Laat Me Gaan

Hoofdstuk 35

Voorzichtig tilt Evert een slapende Fenna uit de auto, en draagt hij haar het huis binnen. Hij legt haar neer op hun bed en gaat op de rand zitten. Ze slaapt zo diep dat ze niet wakker is geworden terwijl hij haar vanuit de auto naar bed droeg. Evert is niet verbaasd. Vandaag was haar eerste volledige werkdag terug, sinds de schietpartij waarbij ze gewond raakte. Ze had gisteren van haar dokter eindelijk toestemming gekregen om weer te gaan werken. Bram had vanochtend tevreden uitgeroepen dat alles weer bij het oude was, daarbij ook doelend op hun relatie, die ze een paar dagen geleden aan hun collega's hebben bekendgemaakt. Evert weet echter dat het nog lang niet bij het oude is. Fenna heeft het nog steeds lastig en ze heeft nog steeds wekelijks een afspraak met Linde. Het gaat beter, dat zeker, maar het is een lang en ingewikkeld proces.

Gisteren was heftig geweest, dat had hij aan haar gemerkt, al had ze er niet met hem over willen praten. Hij had geprobeerd haar te overtuigen dat ze vandaag rustig aan moest doen, maar dat was een hopeloze zaak geweest. Ze had in het eerste uur dat ze er was een moord opgelost waar hij en Bram al drie dagen mee bezig waren, daarna was ze mee geweest naar een inbraak, had ze na een overval achter de dader aangerend én hem opgepakt, en toen was ze, drie minuten voor het einde van haar dienst nog met Liselotte mee geweest naar een plaats delict. Toen ze eindelijk terugkwam was ze bijna direct ingestort. Evert had haar mee naar huis genomen, en toen was ze in de auto dus al in slaap gevallen. Nu zit hij naar haar te kijken, zijn Fenna. Hij snapt niet dat ze het zo moeilijk heeft gemaakt voor zichzelf, maar hij weet wel dat hij er in de toekomst alles aan zal doen om ervoor te zorgen dat ze het nooit meer zo zwaar krijgt als nu. Ze verdient geluk.

Fenna knippert met haar ogen, en kreunt als ze merkt dat er fel licht in haar gezicht schijnt. Ze rolt op haar zij, weg van het licht. Ze kijkt om zich heen, en ziet dat het zonlicht – dat door een halfopen gorden schijnt – de reden is dat ze wakker is geworden. Naast haar ligt Evert nog te slapen. Ze beseft zich dat ze de avond daarvoor in de auto in slaap is gevallen en daarna niet meer wakker was geworden. Ze glimlacht als ze zich realiseert dat Evert haar bloesje en spijkerbroek heel voorzichtig heeft uitgetrokken, zodat ze fijner kon slapen. Liefdevol, dat is het enige woord waarmee ze zijn handelswijze van de laatste tijd kan omschrijven. En ze geniet ervan, elke seconde van elke dag.

Een paar minuten later is het zonlicht zo verplaatst dat het nu op Everts gezicht schijnt. Ook hij wordt ervan wakker. Als hij opzij kijkt en ziet dat Fenna wakker is, glimlacht hij. Hij trekt haar naar zich toe en kust haar zacht. "Goed geslapen?" Vraagt hij. Ze knikt, en glimlacht even. "Je bent zo veel meer dan ik verdien." Fluistert ze. Gelijk schudt hij zijn hoofd. "Echt niet, lieve Fenna." Ze zucht en staart naar het plafond. "Wel," protesteert ze, "je bent zo lief en zorgzaam, terwijl alles ik je zo vaak pijn heb gedaan en heb buitengesloten..." Evert trekt haar dicht tegen hem aan en aait over haar heup. "Je verdient geluk, Fenna. Je verdient het om gelukkig te zijn na alles wat je hebt meegemaakt." Ze schudt gelijk haar hoofd, maar protesteert verbaal niet verder.

Evert kijkt naar Fenna. Ze ligt tegen hem aan, haar blik gericht op het plafond. Weer ziet hij die blik in haar ogen. Die blik die hij niet kan lezen, na alle weken die ze samen hebben doorgebracht nog steeds niet. Zachtjes streelt hij over haar wang. Ze blijft strak naar het plafond kijken, maar hij voelt haar hand om zijn middel glijden. Opeens snapt hij het. Die blik is verdriet, heel diep vanbinnen. Het is alle pijn die ze voelt, maar waarover ze niks zegt. Hij kijkt naar haar bruine ogen. "Je accepteert de pijn omdat je denkt dat je het verdient." Concludeert hij met zachte stem. Ze kijkt hem aan. "Het is toch allemaal mijn schuld?" Hij hoort de wanhoop in haar stem. "Ik heb dit toch allemaal zelf gedaan? Ik kan niemand hiervoor de schuld geven, alleen mezelf. Dan verdien ik het toch?" Gelijk schudt Evert zijn hoofd. "Fenna... Lieve, stoere, mooie, slimme, dappere Fenna. Vergeef jezelf, alsjeblieft. Je hoeft jezelf niet kapot te maken. Vergeef jezelf en laat mij van je houden. Gun het jezelf om opnieuw te beginnen." Ze kijkt hem aan en legt voorzichtig haar hand op zijn wang. "Wil jij dan opnieuw met mij beginnen?" Vraagt ze zacht. "Ik hou van je." Voegt ze eraan toe. Evert kust haar zacht. "Ik hou ook van jou, Fen. Ik laat je nooit meer gaan."

------------ THE END

jaaaa dat was m dan. Weer een verhaal klaar...

Een beetje onaangekondigd, maar het voelde goed zo, het verhaal is zo echt klaar. Fevert samen, alles is goed, helemaal mooi.

x Laura

PS: no worries, ik schrijf gewoon lekker door; het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal [Kwijt] heb ik net ook online gezet!