Laat Me Gaan

Hoofdstuk 30

Fenna ligt op haar rug op de bank in Everts woonkamer. Ze staart naar het plafond, terwijl ze luistert hoe Evert in de keuken bezig is. Het is een week geleden dat ze het gesprek over een psycholoog hadden. Er is veel gebeurd in die week. Er was die avond een verandering opgetreden in de manier waarop ze met elkaar omgaan. Het is nu weer zo vertrouwd en liefdevol als een paar jaar geleden. Zeker sinds Nynke en Brecht weer terug naar hun moeder zijn, zijn Evert en Fenna teruggevallen in routines die ze hanteerden in de tijd dat ze samen waren. Evert kookt meestal, terwijl Fenna buiten is. Hardlopen geeft nog te veel pijn in haar schouder, maar ze loopt vaak een stuk voor het eten. Als ze gegeten hebben, ruimen ze samen de keuken op, en daarna kijken ze een film, of een paar afleveringen van een serie op Netflix.

Fenna voelt zich fijn bij Evert, de hele situatie voelt goed, maar dat betekent niet dat ze zich ook echt de hele tijd goed voelt. Ze had gemerkt dat het had opgelucht om aan Evert te vertellen hoe zwaar het schuldgevoel over de dood van haar vader nog op haar drukte, en ook toegeven dat er meer speelde was al een opluchting geweest. Ze had door de veiligheid en liefde die Evert haar biedt minder last gehad van donkere, zware gevoelens, maar ze zijn niet verdwenen. Dat is ook de reden waarom ze nu op haar rug naar het plafond ligt te staren en nauwelijks in staat was om te reageren op de pogingen die Evert heeft gedaan om een gesprek met haar te beginnen. Vandaag lukt het even niet. Ze zucht diep.

De aanleiding voor de terugval naar haar negatieve gedachten was een gesprek dat ze gisteren met Evert had gehad. Het was eigenlijk een heel onschuldig gesprek, over werk. Fenna had geklaagd dat de fysiotherapie zo langzaam ging en dat het nog wel even ging duren voor ze weer kon werken. Toen hadden ze het gehad over het jaar waarin ze niet gewerkt had, maar in plaats van het over haar jaar te hebben, ging het gesprek over hoe het in het team was geweest in dat jaar. Evert had verteld over Bo, Fenna's vervangster. Hij had Fenna ervan verzekerd dat hij het liefst met haar samenwerkte, maar daarna had hij gegrapt dat er in het jaar dat ze er niet was geweest wel minder ritjes naar de eerste hulp waren afgelegd.

Die opmerking – ook al bedoelde Evert er helemaal niks mee – had Fenna aan het denken gezet. Het voelt voor haar als een bevestiging van de constatering dat ze een gevaar vormt voor haar teamgenoten. Dat was de reden dat ze weg was gegaan. En nu blijkt het echt veiliger te zijn geweest zonder haar. Ze vindt dit een hele ingewikkelde gedachte. Blijkbaar was het echt beter toen ze weg was. Moet ze dan nu weer weggaan? Ze wil het niet, ze wil zo graag hier blijven. Sinds ze terug is heeft ze alleen maar meer gemerkt hoe erg ze alles en iedereen hier heeft gemist. Maar als zij iedereen die ze liefheeft in gevaar brengt, is er ook iets mis. Dat wil ze niet. Ze wil het niet op haar geweten hebben dat een van haar vrienden straks gewond raakt, of erger. Dat kan ze niet aan.

Fenna schrikt op uit haar gedachten als ze een hand op haar bovenbeen voelt. Ze komt overeind, en kijkt Evert aan. Hij kijkt bezorgd, en ze snapt waarom. Hij ziet ook dat het niet goed met haar gaat. Ze kan hem niet vertellen hoe het zit, alleen al de gedachte daaraan brengt haar in paniek. Ze is er nog niet klaar voor. Hij wrijft zacht over haar been. "Kan ik iets voor je doen?" Vraagt hij dan. Hij vraagt niet of ze oké is, want dat is ze duidelijk niet. Hij vraagt ook niet wat er aan de hand is, want als ze hem dat wilde vertellen had ze dat al gedaan. Dit is de enige zinnige vraag die hij kan bedenken. Fenna schudt haar hoofd, en pakt dan zijn hand vast. Haar manier om te laten blijken dat ze het wel fijn vindt dat hij er voor haar is.

"Fen?" Evert kijkt naar haar bruine ogen. "Heb je al contact met een psycholoog gezocht?" Schuldbewust wendt Fenna haar blik af. Ze heeft het zo lang mogelijk uitgesteld. Ze is bang. En ze weet niet of ze het wel kan. Haar gevoelens zijn iets persoonlijks, en haar problemen moet ze zelf oplossen. Ze doet het al jaren op die manier, en ze weet niet of ze wel anders kan. Evert aait een plukje haar uit haar gezicht. "Het gaat je helpen, Fen, echt. Je moet alleen die eerste stap zetten."