Laat Me Gaan

Hoofdstuk 12

Zondag dus twee deeltjesss ;)

------------------------------------------------------

Fenna zit nog steeds op het bankje, diep in gedachten verzonken, als haar telefoon gaat. Even twijfelt ze of ze het niet gewoon kan negeren, dan kijkt ze toch wie er belt. 'Dries van Zijverden' staat op haar display weergeven. Ze fronst. Ze heeft geen enkel idee waarom haar oude chef haar zou bellen. Ze heeft toen ze vorig jaar wegging heel duidelijk gemaakt dat ze echt niet terug kwam. En als Bram verteld zou hebben dat ze terug was, dan had hij er toch ook wel bij gezegd dat ze vandaag weer weggaat? Fenna zucht, en neemt dan de telefoon toch op. "Met Fenna."

"Hoi Fenna, ik hoorde van Bram dat je terug bent." Hij stelt geen vraag, maar toch antwoordt Fenna. "Niet echt. Ik ben over een paar uur weer weg." Even twijfelt ze, maar ze heeft weinig zin in beleefdheden. Ze wil gewoon weten waar dit gesprek over gaat, "waarom bel je?" Ze hoort Van Zijverden grinniken. "Je bent je directheid gelukkig niet verloren," even is hij stil, "er is een vacature in ons team. De rechercheur die jou het afgelopen jaar heeft vervangen vertrekt naar Australië. Dus als je zou willen-" Fenna onderbreekt hem. "-Ik kom niet terug. Dat heb ik vorig jaar ook gezegd."

Van Zijverden reageert heel kalm op Fenna's onderbreking. "Dat weet ik, dat heb je inderdaad gezegd. Maar volgens Bram doe je op dit moment vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis. Ik ga je niet vertellen wat je met je leven moet doen. Je bent wijs genoeg om dat zelf te bepalen. Ik wilde je alleen vertellen dat we die vacature hebben. En ik wil je een voorstel doen, want ik ga niet ontkennen dat we je missen in het team." Hij pauzeert even, om zijn woorden tot haar door te laten dringen. Als ze niks zegt, vat hij het op als toestemming om door te praten. "Ik snap dat ik je hiermee overval. Lijkt het jou een goed plan als je nu rustig na gaat denken, en dat we elkaar volgende week opnieuw spreken?"

Een week later parkeert Fenna haar auto voor het politiebureau. Even blijft ze zitten. Het is raar om hier terug te zijn. Vertrouwd en tegelijkertijd heel vreemd. Ze had tijdens de afgelopen week een aantal keer contact met Van Zijverden gehad, en ze hadden besloten dat ze het best hierheen kon komen voor hun gesprek. Ze had geaccepteerd, onder twee voorwaarden; dat hij het niet tegen het team zou vertellen, en dat ze het team niet hoefde te zien. Hij had het volledig geaccepteerd, en nu loopt ze langzaam via de zijingang naar binnen.

Van Zijverden staat haar al op te wachten. Hij glimlacht naar haar. "Goed je te zien, Fenna." Ze knikt, en volgt hem dan naar een kamertje waar ze nog nooit eerder is geweest. Vragend kijkt ze hem aan. Hij glimlacht en gebaart naar haar dat ze plaats kan nemen op een van de stoelen. "Als we in mijn kantoor zouden gaan zitten is het risico groot dat Evert of Bram opeens binnenlopen. Nu weten ze niet waar ik ben. Ik heb ze verteld dat ik een belangrijke afspraak heb en dat ik het komende uur niet bereikbaar ben."

Nadat Van Zijverden koffie voor Fenna heeft gehaald, gaat hij tegenover haar zitten. Hij neemt haar goed in zich op. Ze lijkt wat nerveus. Hij glimlacht bemoedigend naar haar, "heb je nagedacht de afgelopen week?" Vraagt hij dan. Ze knikt langzaam. Ze heeft zeker nagedacht, maar ze heeft geen besluit genomen. "Ik weet niet wat ik wil." Geeft ze eerlijk toe. Van Zijverden knikt. "Dat snap ik. Je had je redenen om hier weg te gaan en ik denk niet dat dat opeens veranderd is. Maar ben jij het afgelopen jaar gelukkig geworden? Heb je gevonden wat je zocht?"

Fenna denkt na over de vraag. Is ze gelukkig geworden? Het halfjaar wat ze in Zuid-Frankrijk is geweest heeft haar rust gebracht, tijd om na te denken. Maar daarmee ook pijn en verdriet. Haar reis vanuit Frankrijk terug naar Nederland had een paar maanden in beslag genomen, omdat ze eigenlijk niet wist waar ze heen wilde of wat ze wilde doen met haar leven. Het was toen tot haar doorgedrongen dat ze eigenlijk helemaal alleen is. In Zeeland was ze blijven hangen, en toen was ze toevallig in het verzorgingstehuis terechtgekomen. Het werk daar geeft voldoening, maar er gaan geen dag voorbij dat ze zich niet herinnert wat ze hier heeft achtergelaten. Uiteindelijk schudt ze haar hoofd. Van Zijverden knikt bedenkelijk. "Je bent scherp, bijzonder intuïtief, opmerkzaam, slim en vasthoudend. Dat zijn kwaliteiten die lang niet elke rechercheur bezit. We missen je hier in het team. Zou je misschien terug willen komen, aangezien weg zijn je ook niet gelukkig heeft gemaakt?"

---------------------------

ennn... zou ze terug komen?