Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Ένα

"Δεν έρχομαι" λέω αποφασιστικά για τέταρτη φορά.

"Θα έρθεις. Δεν δέχομαι αντιρρήσεις" φώναξε η Ολίβια καθώς τα ξανθά μαλλιά της τινάζονταν σε κάθε της κίνηση.

Ξεφύσησα και βούλιαξα στον καναπέ.

"Σε παρακαλώ. Θα είναι και ο Ντέιβιντ" μου δήλωσε ναζιάρικα με βλέμμα ανυποχώρητο.

"Μου αρέσει σχεδόν δύο χρόνια. Ποτέ δεν έχει τολμήσει να με πλησιάσει. Γιατί να το κάνει τώρα;" ρωτάω με αγανάκτηση.

"Γιατί είναι το τελευταίο πάρτι αυτής της χρονιάς και θα είσαι πανέμορφη" είπε ονειροπόλα.

"Δεν με νοιάζει. Εγώ σε αυτό το πάρτι αρνούμαι να παραβρεθώ. Εξάλλου γνωρίζεις πως κανένας δεν συμπαθεί την εκπληκτική συντροφιά μου " σάρκασα.

"Κρύσταλ μην με εκνευρίζεις. Θα έρθεις μαζί μου και θα περάσουμε καλά. Δεν συνεχίζω την συζήτηση."

Έβαλα το μαξιλάρι του καναπέ στο πρόσωπό μου και φώναξα απογοητευμένη και ηττημένη.

Ξαφνικά ακούω την Ολίβια να βγάζει έναν ανήσυχο ήχο. Τινάζομαι όρθια ανήσυχη. Τι συνέβη;

"Έχουμε μόλις δύο ώρες για να ετοιμαστούμε. Με δυσκολία θα προλάβουμε" φώναξε.

"Για όνομα του Θεού Ολίβια. Τρόμαξα" είπα γελώντας και θρονιάστηκα πάλι πίσω στον καναπέ μου.

"Μην κάθεσαι. Πρέπει να ετοιμαστείς" συνέχισε.

"Είσαι τυχερή που έχω απηυδήσει με τις συνεχείς παρατηρήσεις σου" ξεφύσησα ηττημένη.

Η Ολίβια μου χαμογέλασε και τα καστανά γλυκά μάτια της άστραψαν.

"Έχω αφήσει το φόρεμα που θα βάλλεις στο δωμάτιό μου" είπε.

"Φόρεμα;" ρώτησα με αηδία.

"Ναι" απάντησε με απαιτητικό τόνο και έτρεξε προς το δωμάτιό της.

Είναι απίστευτη. Την γνωρίζω όλη μου την ζωή και δεν μπορώ να της κρατήσω κακία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με εκνευρίζει ασταμάτητα.

Την βλέπω να κρατάει ένα μαύρο κολλητό φόρεμα που κάλυπτε το στήθος όμως η πλάτη ήταν ανοιχτή.

"Δεν υπάρχει περίπτωση" δηλώνω.

"Δεν ρώτησα την γνώμη σου" μου είπε περιπαικτικά.

Ξεφύσησα αγανακτισμένη και ηττημένη. Εκείνη χαμογέλασε νικητήρια.
"Φόρεσε το φόρεμά σου. Δεν θα προλάβουμε" φώναξε αγχωμένη.