Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Eννέα

Με ξύπνησε ένα διστακτικό χτύπημα στην πόρτα.

"Περάστε" αναφώνησα κουρασμένη.

Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου εκείνο το βράδυ. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η ιστορία των γονιών μου αλλά φυσικά και η εικόνα της μητέρας μου. Ήταν απίστευτο το πόσο μοιάζαμε. Μόνο τα μάτια μας ήταν διαφορετικά.

Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας με γκρίζα μαλλιά και καστανά μάτια. Φορούσε ένα άσπρο απλό φόρεμα και το σώμα της ήταν αρκετά καμπουριασμένο ενώ το κεφάλι της ήταν σκυμμένο. Κρατούσε έναν δίσκο με πλούσιο πρωινό. Αυγά, ψωμί με μαρμελάδα, γιαούρτι και δύο μικρές κανάτες. Η πρώτη είχε χυμό και η άλλη νερό

"Το πρωινό σας" είπε σιγανά και υποκλίθηκε.

Καθώς πήγε να σηκωθεί την έπιασε ένας τρομερός βήχας που τράνταζε ολόκληρο το κορμί της.

Έδρασα αστραπιαία. Πήρα το ποτήρι που είχε φέρει με τον δίσκο και το γέμισα με το νερό της κανάτας. Αμέσως μετά της το έδωσα, για να πιει.

"Όχι, όχι" προσπάθησε να πει μέσα από τον επίμονο βήχα.

"Επιμένω" της είπα γλυκά και έφερα το ποτήρι στα χείλη της.

Εκείνη ήπιε διστακτικά το περιεχόμενό του ενώ σιγά-σιγά άρχισε να ηρεμεί.

"Νιώθετε καλύτερα;" την ρώτησα ανήσυχα.

Εκείνη με κοίταξε με φανερή περιέργεια.

"Μάλιστα δεσποινίς. Ευχαριστώ. Σχεδόν κανένας δεν θα έκανε αυτό που κάνατε εσείς."

"Μα εγώ απλά σας έφερα ένα ποτήρι νερό" είπα το προφανές "Δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο."

Εκείνη περιεργάστηκε το πρόσωπό μου, σηκώθηκε, υποκλίθηκε βαθιά και απομακρύνθηκε με βιαστικά βήματα.

Πολύ περίεργο. Και είναι ακόμα πρωί. Ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να συμβεί σήμερα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αφού απόλαυσα το πρωινό μου ακούστηκε πάλι το χτύπημα της πόρτας, αυτή την φορά πιο αποφασιστικά.

"Περάστε."

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Τζέικομπ. Φορούσε ένα άσπρο απλό πουκάμισο με το σύμβολο των Ρόβερς λίγο πιο πάνω από την καρδιά του και ένα απλό μαύρο παντελόνι. Στο δεξί του χέρι κουβαλούσε δύο τσάντες.

"Καλημέρα Κρύσταλ. Πώς αισθάνεσαι;" με ρώτησε κεφάτος.

"Καλημέρα Τζέικομπ. Αισθάνομαι πολύ καλά, ευχαριστώ."