Eylül;
Annemin yanında 2 3 saat durduktan sonra arabama binip okula doğru gittim.Öğleden sonraki derse girecektim.Derse 3 saat vardı ama erkenden gitmeye karar verdim.Şiiri okuduğum yere gittim kimseye görünmeden.O da oradaydı.Beni farketmemesi için elimden geleni yaptım.. arkamı dönüp gidecektim ki beni durdurdu..
Serkan:söz bu sefer konuşmayacağım..otur lütfen..
Yaklaştım oturduğu yere..sonra bende oturdum.Neden böyle bir şey yaptım bende bilmiyorum..Öyle oturduk..sözünü tuttu..Bu sefer dayanamadım ben konuştum.
Eylül:burası benim yerimdi neden geldin buraya
Serkan:huzur veriyor..sessiz,sakin..
Eylül:ben keşfettim burayı
Serkan:peki sana huzur veriyor mu?
Eylül:ben en son ne zaman huzurluydum hatırlamıyorum.
Serkan:aslında bende öyle
Eylül:neden huzur veriyor dedin o zaman?
Serkan:huzur vermesini istediğim için..
Eylül:anladım..
Serkan:acılarınla baş etmek zor oluyor değil mi?
Eylül:baş etmek istemiyorum..
Serkan:bizim gibi insanların sığındığı bir şey bu..Senin ve benim gibi insanların..
Eylül:ne yapmaya çalışıyorsun?
Serkan:benimle aynı acıyı yaşayan bir kızla dertlesmeye çalışıyorum
Eylül:onun için mi buradasın?
Serkan:aslında evet..sabahki derse gelmedin..Merak ettim..
Eylül:anneme gittim
Serkan:bunu bana söylemek zorunda değilsin
Eylül:dertlesmek isteyen sen değil miydin?
Serkan:evet ama..
Eylül:Belki o kızın da onunla aynı acıyı yaşayan çocukla dertlesmeye ihtiyacı vardır..
Serkan:kim başlasın peki?
Eylül:burada mı?
Serkan:bana güvenip götüreceğim yere gelir misin ki?
Eylül:güvenmeseydim yanına gelip oturmazdım.Dertlesmeyi kabul etmezdim..
Ayağa kalktı..Elini uzattı..
Serkan:o zaman gel benimle
Elini tuttum..ayağa kalktım..Bana baktı..Gözlerime baktı..Aynı onun gibi bakıyordu..Sonra arabasına doğru gittik..yol boyunca hiç konuşmadık..1 saat sonra beni bir yere getirdi..Sahil kenarıydı..Ama köy gibi bir yerdi..Bir yata doğru gittik..biriyle konuşmaya başladı..
Serkan:ahmet amca benim emaneti alıyorum
Ahmet:oo serkan hoşgeldin oğlum..Al tabi..
Elimi tuttu..Önce o bindi yata..Sonra da ben..üst kata çık dedi..Çıktım..Güzel bir yattı.sahil kasabasında bu yatın ne işi vardı onu da anlamadım..Denizin ortasına geldik..Durdu..Yanıma geldi..Bende bir uçta ayaklarımı bağdaş yapıp oturmustum..O da benim gibi oturdu..
Serkan:başlıyorum..
Eylül:tamam dinliyorum..
Serkan;
O gün seninle mezarda yanına gittiğimiz kız..Yani Melek..Çocukluk aşkım..Lisenin başlarından itibaren de sevgilim..İkimiz çok mutluyduk..Cocuklugumuzdan beri beraberdik..çok farklı biriydi Melek..Adı gibi..Çok iyiydi..Yardıma ihtiyacı olan kim varsa yanında olurdu..Birinin ağlamasına dayanamaz hemen gider konuşurdu o kişiyle..hiç kırmadı beni..Öyle deli dolu yaşamadık belki aşkımızı..yani deli dolu dediysem..Sevgilisini alıp gece orada burada gezenlerden olmadık..Yanyana olurduk sürekli..Okulda..Ders çıkışında..bazen bize gelirdi..Ben de onlara giderdim..Ya da sahilde gezerdik..Kısacası çok sevdik birbirimizi..bir gün ailesi beni çağırdı..melek evde değildi..Kötü bir şey var hissediyorum..Sonra babası konuşmaya başlıyor..Melek hasta oğlum diyor bana..Neyi var ali amca,ateşlendi mi yine diye soruyorum..Zeynep teyze ağlamaya başlıyor..Melek'in annesi..anlıyorum ateslenmek,baş ağrısı gibi hastalıklardan değil..öğreniyorum kanser..Onu hiç yalnız bırakmıyorum..Beraber tedaviye gidiyoruz..Korkuyorum ama belli etmemeye çalışıyorum onun yanında..bazen iyi oluyor bazen kötü..Son zamanlarda saçları dökülmüştü..işte o zaman anladım..Melek artık olmayacaktı..Beni zorla eve gönderdi..Okula gideceksin yarın dedim.Hayır dedim..Kuserim dedi..Kabul ettim..Ertesi gun hazırlandım çıkacağım evden..Annem durdurdu beni..gitme oğlum dedi..Neden anne dedim..Melek ölmüş oğlum başımız sağolsun dedi..Dünyam başıma yıkıldı..Aslında beklediğim bir şeydi bu..ama kabullenmek istemiyordum..Şuanda bile kabullenmedim..Kabullenemem ki..İşte ondan sonraki hayatım karanlık..Melek gitti..Serkan Özgün hapsoldu..Şimdi sıra sende..
Eylül;
Can..Benim çocukluk arkadaşım..Güneyle birlikte ilk oyun arkadaşımız..Zamanla çocukluk aşkım oldu..Günün birinde onunda beni sevdiğini öğrendim..Lisede çıkmaya başladık..ailelerimiz zaten birbirini tanıyordu..çok sevdik birbirimizi..Bu ıstanbul sokakları var ya..ikimizin yürüyüşüne,gülüşüne,konusmamıza..
Her şeyimize şahit oldu..Çünkü en sevdiğimiz şey el ele yürümekti..Sadece çocukluk aşkım,sevgilim değildi o benim..Sırdaşım,arkadaşım,bazen de kardeşimdi..kardeşim diyorum Çünkü öyleydi..beni kızdırdığı zamanlarda eline bir kutu çikolata alır kapımıza gelirdi..al kardeşim bu senin derdi..Cocuklugumuzdaki gibi..Hemen sarılırdım..barışırdık..Şimdi kızıyorum ona..Çünkü beni bırakıp gittiği için çok kızgınım..Ama elinde bir kutu çikolatayla kapıma gelmiyor..Bu yüzden kızgınlığım gecmiyor ona..beni bıraktığı için affetmiyorum onu..Bir gün kaza geçirdik onunla..O olay yerinde ölmüş..Bende ağır yaralı..
Konuşmamı bitirince ayağa kalktı bir yere gitti..5 dakika sonra elinde bir çikolata kutusuyla geldi..
Eylül:bu ne şimdi..
Serkan:bir kutu çikolata..Eğer can yaşıyor olsaydı bundan çok alıp gelirdi..Ama gelemiyor..Bu sefer onun yerine ben getirdim..Kendim için değil tabiki..Can için..Can'ı affet olur mu..Bu ondan son cikolatan..Çünkü bir daha seni kızdırmayacak can..Sende onu affetmis olacaksın..
Eylül:peki sen Melek'i seni bıraktığı için affedebilecek misin?
Serkan:sen Can'ı affedersen bende Melek'i affederim..Hazır mısın? Şuan ikimizde onları affedelim mi ?
