol?''

''Çok kor..korkuyorum Cenker'' sesi hala titriyordu ve ağladığına emindim.Hemen Doğuş'un odasına girdim.O da uyumamıştı ve ''hadi hemen çıkıyoruz Ulaşla Emreyede haber ver.Çabuk!'' diye bağırdıktan sonra arabaya koştum.

''Defne telefonu sakın kapatma.Kapıyı açabilecek durumdalar mı?'' benimde sesim titriyordu.Neden böyle olmuştu? Benim sesim hiç titremezdi ki..

''Be..Ben bilmiyorum..İkili komidini ve iki tane sandalye koydum kapının önüne.''

''Tamam sakin ol açamazlar kapıyı.Hem biz geliyoruz.Biliyorsun ki seni bir kere tam zamanında kurtarmıştık bu sefer hiç geç kalmadan kurtaracağız'' dedim.Korumalar ne olmuştu lan? Devrim ne bok yiyordu? Kameraları kimse kontrol etmiyor muydu? Hemen hızlıca arabaya bindim Emreleri beklemeyecektim fakat saniyesinde yetiştikleri için gelme şanslarını kazanmışlardı.

Çığlık ardından ''Cenker!! Ka-kapı açıldı biraz...Korkuyorum çok korkuyorum ne olur yardım et'' diyerek ağlıyordu.Son gaz gidiyordum.Daha otele yirmi dakika vardı.Fakat ben oraya on dakikadan fazla bir süre sonra varırsam kendimi affetmezdim.Sürebildiğim kadar hızlı sürüyordum.

''Tamam sakin ol.Biz geliyoruz korkma.Biz varken sana kimse bir şey yapamaz'' diye sakin bir tonda konuşmaya çalışıyordum.Kimdi o kapıyı zorlayan? Abisi ve babası olamazdı değil mi? Cesaret edebilirler miydi böyle bir şeye?Eğer onlarsa bugün yarım kalmış işimize devam edebilirdik.Değillerse de  oraya gidince zamana bırakacaktım.Şuan tek düşüncem Defneydi..

''Cenker.Neler oluyor?'' diye telaşla  sordu Emre.

''Birileri odanın kapısını zorluyormuş.'' dedim boşta olan elimi direksiyona vurarak.Otele on dakikaya yakın bir süre kalmıştı.Daha da hızlandım.Yetişecektik..

-------------------DEFNE--------------

Kapıyı biraz olsun açabilmişlerdi.Ölesiye korkuyordum.Kimdi o kapıdakiler? Ne istiyorlardı benden? Buraya geldiğimden nasıl haberleri olmuştu? Sorular beynimi kurcalıyordu..O geceki gibi korkuyordum..Belki daha fazla..Vücudum buz kesmiş titriyordum.Ağlamamı ve hıçkırmalarımı engelleyemiyordum.Ben kime ne yapmıştım ne istiyorlardı benden?

Allah'ım lütfen Cenkerler yetişsin diye dua ediyordum. Vücudum zangır zangır titriyor ve olduğum yerden kıpırdayamıyordum.Aynı o geceki gibiydi..Sadece o gün birilerinin beni kurtaracağını bilmiyordum fakat onların şuan beni kurtaracaklarına emindim.Onlar benim kurtarıcı meleklerimdi..Beni bir kez kurtarmışlardı ve bir kez daha kurtaracaklardı.Biliyordum,emindim buna..Ama kapı gittikçe açılıyordu ve çığlıklarım,ağlamalarım,titremelerim hepsi daha da şiddetleniyordu.

''Cenker..Lütfen acele et.Çok korkuyor..'' cümlemi ağlamaktan tamamlayamamıştım.Kim, neden böyle bir şey yapıyordu?Cenkerler neden hala gelememişti? Eğer komidini ve sandalyeleleri koymasaydım şuan çoktan içeriye girmiş olurlardı.Komidin ve sandalyeler engeliyordu kapıyı açmalarını...

''Defne az sonra oradayız.Giremeyecekler içeri..Girseler bile sana bir şey yapamacaklar çünkü biz yetişeceğiz.Korkmak yok''diyen Cenker'in sesi ve beni rahatlatmaya çalışan ''Bak yaa yine burcunun özelliğine kapıldı'' diyen Ulaş'ın sesiydi.Ama ben Cenkerlerin sesini zor duyabiliyordum..Çünkü kulaklarım  uğuldamaya başlamıştı..Tek duyabildiğim kapının ardındaki seslerdi,duymamak mümkün değildi ki..Cenkerleri iki gündür tanıyordum ama söylediği şeylere kesinlikle güvenebilirdim.Yetişeceğiz derse yetişirlerdi.O gece beni kurtarmışlardı,yine kurtaracaklardı.Hastalandığımda benimle ilgilenmişlerdi..Abim ve babamla konuşmuşlardı,o eve dönmeyecektim.Güvenmemek için bir neden göremiyordum.Fakat korkum,kapının ardındaki sesler aklımdaki şeyleri siliyordu,hiçbir şeye odaklanamıyordum.

Kapının açılıp tam anlamıyla içeriye girebilmelerine az bir aralık kalmıştı.Bir iki dakikalarını daha alabilirdi..Bu iki dakika içerisinde Cenkerlerin yetişebilmesi için dualar ediyordum..Sanırım daha fazla dayanamayacaktım..Korkum gittikçe başımın dönmesine sebep oluyordu ve artık kapının ardındaki sesleride duyamaz hale gelmiştim..Bu duruma daha ne kadar dayanabilirdim hiç bilmiyordum..

Sonuç..Daha fazla dayanamazdım..Benden bu kadardı..Kapının tamamiyle açılıp üç tane erkeğin odaya girmesiyle bitmiştim ben..Hemde o erkekler..O geceki izbandutlardı..Ben..Bu sefer işim bitmişti..Yarım kalan işlerini tamamlamaya gelmişlerdi anlaşılan.Bana neler olacağını düşündükçe korkum artıyor,başım dönüyor ve feci bir şekilde midem bulanıyordu..Gözlerim yavaş yavaş kapandı..Elimden bir şeyin düştüğünü hissetmiştim..Telefondu..Bu sefer yetişememişlerdi..Yoklardı..Bu sefer gerçekten bitmiştim ben..Son düşündüğüm düşüncelerime veda edip tam anlamıyla bitmiştim..Her yer kapkaranlık,ses yoktu..

--------------------CENKER--------------

Defne'nin sesi kesilmişti?''Defne!! Defne cevap ver bana..'' diye bağırıyordum.Kapı açılmış mıydı yoksa? Sinirden ellerim titriyordu.

 ''Üzgünüm Kuzgun.Buraya kadarmış..Defne uzuuun bir süre misafirim olacak..Tüh lan..Kız kaç saattir sana yalvarıyor telefonda sen hala gelemedin..Yakışıyor mu sana? Kızın güvenini sarstın..Güvenmişti sana..Bu sefer yetişemedin..Oyun bitti..'' diyen Sarp'ın soğuk sesi kulaklarımda yankılanıyordu..O sesle birlikte ani bir fren yapmıştım.Neyseki şoku saniyesinde üzerimden atabilmiş ve tekrar gaza yüklenmiştim.Hayır yetişecektik! Sadece sinirden hayali sesler duyuyordum!! O gece yetişmiştik bu gece de yetişecektik.''Allah kahretsin'' diyerek direksiyona yumruklar atıyordum.Düşüncelerimle savaş içerisindeydim.İyi taraflı yanım 'yetişeceksin merak etme' derken kötü taraflı yanım 'Yetişemedin,yetişemezsin.Zorlama boşuna.O gitti' diyordu.Kötü taraftan olan düşünceme inat daha da hızlı sürmüştüm.Ben hala neden otele gelememiştim?

''Abi yanlış yola girdin.Oteli geçtik çabuk geri dön!'' diye bağıran Ulaş'ın sesiyle kendime geldim ve hemen yön değiştirdim.Panıkten  ne yaptığımı bilmiyordum..Bu paniği üzerimden atmalıydım.Yoksa daha da geç kalacaktık..

----------------SARP---------------------

Cenker'e kanını donduracak soğuklukta  bir sesle konuştuktan sonra Defneyi kucağıma aldım ve odadan çıktık.Bu sefer yetişememişlerdi,yetişemeyeceklerdi..Bu sefer Defne benim misafirimdi.Bayılmış olan kollarımdaki hafif beden yokmuş gibiydi.Çok hafifti..Çok uzun zamandır bugünün hayalini kuruyordum..Defne'nin benimle yaşacak olması..Bu sefer benimsin Defne..Yetişemeyecekler tamamen benimsin..Otele gelmeden önce  içtiğimizden başım dönüyordu ve yürümekte zorlanıyordum.''Abi asansör bozulmuş.Yürüyerek inmek zorundayız'' diyen Yiğit'in sesi kafamdan aşağıya kaynar sular dökülmüş gibi bir etki yaratmıştı.Çünkü şuan dördüncü kattaydık!! Başımın dönmesini hiçe sayarak gidebildiğim kadar hızlı gidiyordum.Defne benimdi..Bu sefer yetişmelerine izin veremezdim..

Her katta bayıltılmış en az dört kişi vardı.Otelde kalan misafirler,görevliler..Gelirken dört araba adamla geldiğimiz için dışardaki korumaları ve otelin içindekileri halletmek zor olmamıştı..Korumaları,görevlileri,misafirleri hallettikten sonra adamları yollamıştık.Son bir kat kalmıştı.Az sonra arabada olacaktık ve son gaz gidecektik.Yetişemeyeceklerdi!! Bayılmasını hiçe sayarak ''benimsin,benim olacaksın'' diye fısıldadım kulağına.Başımın dönmesi şiddetlenmişti..Dayanmalıydım..Defneme tamamiyle kavuşmak için dayanmalıydım...