Laat Me Gaan

Hoofdstuk 4

Fluitend loopt Bram het bureau binnen. Hij had net Evert aan de telefoon, met goed nieuws. Er zijn geen verdere complicaties opgetreden, en als het zo blijft mag zijn blonde collega vanmiddag al weer naar huis. Bram hangt zijn jas over de leuning van de stoel en kijkt richting Fenna om haar het goede nieuws te vertellen, tot hij zich realiseert dat Fenna er niet is. Verbaasd kijkt hij om zich heen. Hij weet dat hij nachtdienst had en later mocht beginnen, maar Fenna moest er gewoon vanochtend vroeg zijn. Hij checkt zijn telefoon of hij iets gemist heeft, en als dat niet zo is loopt hij door naar Liselottes lab. Hij klopt netjes, en loopt dan naar binnen. "Lies, weet jij waar Fenna is?"

Verrast kijkt Liselotte op van haar microscoop. Ze was vanochtend vroeg al aangekomen om wat DNA-monsters te analyseren, en ze weet vrijwel zeker dat ze Fenna's auto toen ook al had zien staan. Het had haar nog zo verbaasd, omdat Fenna nooit zo vroeg aanwezig was. De blondine had zich daarna niet aan haar bureau bevonden, en toen had Liselotte beredeneerd dat ze zich waarschijnlijk bij Van Zijverden had moeten melden voor iets wat ze had gedaan. Dat gebeurde de laatste tijd weliswaar niet zo vaak meer, maar met Fenna Kremer is Liselotte nooit zeker van iets.

"Lies?" Bram kijkt haar nog steeds vragend aan. De brunette realiseert zich dat ze te veel in haar gedachten opgegaan was. "Ja sorry," mompelt ze. "Fenna's auto stond er vanochtend gewoon. Nu niet meer?" Bram schudt ontkennend zijn hoofd. "Misschien is ze ergens heen gestuurd?" Oppert Liselotte. Bram haalt zijn schouders op. "Op haar bureau lagen geen papieren ofzo, en haar laptop was nog dicht. En als er een lijk was gevonden had jij het geweten, toch?" Liselotte knikt en denkt na. "Is ze niet bij Evert?" Weer schudt Bram zijn hoofd. "Ik had hem net nog aan de telefoon, als ze daar was had hij het wel gezegd." Hij haalt zijn hand door zijn donkere krullen. "Ik ga naar Van Zijverden. Hij weet het vast wel." Liselotte knikt en draait zich terug naar haar microscoop. Als er echt iets aan de hand is komt Bram het haar vanzelf wel vertellen, dat weet ze.

Bram klopt op de deur en loopt dan de kamer van zijn chef binnen. Van Zijverden zit achter zijn bureau en kijkt verrast op als Bram binnenkomt. Bram sluit de deur achter zich en loopt een paar stappen de kamer in. "Waar is Fenna?" Vraagt hij dan. Van Zijverden haalt diep adem. "Ze heeft vanochtend haar ontslag bij me ingediend." Brams mond valt open. "Nee. Nee, dat-dat.. Fenna?" Stottert hij. Van Zijverden knikt alleen maar. Bram laat zich in een van de stoelen zakken. "Dat kan niet." Zegt hij dan. Van Zijverden zucht. "Het is helaas echt zo. En officieel kan ik niet weigeren. Ik heb gezegd dat ik wil dat ze een week goed nadenkt, als ze er dan nog zo over denkt, dan kan ik haar niet tegenhouden."

"Maar.. Maar.. Waarom?" Bram kijkt met grote ogen naar Van Zijverden. "Ze wilde het niet uitleggen. Ze zei dat ze weg moet, dat ze het niet meer kan." Bram kijkt op. Die laatste woorden zijn dezelfde woorden die ze tegen Evert heeft gezegd toen ze de relatie met hem beëindigde. Hij zucht. "Kunnen we haar echt niet hier houden?" Bijna smekend kijkt hij zijn chef aan. Fenna is weliswaar veranderd in het afgelopen jaar, Bram kan haar echt niet missen. Van Zijverden schudt haar hoofd. "Als zij weg wil, kunnen wij haar niet dwingen om te blijven." Bram denkt even na, en staat dan op. "Ik ga met haar praten."

Voordat Bram richting Fenna's huis vertrekt, loopt hij eerst naar Liselottes lab. Zij moet ook weten wat er is gebeurd. In een paar minuten vertelt Bram het hele verhaal. Tot zijn grote verbazing knikt Liselotte, en lijkt ze weinig geschokt. "Zat eraan te komen, toch?" Vraagt ze droog. Bram kijkt haar met grote ogen aan. Ze haalt haar schouders op. "Fen is doodongelukkig hier. Misschien is het wel goed dat ze ergens anders opnieuw kan starten. Ze verdient het om gelukkig te zijn, Bram." Hij zucht, zo had hij het nog niet bekeken. Liselotte heeft gelijk, zoals altijd. Toch zit het hem dwars. "Maar waarom vertelt ze het niet gewoon aan ons? Waarom praat ze niet met ons?" Liselotte rolt met haar ogen. "Dat doet ze toch al ruim een jaar niet? Waarom zou ze het nu wel opeens doen?" Bram haalt zijn schouders op. "We zijn haar vrienden, we-" hij stopt midden in zijn zin en kijkt Liselotte aan, "fack," mompelt hij dan, "Evert. Hij moet dit ook weten." Moedeloos laat hij zich naast Liselotte zakken. Hoe moet hij zijn beste vriend vertellen dat de liefde van zijn leven weggaat?

----------------------------------------