Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Δύο

Πραγματικά δεν ξέρω πώς άντεξα σε όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι της φίλης μου.

Η Ολίβια ήταν ακόμη λιπόθυμη και έτσι αναγκάστηκα να την κουβαλήσω. Δεν ξέρω πως βρήκα την δύναμη αλλά όταν έφτασα σπίτι της και την άφησα στον καναπέ, ουσιαστικά κατέρρευσα.

Τότε, ξαφνικά θυμήθηκα την λάμψη στα μάτια μου. Έτρεξα στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη αλλά τίποτα.

Δεν υπήρχε τίποτα στα σκούρα μπλε μάτια μου. Πρέπει να τρελαινόμουν αλλά ήμουν σίγουρη για το τι είχα δει. Δεν μπορούσα να βγάλω εκείνη την εικόνα από το μυαλό μου. Ένιωθα μπερδεμένη, αναστατωμένη. Απλώς χαμένη. Μόνο μια φορά στο παρελθόν είχα νιώσει έτσι.

Την ημέρα θανάτου του Κάιλ, του αδερφού μου. Μόνο όταν είχα δει το άψυχο σώμα του διδύμου μου ένιωθα τόσο διαλυμένη. Μόνο όταν σιγουρεύτηκα ότι δεν θα άκουγα την φωνή του, τον χτύπο της καρδιάς του ποτέ ξανά.

Όχι, όχι δεν πρέπει να το θυμηθώ αυτό. Όχι αυτή τη στιγμή. Δεν αντέχω.

Σήκωσα το φόρεμά μου για να αντικρίσω τα αποκρουστικά σημάδια που φανταζόμουν ότι μου είχαν δημιουργήσει τόσο σφιχτά που με κρατούσαν. Αλλά αυτό που αντίκρισα με άφησε άφωνη.

Το δέρμα μου ήταν λείο και λευκό όπως πάντα. Μα πώς; Ήμουν σίγουρη πως θα είχα έστω την παραμικρή γρατζουνιά.

Τότε τελείως ξαφνικά άκουσα μια αδύναμη φωνή από το σαλόνι.

"Ολίβια;" φώναξα αβέβαιη και έτρεξα προς την φίλη μου.
Η Ολίβια δεν ήταν τόσο τυχερή όσο εγώ. Μπορούσες να διακρίνεις μπλε σημάδια διάσπαρτα στο σώμα της.

"Κρύσταλ; Τι στο καλό έγινε;" είπε με φωνή που έσπασε στο τέλος από τους λυγμούς της.

"Σσς... Ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά. Μην ανησυχείς."

"Μα εκείνοι. Ωχ Θεέ μου" είπε και με κοίταξε απεγνωσμένα "Πού είναι το φόρεμά μου; Με-με...;"

"Όχι όχι ηρέμησε" την καθησύχασα "Δεν τους άφησα να σε πειράξουν."

"Κρύσταλ τα μάτια σου. Όχι, όχι δεν είναι δυνατόν. Αυτό γίνεται μόνο όταν..."

"Όταν τι, Ολίβια;" φώναξα αγανακτισμένη.

Ξέρω πως δεν έπρεπε να της φωνάξω μετά από ότι πέρασε αλλά δεν άντεχα άλλο.

"Τίποτα, δεν είναι τίποτα. Απλά δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύει. Ξέχασέ το."

Η Ολίβια ήξερε τα πάντα για τις συμπεριφορές του είδους μας και τις πιθανές ανωμαλίες που εμφανίζουν οι οργανισμοί μας. Άλλωστε αυτό σπούδαζε. Έβλεπα την αβεβαιότητα στο βλέμμα της όταν μου είπε να το ξεχάσω. Κάτι μου έκρυβε. Αλλά δεν είχα αρκετή δύναμη ώστε να της φέρω αντιρρήσεις και το άφησα απλά να περάσει.

"Εσύ πώς είσαι; Πονάς; Σε χτύπησαν τα καθάρματα"

"Είμαι εντάξει. Δεν πονάω" είπε αδύναμα και ήξερα πάλι ότι έλεγε ψέματα.

"Εσύ όμως δεν έχεις ούτε έναν μώλωπα" διαπίστωσε.

Την αγνόησα, σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα, έβαλα νερό σε ένα μπολ και άρπαξα μία πετσέτα. Έπειτα πήγα στο δωμάτιο της, πήρα το νυχτικό της και μία κουβέρτα. Πλησίασα τον καναπέ, περιποιήθηκα τα τραύματά της, την βοήθησα να ντυθεί και μετά την σκέπασα με την κουβέρτα αφήνοντάς την να κοιμηθεί.

Η Ολίβια είναι σαν αδερφή μου. Μου στάθηκε μετά τον μυστηριώδη θάνατο του αδερφού μου και ήταν πάντα δίπλα μου όταν της έλεγα για τους ανεξήγητους ανυπόφορους πόνους σε ολόκληρο το σώμα μου.

Όταν ανέφερα αυτούς τους πόνους στον μπαμπά μου χλόμιαζε και έτσι σταμάτησα να τους αναφέρω.

Πλέον ότι περίεργο μου συνέβαινε ήταν το δεύτερο απαγορευμένο θέμα μετά την μητέρα μου.

Πριν φύγω όμως για το σπίτι μου την άκουσα να ψιθυρίζει.

"Κρύσταλ;"

"Ναι;" απάντησα.

"Πώς τους έκανες να φύγουν;"

Ειλικρινά δεν ήξερα πώς να της απαντήσω. Ούτε εγώ δεν το είχα καταλάβει ακόμα.

"Πραγματικά, δεν ξέρω" απάντησα "Απλά ο ένας έπεσε προς τα πίσω με δύναμη. Ο άλλος δεν κατάλαβα τι έπαθε. Δεν τους άγγιξα. Έπειτα ο Ντέιβιντ και ο Νικ απλά με κοιτούσαν φοβισμένοι και το έβαλαν στα πόδια."

"Κατάλαβα" ήταν το μόνο που ακούστηκε από τα χείλη της.

Καταλάβαινα πως κάτι συλλογιζόταν αλλά πραγματικά έπρεπε να αντιμετωπίσω τον μπαμπά μου.

Μουρμούρισα ένα καληνύχτα και αναχώρησα για το σπίτι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey!!!

Αυτό το κεφάλαιο ήταν μικρότερο από το πρώτο αλλά ετοιμαστείτε για καλύτερα!

Κεφάλαιο θα ανεβαίνει μέρα παρά μέρα.

Ευχαριστούμε που διαβάζετε την ιστορία μας και αν σας άρεσε μην διστάσετε να πατήσετε ☆ για να ξέρουμε και εμείς που βρισκόμαστε. Όλα τα σχόλια είναι αποδεκτά (αρκεί να μην είναι προσβλητικά)

Και πάλι ευχαριστούμε!

Sia & Nercy