Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Είκοσι Οχτώ

Μοίρα.

Υπάρχει όντως η μοίρα; Το πεπρωμένο;

Ο βίος του καθενός είναι προδιαγεγραμμένος ή τον καθορίζουμε εμείς με τις επιλογές μας;

Αρκεί μία πράξη της μοίρας για να καταστρέψει τα πάντα;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε τώρα, ούτε τότε που ήμουν ξαπλωμένη για ακόμη μια φορά στο έδαφος του καταφυγίου αναλογιζόμενη τις επιλογές μου.

Κατά πόσο οι επιλογές μου επηρέαζαν την εξέλιξη του πολέμου ή την καταπολέμηση της Κατάρας;

Δεν ήξερα τότε.

Τα φώτα είχαν κλείσει και το σκοτάδι είχε κυριαρχήσει. Και εγώ πάνω στην μικρή πετσέτα μου έκανα σχέδια για την ανατροπή του κόσμου μας.

"Ώστε γύρισες" άκουσα μία γυναικεία φωνή να ψελλίζει.

Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα την γυναίκα που μου είχε μιλήσει το πρώτο μου βράδυ εδώ.

"Ναι. Γύρισα" της απάντησα μελαγχολικά.

"Δεν φαίνεσαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψες" σχολίασε εύστοχα.

"Είμαστε σε στρατόπεδο. Θα ήμουν τρελή αν χαιρόμουν που επέστρεψα εδώ" προσπάθησα να δικαιολογηθώ.

"Πάντως είναι καλύτερα από την αφιλόξενη φύση της περιοχής" παρατήρησε.

Δεν απάντησα.

"Δεν έχουμε συστηθεί. Είμαι η Κέιτι Άντερσον" είπε και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της.

"Και αυτός εδώ είναι ο Έλιοτ" συμπλήρωσε δείχνοντας το μωρό που κοιμόταν δίπλα της.

"Χάρηκα για την γνωριμία. Είμαι η Κρύσταλ" είπα παραλείποντας το επίθετό μου.

Δεν γνώριζα ποιο να χρησιμοποιήσω πια.

"Φυσικά πλέον γνωρίζω την ταυτότητά σου. Ποιος θα το φανταζόταν; Η διάδοχος του θρόνου στα σύνορα. Ο πατέρας σου πρέπει να δυσκολεύτηκε πολύ να μην σε εξαιρέσει από τους απεσταλμένους" είπε με μία δόση δυσαρέσκειας στην αναφορά του Βασιλιά.

"Δεν θα το έλεγα. Γνωρίζω την άποψή σας για τον βιολογικό μου πατέρα και δεν θα προσπαθήσω να σας την αλλάξω. Συμφωνώ μαζί σας. Πιστεύει ότι οι Καταραμένοι είναι αναλώσιμοι. Παρ' όλο που είμαι κόρη του δεν παύω να ανήκω σε αυτή την κατηγορία" είπα χωρίς ίχνος συναισθήματος.

Με κοίταξε εξεταστικά.

"Και εσύ τι πιστεύεις;" με ρώτησε.