Laat Me Gaan

Hoofdstuk 33

"Fenna?" Het is de middag na Fenna's zevende afspraak. Evert heeft de indruk dat ze minder uitgeput is, maar ze is wel heel afwezig. Ze lijkt diep in haar gedachten te zijn verzonken. Ze zit opgekruld in het hoekje van de bank, en ze staart recht voor zich uit. Ze heeft nog geen woord gezegd sinds ze de praktijk verliet. Evert legt zijn hand op haar schouder, maar nog steeds maakt ze geen contact. "Fenna?" Herhaalt hij haar naam. Langzaam lijkt ze zichzelf weg te scheuren uit haar gedachten. Ze kijkt naar hem, met grote bruine ogen. Hij glimlacht even. "Gaat het?" Vraagt hij dan zacht. Ze knikt. "Ik-ik wil... Linde zei..." Stottert ze. Rustig laat Evert haar nadenken over de juiste woorden. "Linde dacht dat het een goed idee was dat ik jou zou vertellen wat er allemaal aan de hand is, en ik ben het daar wel mee eens." Gooit ze er dan uit.

Evert kijkt Fenna aan, en pakt haar hand vast. "Echt?" Vraagt hij dan. Ze knikt, maar haalt tegelijkertijd haar schouders op. "Ik denk het," mompelt ze, "ik vertrouw je. Ik voel me goed bij je. Dat is belangrijk." Ze knikt, alsof ze zichzelf nog moet overtuigen. Evert kijkt bezorgd naar haar. "Het hoeft niet hè?" Hij knijpt zacht in haar hand. Ze bijt op haar lip. Net had het nog een goed plan geleken, nu weet ze het niet helemaal meer. Ze haalt diep adem en kijkt even naar Evert. Ze omhelst hem, en voelt hoe hij zijn armen om haar heen slaat. Met zijn linkerarm drukt hij haar lichaam tegen het zijne aan, met zijn rechterhand strijkt hij door haar haren. Fenna ontspant. De aanraking voelt goed, het is een bevestiging van de veiligheid die Evert haar biedt. Langzaam maakt ze zich los. Ze knikt even naar hem. Ze gaat het vertellen, nu.

Fenna wendt haar blik van Evert af, en wriemelt wat met haar vingers. "Ik hield van je, zo veel. Toen Floris Hoeke je ontvoerde werd ik zo ongeveer gek van angst. Maar ik was ook zo kwaad, op mezelf. Het was allemaal mijn schuld, als ik geen relatie met jou had gehad, had Floris je nooit ontvoerd. Hij wilde wraak op mij nemen en heeft jou daarvoor gebruikt. Ik had je in gevaar gebracht." Fenna zucht. Evert aait over haar arm, maar ze duwt zijn hand weg. "Niet aanraken, oké?" Even kijkt ze hem aan. Hij knikt gelijk. Fenna kijkt weer omlaag, naar haar handen. Ze realiseert zich dat ze trilt. Ze haalt diep adem. "Het was mijn schuld, ik had je in gevaar gebracht." Ze herhaalt de woorden. "Toen besefte ik dat er maar één manier was om je veilig te houden, om jullie allemaal veilig te houden, en dat was afstand nemen. Dus dat heb ik toen gedaan."

Het is even stil als Fenna probeert te bedenken hoe ze verder moet gaan. Uiteindelijk vindt ze de juiste woorden. "Ik had mijn werkwijze aangepast. Ik dacht dat het goed was, dat het genoeg was. Dat ik daarmee kon zorgen dat jullie veilig waren..." Ze haalt haar hand door haar haren. "Maar toen was er dat incident in het huis van Jongerius, waarbij jij geraakt werd. En toen..." Ze bijt op de binnenkant van haar wang om te voorkomen dat ze gaat huilen. "Zo lang ik er was, liepen jullie gevaar. Het is niet alleen dat incident met Jongerius, het was alles wat er in voorgaande jaren gebeurd was. Die keer dat Bram werd neergeschoten omdat ik weer alleen op pad ging, Liselotte die bij de operatie met Kortooms gevaar liep, het was allemaal mijn schuld." Nu stromen de tranen wel over haar wangen. "Het was mijn schuld, Evert." Een paar seconden lang laat ze de tranen vallen, dan veegt ze gefrustreerd over haar wangen. "Ik moest weg, om ervoor te zorgen dat jullie veilig waren. Maar ik was zo ongelukkig. Jullie zijn mijn familie, alles wat ik heb. Ik weet niet wat ik moet nu. Als er iets gebeurd is het mijn schuld en dat.." Ze zucht. "Het zou zo veel beter voor iedereen zijn als ik er niet meer was." Geeft ze uiteindelijk toe.

Evert heeft doodstil naar Fenna's verhaal geluisterd. Nu praat ze niet meer verder. Haar hele lijf trilt, en ze begint steeds heviger te snikken. Ze heeft hem gevraagd haar niet aan te raken, maar toch trekt hij haar in zijn armen. Hij wrijft over haar rug en kust haar zacht op haar hoofd. "Lieve, lieve Fenna..." Hij houdt haar stevig vast. Hij wil het nu niet met haar hebben over het idee dat ze heeft; dat ze iedereen in gevaar brengt. Hij vermoedt dat het tijdens haar afspraken met Linde genoeg behandeld wordt. Hij wrijft over haar rug terwijl hij probeert om een manier te vinden om haar te laten weten hoe belangrijk ze is. Hij drukt nog een kus op haar haren. "Ik hou van je." Fluistert hij.

----------------

oepsss.. beetje laat. Was heeeel druk aan het schrijven, dus dat is wel een goede reden dan toch? 😇

x Laura