PAPATYA

LütfenBeniTekrarKurtar.

---------DEFNE--------

Başımı çatlayacakmış gibi hissediyordum.Gözlerimi açmak,Cenker'i ve diğerlerini görmek istiyordum ama gözkapaklarım çok ağır geliyordu.Başımın neden bu kadar çok zonkladığına bir anlam veremiyordum.Bir şeyler olduğunu hatırlıyordum ama olaylar kesik kesikti.En son Cenkerle üst kattaki salonda olduğumuzu hatırlıyordum.Sinirli ve kırgındım ama neden olduğunu hatırlayamıyordum.

Cenker'in sesini duymaya ihtiyacım vardı.En son,'Seni seviyorum' diye fısıldadığını anımsayabiliyordum.Ben de onu seviyordum...Bir şey olmuştu ve Cenker'in zayıf bir sesle,'Bizi bırakma.' gibi bir şeyler mırıldandığını da hatırlıyordum.Başım zonklamaya devam ederken gözümün önüne merdivenler gelmişti.Yuvarlanıyordum ve başım her merdivene çarpışında fazlasıyla acı veriyordu.Buraya kadar her şeyi hatırlıyordum ama neden düştüğümü,neden kırgın olduğumu hatırlamıyordum.

Gözlerimi zorlukla aralamaya çalıştığımda gözkapaklarım inat edercesine açılmamak için zorluyordu.Nihayet açmayı başardığımda gözlerimi kırpıştırmak ve kırpıştırdığımda da tekrardan açmak için zorlamam gerekmişti.

Beyazlarla döşenmiş bir odaydı ama oda tanıdık gelmiyordu.Geniş bir yatakta yatıyordum ve göz ucuyla görebildiğim kadarıyla ellerimin üzerinde bir sürü kablolar vardı.Yanımda bir cihaz,kalp atışlarımı gösteriyordu.

Hastane odasına kesinlikle benzemiyordu.Tam anlamıyla bir evin odasıydı ama odanın hiç tanıdık gelmiyor olması beni biraz korkutsa da korkulacak bir şey olduğunu sanmıyordum.

''Günaydın.''diyen neşeli ama pek tanıdık gelmeyen bir ses duyunca gözlerimi korkuyla sese doğru çevirdim.Başım,sesin sahibini gördüğümde daha da zonklarken,''Sen..''diyebildim sadece.

Gülümseyerek,''Evet nihayet yine beraberiz..''dediğinde soğuk bir yanma hissi vücudumu kaplamaya başlamıştı.Beni kaçırmaya çalışan izbandutlardan biri yanıbaşımdaki sandalyede oturuyordu.Ama Cenker'in sesini duyduğuma emindim.Yanımda olmalıydı...Yoksa bu sefer gerçekten kaçırılmış mıydım? 

Doğrulmak için elimle yataktan destek almaya çalışırken elini yardım etmek için koluma doğru uzatınca kolumu sert bir şekilde çektim.Ani hareketlerim ve şuan da doğrulmaya çalışıyor olmak başımı fazlasıyla zonklatıyordu.Bana aldırmayıp doğrulmam için yardımcı oldu ve sırtımı yavaşça geriye doğru yasladı.Ellerim ve ayaklarım buz kesmişti.Boğazıma bir yumru oturmuş,gözlerim dolmuştu.Bana zarar vermesinden korkuyordum...Cenker kurtarırdı beni değil mi? Daha önce kurtarmıştı,yine kurtarırdı.

''Bana ne yapacaksın?'' Sesim fazlasıyla zayıf çıkmıştı.Duymamış olması gayet doğal olabilirdi.Şu korkak Defne modundan ne zaman çıkabilecektim ben? Güçlü ve kendimden emin hareket etmeliydim.

Yeri inceleyen bakışları beni bulduğunda kaşları çatılmıştı.Sinirlendirecek ne söylemiştim ki?''Sana zarar vereceğimi nereden çıkardın?'' dedi,düz bir tonda.Zarar vermeyecek miydi yani? Peki öyleyse neden buradaydım?

''Ama daha önce...''dediğimde gözlerime derin bir şekilde bakarak lafımı kesti.''Kötü bir şekilde tanıştığımızı biliyorum.Doğum günü çiçeğindeki kartta 'Gerçek ben'i tanıyacaksın.'yazdığımı hatırlıyorum.''derken yüzünde hafif bir gülümseme vardı.

''Çiçekler...Sen?'' diye gevelediğimde,''Evet.Ben göndermiştim.'' dedi.Parti akşamı ve beni otelden kaçırmaya çalıştıkları gecenin tersine şuan da karşımda oldukça nazik,kibar ve saygılı duruyordu.

''Ne kadar burada kalacağım?''diye sordum yavaşça.Sesim yavaş yavaş güçleniyor gibiydi.Yani en azından ben öyle olmasını umuyordum.

''İyileşene kadar misafirimsin...Ve büyük ihtimal iyileştikten sonra da..''Dediğinde vücudumu tekrardan soğuk bir yanma hissi kaplasa da bunu dışa yansıtmamaya çalıştım.Burada o izbandutla kalmak mı? Hayatım kabusa dönerdi sanırım...Hatta dönmeye başlamıştı bile.Ama öyle bir şey olamazdı.Çünkü,Cenkerler beni bulurdu.