Laat Me Gaan

Hoofdstuk 6

"Fenna, alsjeblieft. Ik weet dat je binnen bent, en ik ga niet weg tot je met me praat." Evert spreekt Fenna's voicemail in, en drukt dan opnieuw op de bel. Hij hoort het geluid door het halletje galmen. Hij onderdrukt de neiging om de bel ingedrukt te houden, hij weet dat Fenna daar alleen maar geïrriteerd van zou raken, en dat ze dan al helemaal niet meer open zou doen. Zijn telefoon maakt geluid, als signaal dat hij een berichtje binnen heeft gekregen. Hij laat het ding bijna uit zijn ene hand vallen als hij het bericht zo snel mogelijk opent. 'Laat me met rust.' Dezelfde tekst als Bram en Liselotte gisteren hadden ontvangen. Evert zucht diep, en probeert haar dan nog een keer te bellen.

Fenna laat haar telefoon rinkelen, tot ze weet dat Evert nu met haar voicemail te maken heeft. Ze ligt op haar rug in haar bed, niet in staat om eruit te komen en iets te gaan doen. Ze hoort dat Evert nog een keer probeert aan te bellen. Het is daarna even stil, voordat ze zijn voetstappen hoort, en dan steeds zachter hoort worden als hij wegloopt. Tranen druppelen uit haar ogen. Ze haat dit, ze voelt zich afschuwelijk, maar ze kan niet anders. Ze moet haar vrienden veilig houden. Haar werkwijze aanpassen is niet genoeg, heeft ze gisteren na het ongeluk met Evert ontdekt. Om haar vrienden veilig te houden moet ze weg.

Met trillende handen pakt Fenna haar telefoon op. Ze ziet dat Evert weer een voicemailbericht achter heeft gelaten. Ze twijfelt even, maar besluit er dan toch naar te luisteren. "Fenna.. Fen, alsjeblieft. Ik weet niet wat er in je omgaat, ik weet niet waarom je denkt dat je weg moet. Je zal er vast een goede reden voor hebben, zo ben je. Als je echt weg wil ga ik je niet dwingen om te blijven, maar leg het me uit. Laat het me begrijpen. Ik heb nergens recht op, dat weet ik, maar geef me de kans om het te begrijpen. Ik wil niet dat je weggaat, Fen. Maar als je gaat, laat me dan alsjeblieft nog afscheid van je nemen."

Urenlang ligt Fenna huilend in bed. Huilend om wat ze achterlaat, en om hoe veel pijn ze zichzelf hiermee doet. Maar ook huilend omdat ze weet dat ze Evert, Bram en Liselotte ook pijn doet door weg te gaan. Op de lange termijn zal het beter zijn, dat weet ze, maar nu is dat zo lastig te zien dat ze de neiging heeft om te blijven. Dat kan niet, dat weet ze, maar ze wil het zo graag. Het enige dat ze liever wil is dat iedereen veilig is, en als ze daarvoor nu even hierdoorheen moet, dan zal ze dat moeten accepteren.

Uiteindelijk besluit Fenna dat het ook geen zin heeft om nog langer in bed te blijven liggen met al haar zelfmedelijden. Ze staat op, trekt haar hardloopkleding aan en gaat een stuk rennen. Dan neemt ze een koude douche, en opent ze haar laptop. Ze begint met het bedenken van een plan. Haar ontslag indienen was behoorlijk impulsief geweest, ze heeft geen idee wat ze nu wil gaan doen. Ze gaat hier weg, dat is een ding wat zeker is, maar waar ze heen wil gaan weet ze niet. Aan het begin van de avond klinkt het geluid van een melding op haar telefoon. Ze ziet een berichtje van Evert, van slechts twee woorden. 'Alsjeblieft, Fenna.'

Nerveus kijkt Evert naar zijn telefoon. De reden dat hij Fenna toch nog een berichtje wilde sturen was eigenlijk pure wanhoop. Hij kan het niet accepteren dat ze zomaar weggaat. Hij kan het niet verwerken dat ze verdwijnt zonder afscheid te nemen. Als zijn telefoon na een uur zacht piept springt hij op. 'Ik heb tijd nodig. Laat me alsjeblieft even met rust, ik beloof dat ik niet weg zal gaan zonder afscheid te nemen.'

Evert staart een paar minuten lang naar het berichtje van Fenna. Zijn hersenen kunnen niet bepalen of dit goed of slecht is. Ze wil wel afscheid van hem nemen, alleen niet nu. Hij is in elk geval opgelucht dat ze niet weg zal gaan zonder afscheid te nemen. Even is hij in de verleiding om een berichtje terug te sturen, maar hij doet het niet. Ze wil met rust gelaten worden, en hij kent haar goed genoeg om te weten dat ze dat letterlijk neemt. Ze zou het absoluut niet leuk vinden als hij dan tóch nog even een berichtje zou sturen. Hij zucht als hij achteroverleunt op de bank. Hij begraaft zijn gezicht in zijn handen als hij zich beseft dat ze echt weggaat. Hoe moet hij ooit afscheid nemen van Fenna?