Laat Me Gaan

Hoofdstuk 32

Evert zit in zijn auto te wachten op Fenna. Dit is haar vijfde afspraak met de psychologe; Linde. Elke week, dinsdagmiddag om drie uur. Evert haalt en brengt haar elke keer. Nadat Fenna de eerste keer vrijwel volledig was ingestort na afloop, hadden ze het beiden een fijn idee gevonden dat ze niet alleen was na haar afspraken. Ze gaat als ze klaar is met Evert mee naar huis, soms doen ze dan samen iets, soms wil Fenna helemaal niks. Ze eet 's avonds ook bij Evert, en daarna besluit ze of ze wil blijven slapen of dat ze naar huis wil. Tot nu toe is ze twee keer blijven slapen, waarvan één keer – na de eerste afspraak – ook bij Evert in bed.

Fenna duwt de deur van de praktijk open en haalt diep adem. Ze zet een paar stappen naar buiten, en voelt dan de regen op haar gezicht. Het maakt haar niet uit nu. Ze is moe, heel erg moe. Ze vindt praten over haar gevoelens zo veel lastiger dan ze van tevoren had verwacht. Het is niet alleen mentaal moeilijk, maar ze merkt dat haar lichaam ook fysiek reageert. Tijdens de afspraken zit ze van top tot teen te trillen, en zijn alle spieren in haar lijf aangespannen. Pas als ze opstaat en de deur uitloopt kan haar lichaam ontspannen, en dan slaat de vermoeidheid toe. Vandaag was bijzonder heftig. In de afgelopen weken had ze langzaam maar zeker verteld waar ze mee heeft gezeten de afgelopen weken, vandaag zijn ze dieper ingegaan op de periode waarin Evert ontvoerd was door Floris Hoeke, en de conclusies die zij daaruit had getrokken. Alsof dat nog niet zwaar genoeg was, wilde Linde het daarna ook nog over Fenna's zelfbeeld hebben.

Evert wacht tot Fenna dichterbij komt, maar ze blijft in de regen staan. Hij stapt uit, en benadert haar dan voorzichtig. Ze glimlacht vermoeid naar hem, hij ziet hoe veel moeite het haar kost. Hij knikt met zijn hoofd richting de auto. "Kom je?" Vraagt hij. Zonder iets te zeggen volgt ze hem. Ze stapt in de auto en laat zich in de stoel zakken. Evert stapt ook in, en wrijft even over haar been. Tijdens het ritje naar Everts huis is Fenna heel stil. Evert laat haar met rust. Na eerdere afspraken had ze soms kleine stukjes en beetjes verteld, maar meestal heeft ze meer de behoefte om alles rustig te laten bezinken. Evert geeft haar daar de ruimte en tijd voor, hij is allang blij dat ze accepteert dat hij een beetje voor haar zorgt op deze middagen.

Fenna stort neer op de bank in Everts woonkamer. Ze gaat op haar rug liggen en sluit haar ogen. Ze voelt hoofdpijn opkomen, en wrijft over haar voorhoofd. "Verdomme," fluistert ze. Evert is op het randje van de bank gaan zitten, ter hoogte van haar heupen, en hij kijkt haar nu bezorgd aan. "Fenna?" Vraagt hij zacht. Ze opent haar ogen en kijkt hem aan. "Hoofdpijn," mompelt ze, "en ik ben zo moe en ik voel me klote. Het helpt niks dit. Ik voel me alleen maar slechter." Dan gaat ze rechtop zitten en barst ze in tranen uit. Evert aait zacht over haar been. "Hé, hé... Rustig." Voorzichtig legt hij zijn arm om haar schouder. "Het kost tijd, Fenna. Je doet het goed." Wild schudt ze haar hoofd. "Ik wil niet meer," huilt ze, "ik voel me niet goed en ik ben moe en ik heb hoofdpijn. Ik ga niet meer, Evert!" Met vlakke hand slaat ze tegen zijn borst. Evert pakt haar polsen vast. "Is het een goed idee als jij even gaat slapen?" Ze haalt haar schouders op en valt dan huilend tegen hem aan.

Evert legt een arm om haar schouders heen en schuift de andere onder haar knieën door. Dan tilt hij haar op. Ze slaat haar armen om zijn nek en houdt zich stevig aan hem vast. Hij neemt haar mee naar boven en legt haar neer op het bed. Hij aait zacht over haar wang. "Ga maar slapen, Fen. Dan voel je je beter zo." Hij spreekt uit ervaring, na zijn behandelingen voor Duitsland wilde hij altijd alleen maar slapen. Ze knikt, en trekt dan zachtjes aan zijn arm. "Wil je bij me komen liggen?" Haar stem is zacht, en ze klinkt breekbaar. Evert twijfelt geen seconde voor hij naast haar gaat liggen. Hij ligt op zijn rug, met zijn arm om haar schouders. Ze kruipt dicht tegen hem aan, en laat haar hoofd dan op zijn schouder rusten. Met zijn vrije hand aait hij door haar haren, en langzaam ontspant ze. Ze sluit haar ogen, en haar ademhaling vertraagt. Evert voelt aan haar lichaam dat ze nog niet helemaal in slaap is. Ze is net wat te gespannen. Voorzichtig trekt hij haar nog wat dichter tegen hem aan. Fenna's gedachten komen maar moeilijk met rust. Linde had gesuggereerd dat ze misschien met Evert moest bespreken wat er speelt, maar dat kan Fenna nog niet. Daar is ze nog niet klaar voor. Dat komt misschien later nog wel. Nu wordt ze gekalmeerd door zijn zachte aanraking, en langzaam zakt ze in slaap.