Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

▫Σαράντα Οχτώ▫ ▫Επίσκεψη στις φυλακές▫

Μόλις είχε αρχίσει να χαράζει. Ο τσουχτερός πρωινός άνεμος παρέσερνε τις σκέψεις μου μακριά. Σκέψεις στις οποίες η πρωταγωνίστρια ήταν πάντα εκείνη.

Ανακάθισα στην παγωμένη ξύλινη σανίδα. Δίπλα μου η Ρέιτσελ αναστέναζε νευρικά με το πόδι της να τρέμει. Άπλωσα το χέρι μου και άγγιξα τον ώμο της στοργικά. Τα πράσινα μάτια της στράφηκαν στα ανήσυχα δικά μου. Αμέσως το προσωπείο της γαλήνεψε.

"Ρέιτς" είπα με την βραχνή φωνή μου.

"Ηρέμησε. Οι φυλακές των Ντρουκς δεν είναι ένας ασυνήθιστος προορισμός για εμάς. Επισκεπτόμαστε τον θείο μας μία φορά τον μήνα. Δεν θα μας υποπτευθεί κανείς" προσπάθησα να την καθησυχάσω.

Χαμήλωσε το βλέμμα της.

"Γνωρίζω ότι η επίσκεψή μας δεν είναι αντικείμενο καχυποψίας εκ μέρους των φρουρών. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι λίγα τα σενάρια αποτυχίας. Αναλογίσου το Άντριου. Η συναναστροφή με προδότες είναι από μόνη της ποινικό αδίκημα. Ο διάλογος μαζί τους με σκοπό την συλλογή πληροφοριών για την Θεραπεία της Κατάρας είναι μία τελείως διαφορετική κατάσταση. Αν μας ανακαλύψουν-" έκοψε την φράση της και σφράγισε τα βλέφαρά της.

"Δεν θα μας ανακαλύψουν" αναφώνησα με σιγουριά.

"Αυτές οι ανησυχίες το μόνο που κατορθώνουν είναι να σε απομακρύνουν από τον στόχο σου. Η επίσκεψη των φυλακών για την περισυλλογή πληροφοριών είναι μία ριψοκίνδυνη πράξη οφείλω να ομολογήσω. Όμως, είναι ένα ρίσκο που οφείλουμε να υπομείνουμε αν θέλουμε πραγματικά να βρούμε την Θεραπεία. Εξάλλου, ενόψει των μελλοντικών θυσιών που θα κλιθούμε να κάνουμε ο διάλογος με τους 'προδότες' είναι κάτι το μηδαμινό" την επανέφερα στην πραγματικότητα.

"Έχεις δίκιο" παραδέχτηκε.

Μία μηχανική βοή διέκοψε τις σκοτεινές μας σκέψεις. Το μεταφορικό μας μέσο είχε καταφτάσει. Ένα μαύρο όχημα, στα πρόθυρα της διάλυσης, πρόβαλε στο χωμάτινο δρόμο. Τα γυμνά δέντρα που τον πλαισίωναν και τα γκρίζα σύννεφα που κάλυπταν τον ουράνιο θόλο έκαναν την ατμόσφαιρα ανατριχιαστική.

Ενώ το μεταφορικό μας μέσο πλησίαζε, όλο και περισσότερες ατέλειες στην κατασκευή του ήταν ορατές. Το ακατέργαστο σχήμα του, τα ραγισμένα παράθυρα, τα λιωμένα λάστιχα αλλά και τα σκουριασμένα κάγκελα που τα κάλυπταν δημιούργησαν μία αποστροφή στο βλέμμα μου. Προφανώς, η συντήρηση αυτών των οχημάτων δεν ήταν κάτι που άξιζε την προσοχή των ανωτέρων μας.