Laat Me Gaan

Hoofdstuk 7

De deurbel gaat. Evert overweegt even om op de bank te blijven zitten. Hij voelt zich moedeloos en verdrietig. Hij had van Bram en Liselotte gehoord dat Fenna vanochtend op het bureau langs was geweest. De week bedenktijd die ze van Van Zijverden had gekregen zat erop, ze had nu definitief haar ontslag ingediend. Ze had afscheid van Bram en Liselotte genomen, maar Evert heeft nog steeds niks gehoord. Hij zucht, maar staat uiteindelijk toch op van de bank. Het zal waarschijnlijk een pakketje met de nieuwe schoenen van Brecht zijn, ze is er al de hele week enthousiast over.

Als Evert de deur opent valt zijn mond open. "Fenna?" Hij had haar hier niet verwacht. Hij had gehoopt dat ze nog een berichtje zou sturen, misschien zou bellen. Maar niet dat ze opeens voor zijn deur zou staan. Ze kijkt hem niet aan, haar ogen schieten heen en weer tussen haar voeten en en haar handen. "Stukje lopen?" Vraagt ze zacht. Hij knikt gelijk. Het maakt hem weinig uit wat ze doen, zo lang hij maar even bij haar kan zijn. "Kom binnen," nodigt hij haar voorzichtig uit, "ik moet nog schoenen aandoen." Ze schudt haar hoofd zonder iets te zeggen.

Vijf minuten later lopen ze samen de straat uit. Evert volgt Fenna, en wacht stilletjes af tot ze iets zegt. Ze kijkt strak voor zich uit en zegt geen woord. Ze weet niet wat ze wil zeggen, wat hij van haar wil horen. Ze wil hem niet vertellen waarom ze weggaat. Als ze dat doet, dan weet ze dat hij er alleen maar tegenin zal gaan, en haar zal vertellen dat het niet zo is, dat ze moet blijven. Dat zou alles alleen maar onnodig compliceren, ze moet weg, zo simpel is het.

Na een tijdje wordt ze toch nerveus van de stilte. Even kijkt ze Evert aan. "Ik dacht dat je wel vragen zou hebben." Evert knikt en zucht dan diep. "Waarom, Fen?" Ze geeft niet meteen antwoord. Ze bijt zacht op haar onderlip terwijl ze nadenkt. "Omdat het niet meer gaat hier," zegt ze dan, "ik kan het niet meer, het lukt niet meer." Haar stem klinkt zacht en breekbaar, en Evert heeft de neiging om haar in zijn armen te trekken en stevig vast te houden. Hij doet het niet. "Wat gaat niet meer?" Vraagt hij in plaats daarvan. Ze haalt haar schouders op. "Alles. Ik moet hier gewoon weg. Ergens anders opnieuw beginnen, dingen anders doen. Dingen beter doen."

Ze lopen weer in stilte verder terwijl Evert nadenkt over wat Fenna net gezegd heeft. Hij snapt het niet helemaal, maar wat hij er wel uit heeft kunnen halen is dat ze denkt dat ze iets fout doet, of heeft gedaan, hier. "Fen.. Wat je ook denkt dat hier niet goed is, je kan het oplossen. Ik kan je helpen." Hij kijkt haar aan, zij kijkt even terug en schudt haar hoofd. Dan weet hij dat die discussie klaar is. Ze wil het niet. Ze kan nog steeds geen hulp accepteren. Dat was tijdens hun relatie al een van de dingen die hem mateloos konden irriteren; dat ze nooit toegaf als het niet goed ging, dat ze nooit wilde praten over haar kwetsbaarheden. Hij vond het altijd zo lastig dat ze niet wat opener was, dat ze hem niet liet helpen. Blijkbaar is dat nog steeds niet veranderd.

Fenna blijft doorlopen. Haar hersenen draaien overuren. Ze weet niet wat ze moet zeggen tegen Evert. Ze haat het dat ze hem achter moet laten. Ze zou zo graag weer samen met hem willen zijn. Ze wil terug in de tijd, terug naar de tijd dat ze samen gelukkig waren, de tijd dat ze zich niet zo donker en zwaar voelde. Ze zucht zachtjes. Dat ze nu samen zijn maakt het alleen maar moeilijker. Ze had het ook echt niet leuk gevonden om afscheid van Bram en Liselotte te moeten nemen net, maar omdat dat op het bureau was gebeurd was het redelijk snel gedaan. Er was gewoon niet genoeg tijd geweest om het zo veel pijn te laten doen. Dat was beter dan dit met Evert nu.

Evert observeert Fenna terwijl ze lopen. Haar gezicht staat strak, haar lichaam is gespannen. Ze ziet er ook moe uit, met wallen onder haar ogen en een iets bleker gezicht dan normaal. Hij kan haar niet meer zo goed inschatten als een jaar geleden, maar hij kan wel zien dat het niet goed met haar gaat, dat ze ergens mee worstelt. "Fenna, blijf alsjeblieft." Hij realiseert zich pas dat hij de woorden hardop uitspreekt als ze naar hem opkijkt. Ze schudt haar hoofd, met een verdrietig glimlachje op haar gezicht. "Het is voor iedereen beter als ik wegga." Mompelt ze dan.

--------------------

jaa, sad...