My Ugly Twin Sister

EPILOGUE

Jerome's P.O.V.

It's been three years simula nung nagpropose ako sa babaeng gusto kong makasama habang-buhay. Ilang araw kong pinaghandan at kinausap ang mga tao na sangkot sa gagawin ko. Pero sa kasamaang palad, hindi nya tinanggap... nakakalungkot di ba?

Ganun siguro talaga ang buhay hindi sa lahat ng pagkakataon suswertehin ka at makukuha mo ang mga bagay na gusto mo sa isang subukan lang.

Kung mas maaga ko lang ipinaramdam sa kanya ang pagpapamahal ko para sa kanya siguro tinanggap nya yun. Sobrang nakakalungkot talaga. Halos gumuho ang mundo ko dahil nun. Ilang araw akong walang tulog, hindi inaasikaso ang mga negosyo ko at inom ng inom. Halos masira na ang buhay ko dahil sa pagtanggi nya sa pagmamahal ko. At minsan naiisip ko na nagkamali akong yayain syang magpakasal.

Pero naisip ko rin na ako pala ang may mali, kasi kung mas maaga ko pang pinaramdam sa kanya ang pagmamahal ko at hindi ako nanatiling tahimik baka tanggapin nya yun. Kaya naman nagpapasalamat ako na may mga taong hindi sumuko sa akin at nagsabi na hindi dapat sumusuko ang tunay na lalaki. Kapag mahal mo, ipaglaban mo.

Kaya naman pagkatapos nyang hindi tanggapin ang alok kong kasal ay hindi pa rin ako sumuko at pinagpatuloy ang pagsuyo sa kanya hanggang makuha ang puso nya ng tuluyan. At hindi nga ako nabigo. Pagkalipas ng isa't kalahating taon na pagsuyo ko ay pumayag na syang pakasalan ako. At pagkatapos ng kalahating taon na preparasyon para sa kasal ay naikasal na rin kami. At ngayon mahigit isang taon na kami ng nagsasama. And I'm soon to be a father.

"JEROMEEE!!!" nataranta ako ng tawagin ako ng asawa ko.

Agad akong tumakbo papunta sa aming kwarto para tingnan kung ano ang nangyayari sa asawa ko.

Nadatnan kong matubig ang paanan ng asaw ako. "Manganganak na akooo!!" ma-ma-manganganak... MANGANGANAK NA SYA!!!

"Sir!" nagsidatingin na din ang mga kasam-bahay sa aming kwarto para malaman kung ano ang nagyayari.

"Sabihin mo ihanda ang kotse, manganganak na ang Ma'am nyo!" utos ko sa kanila. Agad naman silang kumilos at ginawa ng aking inutos.

Samantalang binuhat ko naman ang asawa ko kahit parang nadoble ang bigat nya kinaya ko pa rin.

"Konting tiis na lang, hah." isinakay ko na sya sa kotse at nagsimula na kaming umandar.

"Nin, hinga ka ng malalim." ganito kasi yung ginagawa ng mga asawang lalaki sa palabas kapag manganganak na yung mga asawa nila.

"Huhhh... hohhh... huhhh... hohhh... Ahhhh..." hindi pa rin nawawala ang mahigpi nyang kapit sa kamay ko habang iniinda ng sakit na nararamdaman nya.

"Konting tiis nalang, okay? Malapit na tayo." pilit ko syang pinapakalma.

Ilang minuto pa ay nakarating na kami sa ospital. Agad naman kaming sinalubong ng mga nag-aassist.

Hindi ko lama kung anong nararamdaman ko ngayon. Magkahalong takot, kaba, excitement, saya... nangangatal ang buong katawan ko. Hindi ko na alam ang paiiralin ko sa akin. Mababaliw na ata ako sa sobrang kaba.

Namamasma ang mga palad ko, nanlalamig ang katawan ko, pinagpapawisan ko, at hindi ko alam kung natatae ba ako kasi pababalik balik na ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko magawang pakalmahin ang sarili ko.

"Jerome!" napatingin ko sa likod ko dahil sa umawag sa akin.

"Bro!" agad kong niyakap sila Mikey at Ali nang makarating makalapit sila sa akin.

"Calm down, bro. Everything will be fine." pagppakalma sa akin ni Mikey.

"Napagdaanan ko na rin ang pinagdadaanan mo ngayon at isa ang maaari mong gawin. Ang kumalma at mag-intay.

Paano ko kakalma kung naririnig ko ang pag-ire ni Janine mula sa loob. I hope everything will be fine. Please, Lord?

Mahigit mag-iisang oras na nang makalabas ang doktor na nagpanak kay Janine. Agad kaming napatayo sa dahil dun.

"Where is the father?" agad akong tumuaas ang kamay sa tanong nya.

"Come inside." pumasok na ako at nilagyan ng lab gown.

Naabutan ako ang asawa kong nakangiti sa akin nang pagkatamis-tamis habang karda nya sa kanyang mga bisig ang anak namin.

Agad kong hinalikan si Janine sa noo at hinawakan ang kamay ng baby namin.

"Napakagandang bata, mana talaga sa ama." tiningnan ako ng masama ni Janine pero binigyan ko lang sya ng joke lang look.

"A lovely child, isn't?" nakangiti lang kaming ang aming anak. Maiiyak na ata ako!??

Iang minuto lang akong nagtalag sa loob at pinalabas din ako. Ililipat na si Janine sa isang kwarto.

Pagkalabas ko ng Operating Room ay nagulat ako sa dami ng taong nasa labas nito at nag-iintay ng balita.

Andito na lahat, ang grupo ni Janine, ang mga kabarkada namin, ang mga biyenan ko, at marami pa.

"How was it?" tanong ni Mikey.

"It's a healthy...

Boy."

HI!!!!!

O my goodness. I finally finished it. Sorry kung hindi kayo magagandahan sa ending dahil maikli, pero iyan lang po ang kinaya nang powers ko. Siguro po kung makaka-1000+ po akong reads baka magka-special chapter pa po. Pero kung lang naman. Thank you po sa pagbasa. Kahit medyo na lihis ang istorya. Hehe...

Finish: 05/10/2018 3:54 am