Laat Me Gaan

Hoofdstuk 9

"Ze heeft gezegd dat ze van je houdt? Wow." Bram kijkt verrast naar Evert. Ze zijn op weg naar een plaats delict, maar ze zitten beiden met hun gedachten bij Fenna. Evert heeft Bram net verteld wat zich op de begraafplaats had afgespeeld de vorige dag. De jonge rechercheur is nogal onder de indruk. "Ze houdt van je, maar toch gaat ze?" Hij zucht. Evert knikt. "En ze komt niet meer terug, dat weet ik zeker. Ik denk dat ik haar na gisteren nooit meer zal spreken." Bram schudt gelijkt zijn hoofd. "Nee man. Ze zal vast wel iets van zich laten horen."

Maar de tijd gaan voorbij zonder dat de rechercheurs iets van Fenna horen. Dagen worden weken, weken worden maanden, en uiteindelijk worden de maanden een jaar. Evert is zich de hele dag bewust van wat zich een jaar geleden afspeelde, hoe hij Fenna voor de allerlaatste keer zag. In de eerste weken dat ze weg was probeerde hij haar nog wel eens te bellen, maar ze nam nooit op. Langzaam maar zeker probeerde hij minder vaak contact te zoeken, en nu is ze alleen nog maar een herinnering. Vergeten zal hij haar nooit, ook al heeft ze hem gesmeekt om dat wel te doen. Hij heeft te veel van haar gehouden om haar te vergeten.

Ook op het bureau is de sfeer raar. Bram en Liselotte zijn zich net zo goed als Evert bewust dat het een jaar is sinds Fenna's vertrek. Maar tegelijkertijd heerst er een soort nerveuze spanning. Ze mogen vandaag weer nieuwe invallers beoordelen. In de weken nadat Fenna wegging, heeft het team met veel verschillende invallers moeten proberen te werken. De enige die zich niet uit het veld liet slaan door Everts afgesloten, chagrijnige manier van doen was Bo. Zij was dan ook meteen degene die bleef, en uiteindelijk was Evert haar gaan accepteren en zelfs waarderen.

Bo is in alle opzichten het tegenovergestelde van Fenna. Kort, bruin haar en blauwe ogen. Ze is lang, met brede, gespierde schouders. En ze werkt van nature goed samen, volgt de protocollen en is gezellig en sociaal. Het had even geduurd voordat ze volledig deel werd van de groep, maar na een paar weken kon ze het al heel goed met Bram en Liselotte vinden. Kort daarna was Evert gaan zien dat ze een bijzonder goede partner was, en nu, een jaar later werken ze vlekkeloos samen, en kunnen ze ook buiten het werk goed met elkaar omgaan. Maar nu heeft Bo's vriend zijn droombaan in Australië gekregen, en Bo heeft besloten met hem mee te gaan. Dus dat is Everts tweede werkpartner die weggaat binnen een jaar. Hij gaat Bo missen, dat weet hij. Weliswaar niet zo veel als hij Fenna nog steeds mist, maar hij weet dat de kans klein is dat hij weer zo'n goede partner gaat vinden tussen alle kandidaten die de komende dagen langs zullen komen.

"Evert," Liselotte leunt tegen zijn bureau aan, en hij kijkt op. Even glimlacht ze naar hem. "Gaat het?" Hij haalt zijn schouders op en gaat met zijn hand door zijn haren. "Gewoon klote." Mompelt hij. Ze knikt en legt haar hand op zijn schouder. Ze snapt het, zij mist Fenna ook. Op een andere manier dan hij, maar ook voor haar was Fenna belangrijk, en ook zij voelt nog steeds dat gat in haar leven waar Fenna hoorde. Bram komt aanlopen en kijkt zijn collega's aan. "Gezellige boel hier." Hij lacht even, maar de lach bereikt zijn ogen niet. Hij kan wel grappig doen, maar het gemis van Fenna voelt ook voor hem nog steeds zwaar. Ze hebben het afgelopen jaar veel aan elkaar gehad, omdat ze elkaar begrepen. Opeens krijgt hij een idee. "Laten we vanavond met z'n allen eten. Dan zijn we samen. Ik kook." Liselotte glimlacht, en Evert knikt.

Een paar uur later loopt Bram door de supermarkt in de buurt van zijn huis. Het is nog vroeg, eigenlijk nog onder werktijd. Ze mochten van Van Zijverden eerder weg, nadat Evert compleet door het lint was gegaan tegenover een van de potentiële nieuwe werkpartners. Het was genoeg voor vandaag, had hun chef toen besloten. Bram vindt het wel prima. Nu kan hij boodschappen doen terwijl het nog rustig is, en even voorbereiden voordat Liselotte en Evert straks komen. Als hij opkijkt van zijn lijstje ziet hij iets waarvan hij niet geloofd dat het waar kan zijn. Hij knippert een paar keer met zijn ogen, maar ze staat er nog steeds. Met haar rug naar hem toe weliswaar, maar die blonde haren en die houding zou hij overal herkennen. Hij loopt naar haar toe en legt zijn hand op haar schouder. "Fenna?"

---------------------

jaaa.. zou ze het echt zijn?