My Ugly Twin Sister

CHAPTER 29: Goodbye Philippines

Janine's P.O.V.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayon. Malulungkot ba ako dahil malalayo ako sa pamilya ko o magiging masaya ba ako dahil makakapunta na ako ng america at magiging masaya ang kakambal ko sa pagkawala ko? Kung kayo ang tatanungin? Ano sa tingin nyo ang dapat kong maramdaman? Masaya o malungkot? Ang gulo ko ano?? Syempre galimg ako sa isang magulong pamilya... na maraming conflict sa buhay. Haykkss.... sumasakit lang ang ulo ko sa kakaisip... nahihilo na ako dahil sa pagkaumpog ko kahapon. Hanggang ngayon nakahiga parin ako habang inililipat ako sa ambulansya. Ngayon ang flight ko papuntang amerika. Nasa airport na sila at ako nalang ang iniintay.

Ingat na ingat sila sakin lalo na pagnagiging unstable ang pagmamaneho ng driver. Tsk. Mga takot masisante... Paano under din ng kompanya ni lolo ang ospital nila kaya ingat na ingat ako..

Hindi ko magawang makatulog dahil sa ngalay. NGALAY NA NGALAY NA AKO!!!!! I'm not comfortable with my position! I want to move my body! This is hassel for me! Dapat nagising nalang ako kung kailan magaling na ako!!!! For pete's sake!! Pagdating ko talaga sa amerika ipapatanggal ko yung mga benda ko sa katawan.. kahit masakit eh ano?? Basta nakakagalaw ako!!!!

Hay......... ayokong magsalita kasi putok yung labi ko. Kumikirot kaya wala akong magawa kundi magreklamo sa utak ko.....

Ang dami ko nang buntong hiningang pinakawalan sa buong byahe namin. I'm doing it beacause I'm bored.... I'M JUST FVCKING BORED!!!! Wala bang music dyan?? Yung magugustuhan ng tenga ko hah!?

Ramdam ko namang tumigil na ang sinasakyan namin at binuksan ang na ang backdoor. E to na! Nasa airport na kami. This is it pansit!

Tinatahak namin ang pasilyo ng NAIA 3. My grandpa use his private airplane. So we don't need tickets for our flight. 'La eh, mayaman eh?!

Ipinasok na ako sa loob ng eroplano. Naks... classic... pang first class ang ambiance... white gothic at blood color foam ang design ng mga upuan.

"Do you like the atmosphere in our plane?" tanong sa akin ng lolo kong nakaupo sa isa sa mga upuan doon.

"Yeah. Its calming." tipid na sagot ko na ikinaliwanag naman ng mukha nya.

"Lolo? Can I ask a favor?" panimula ko.

"Yes. What is it?"

"Pwede bang pagdating natin si amerika ipapatanggal ko ang mga benda sa katawan ko?" tanong ko. Tumingin lang sya sakin at tumingin sya sa doktor nya.

Sya na yung nagpaliwanag. "Ahm. Lady Janine.... We are not able to remove your aids. You're body are still have sprains, wounded skins, and besides you can not move." tsk. Reckless man...

"How do I move if this b*llsh*t bands wont let me!?" naiinis na ako.

"But---" pinigil ko na ang dapat sasabihin nya.

"Listen.... It's just a sprain not a craked bone. Kahit yung mga parteng may sprain lang. I know how to manage sprains in my own way." Yeah right....

Natinginan lang sila ni lolo at hindi na nagsalita. Tingnan mo itong mga matatandang to? Lakas ng tama? Hindi na namamansin. Shaklaf ah???!

Wala nang nagsalita sa amin kaya naman napuno na nang katahimikan ang buong eroplano. Pero natigil yun nung biglang nagpatugtog si Lolo ng medetiraniane music. Yung piano lang yung tumutogtog... It sound calming... parang ibinabalik nito yung mga panahong masaya at malulungkot na naranasan ko nung mga taong nagdaan sa akin...

It gives me sympathy. 

Pero ngayon ko lang napagtanto na hindi manlang nagpaalam sa akin sina Mom at Dad. O kahit na si Nathalie. Si Ethan lang yung tanging taong naglaalam sa akin.

"Lolo?" I cought his attention.

"Hhhmm?" his responce as he's waiting for me to speak.

"Am I able to use some gadget?" tanong ko.

"No. I wont let you. You need to stay on focus on your studies when you get there. I will let you when you are done or you are in vacation." mahinahong paliwanag nya. Nakapikit kasi sya habang sinasagot yung tanong ko.

Hindi na ako nagsalita tumingin nalang sa labas ng bintana. Lumilipad na sa langit ang eroplano namin at nakikita ko ang mga ulap. Kung mahahawakan ko lang sila kaso hindi ko kaya at walang sino man ang may kaya.

Kung ihahalintulad mo sa buhay ang paghawak sa ulap.... parang mga material na bagay lang yan... katulad ng pera, gadgets, damit, at kahit ano pang tangible satin. Dadaan at dadaan lang yan sayo. Hindi yan mananatili sayo habang buhay.......

Ang drama ano? Ganyan talaga ako pagwalang magawa. Kung hindi nagrereklamo, nagsesesnti ako. Ganyan talaga ang mga bored... Mababaliw ka kakaisip ng mga bagay-bagay. Nakakaloka lang. Kinakausap mo mag-isa yung sarili mo. Nakabaliw lang...

"Miss Hannah? Can I watch some movie so I'm not stubborn here?" tanong ko sa assistant ni Lolo. Tahimik lang syang tao kaya hindi sya sumagot.

May inabot sya sa taas na kisame na tapat ko lang. Pinindot nya yun at may bumabang flatscreen tv. Kung hindi ako nagkakamali 12 inches ang height nito at 8 inches ang weight. Nasa bandang hita ko nakatapat ang tv at sakto lang ang layo nito sa mga mata ko.

"Do you want some snacks will you are watching, Lady Janine?" tanong ni Ms. Hannah.

"Give me some soft foods that I didn't need to chew, but can make me full." sagot ko. Tumango lang sya at pumasok sa isang kwarto.

Mapapasabak ako sa englishan dito!!? Kung dito nga manonose bleed na ako!! Paano pa kayo kung nasa amerika na ako!!!?

***

Mabilis na lumipas ang mga araw. At nakaarrive na kami sa American Airport dito sa New york. Ibinaba na ako sa eroplano at binalutan naman ako ni Ms. Hanna ng kumot.. Kahit nakakumot ako ramdam ko parin ang lamig.. It's still January kaya sobrang lamig. Kahit walang snow para kang nasa freezer sa sobrang lamig. Siguro mababa lang ang electric bills nila dito? Hindi na kasi nila kailangang mag-aircon o di naman kaya mag-electric fan dito. Kapag pwede na akong maglakad I will make sure maggagala ako dito!!!

GOODBYE PHILIPPINES AND HELLO AMERICA!!!!!!

♡♡♡♡♡
Lame po ba?? Sorry po... Ito po yung pinakahuling P.O.V. ni Janine sa ngayon.

Mahirap na pong makipagcommunicate sa mga taong hindi papayagang maggadget.. Like hello?? Ang istrikto kaya ng lolo nya! Hindi ba payaganing makipagcommunicate sa Author ng storing ito!? How rude right?!

Mr. Villapara(Lolo ni Janine): I don't her to be distracted.

Yeah right Lolo. Hindi ko makukwento yung paglalakbay nya sa America? Yung mga pupuntahan nya.

Lolo: shut up. You are too noisy... She will have time for that. Besides I gave her some time to contact you or other people she want to.

Hmp. Kailan pa yun. Kapag ako nakalimutan ni Janine nako. Sinasabi ko sa inyo Lolo. Wag kayong magpapakita sakin!!

Lolo: if it's happened...... I don't care. *insert rolled eyes*