PAPATYA

PapatyaSahnede...

Belirtmek istediğim bir şey var ki;bu bölümün finalinin fikri NevraMutlu'ya aittir.Geçen bölümki yorumunda  böyle bir fikir sunmuştu.Ben de öyle bir sahneyi bulmuşken yazayım dedim.Fikir için çok ama çok teşekkür ederim:))

Bölüm haftaya demiştim ama dün akşam kurstan gelince bölümün başına oturdum,kendimi kaptırıp tamamlamışım.Bugün de düzenlemeler yaptım ama gözümden kaçan yerler olmuştur,özür dilerim.Onları daha sonra düzeltirim...

Umarım hayal ettiğiniz,olmasını istediğiniz gibi bir bölüm olmuştur.Özellikle Ulaş'ın düşünceleri konusunda...Size iyi okumalar:) (Siz bölümü okurken ben ders çalışıyor olacağım:( )

Karanlık sahne hafif aydınlatılmış ve tüm salonu Papatya'nın melodisi doldurmuştu...Ve,ardından titrek adımlarım sahnenin ortasına doğru ilerlemeye başlamıştı...

---------CENKER---------

Bu konser sıkıcı olmaya başlamıştı! Daha ne Defne ne de Gamze çıkmıştı sahneye...Ve sanırım onlar çıkana kadar ben burada sıkıntıdan patlayacaktım! Sürekli puf'luyor dizimi titretiyordum.Bizimkiler de benim gibi sıkılmışlardı,yüzlerinden belli oluyordu.Bir tek Ulaş sıkılmamıştı.Çünkü, sonuçta o da müzik öğrencisiydi.Bugün bizimle birlikte bir misafirimiz daha vardı, Can da bizimleydi.

Sıkılmaktan tamamen gevşemiş olan bedenim,salonu dolduran Papatya'nın melodisiyle kasılmıştı.Olacak iş miydi bu? Ulaş buradaydı ve...Buketle şarkıları çalıyordu! Ulaş'a döndüğümde,yüzünde çökmüşcesine bir ifade vardı.Sanki,dünyanın yükü Ulaş'ın omuzlarındaydı...Gözleri hüzünle dolmuş,yüzü kasılmıştı.Ulaş ona baktığımı fark etmiş olacak ki,yavaşça o da bana dönmüştü.Gözleri dolu dolu,''Sahneye bak''dedi,çatallaşmış bir sesle.Yavaşça sahneye döndüğümde,sahnenin ortasına doğru adeta bir melek yürüyordu.Üzerinde,beyaz bir elbise,uzun dalgalı saçlar,saçının üzerinde papatya tacı ve topuklu ayakkabılar...Ağzım açık kalmıştı...Bu..Defne'ydi!

Zaten güzeldi ama daha da bir güzel olmuştu.Bu kadar güzel oluşuna mı şaşırsam;Papatya şarkısını söyleyecek olmasına mı şaşırsam bilemiyordum.Ama,kendimi ona bakmaktan alıkoyamıyordum.Adeta bir melek gibiydi! Tatlı yüzü ışıkta parlıyor ve gözlerinde ki hüzün kendini belli ediyordu.Neden böyle hüzünlüydü meleğim? Bir şey mi olmuştu? Yoksa..Papatya şarkısının özelliğini biliyor muydu? 

Biz;Bir meleği kurtarmıştık! Bir meleği almıştık evimize! Ben,bu güzel meleği korumakla yükümlüydüm! Bu melek bizimleydi! Ve,hep bizimle olmalıydı! 

-------------ULAŞ----------

İçimde bir his vardı.Ama,nasıl bir his olduğunu kestiremiyordum.Belki de saçma bir düşünceye kapılmıştım.İçimdeki bu hisle boğuşurken,tüm salonu Buketimle benim şarkım doldurmaya başlamıştı.Öylesine bir yerlere dalmış olan gözlerim sahneye döndüğünde,Buket'im oradaydı! Beyaz bir elbiseyle yavaşça sahnenin ortasına doğru ilerliyordu.Ama nasıl olurdu ki? Buket'im yoktu...Birkaç saniye şarkının ve sahnedeki kızın etkisiyle dalmış olan gözlerim;biraz sonra sahnedeki kızı seçmeye başlamıştı.Buket'im değildi ama,tanıdık biriydi...Buket'im kadar masum,güzel bir melekti sahnedeki;Defne'ydi.

Şarkı;tüm ruhumu hüzünle kaplamışken;Defne'nin Buketime benziyor olması da ruhumu biraz daha yaralıyordu.Ama bir bakıma da,değişik bir duygu hissediyordum.Hüzün ya da mutluluk değil, onun tam ortasında bir duyguydu...Üzerimde hissettiğim bakışlarla sağıma döndüğümde;Cenker bana bakıyordu.Böyle baksın istemiyordum! İnsalara karşı üzgün görünmek beni güçsüz düşürüyordu.Cenker,sahnedeki kızın Defne olduğunun farkında değil gibiydi.Birkaç saniye sesimi aradım ve sonuç olarak çatallaşmış bir sesle konuştum''Sahneye bak.'' dedim.Sahneye bakarsa,hem ben güçsüz düşmeyecektim hem de sevdiği kadını büyülenmiş bir şekilde izleyebilecekti.Cenker'in yerinde olsaydım;Defneye olan duygularımı bu kadar gizlemezdim.Hayat kısaydı ve her geçen saniyeyi sevdiğim kadınla doyasıya yaşamak varken,böylesine düşüncelerimden kaçmaz,hislerimi gizlemezdim.Eğer,bir dakikalığına da olsa,benim yerime geçip;Buket'e olan özlemimi anlayabilseydi,eminim ki,o da benim gibi düşünecekti.