Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Τριάντα Δύο

Μετά από την μικρή 'συζήτηση' που είχαμε με τον Άντριου, ο Τζέικ μπήκε γρήγορα μέσα. Η Ρέιτσελ τον ακολουθούσε νευρική.

"Σε λίγο πρέπει να φύγουμε Κρύσταλ. Πριν νυχτώσει" πήρε τον λόγο ο Τζέικ.

Ήταν θυμωμένος. Έβραζε μέσα του. Οι υπόλοιποι δεν το είχαν αντιληφθεί αλλά εγώ μπορούσα να το καταλάβω.

"Πως θα γυρίσουμε χωρίς να κινήσουμε υποψίες;" ρώτησα.

"Θα αποχωρήσουμε μαζί αλλά στην συνέχεια θα ακολουθήσουμε ξεχωριστούς δρόμους. Δεν έχει σημασία ποιος θα φτάσει πρώτος" είπε.

"Ωραία" απάντησα.

"Καλύτερα να 'ταλαιπωρήσεις' λίγο τον εαυτό σου. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ" είπε η Ρέιτσελ με ένα λοξό χαμόγελο ενώ απευθυνόταν στον Τζέικ.

Της χαμογέλασα και εγώ και το μυαλό μου αυτόματα σκάλισε τις αναμνήσεις μου πριν επιστρέψω στο καταφύγιο.

Ο Τζέικ άρχισε να γελάει, σαν να κατάλαβε το προσωπικό μας αστείο. Η Ρέιτσελ κοκκίνισε. Εγώ απλά παρατηρούσα την χημεία την οποία είχαν αναπτύξει αυτοί οι δύο σε μόλις πέντε λέπτα. Τι στο καλό συνέβη έξω;

Συνοφρύωσα ελαφρώς αλλά σοβάρεψα αμέσως ελπίζοντας πως κανείς δεν είχε προσέξει τον μορφασμό μου.

"Μην ανησυχείς το έχω σκεφτεί και αυτό" είπε αναφερόμενος στο κομμάτι της 'ταλαιπωρημένης' εμφάνισής μας.

Στράφηκε στον Άντριου.

"Χτύπησε με" του είπε.

Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε έκπληκτοι.

"Συγνώμη;" ρώτησε ο Άντριου.

Πρώτη φορά είχε χάσει τα λόγια του.

"Είσαι σοβαρός; Γιατί να το κάνει αυτό;" ρώτησα.

"Πρέπει να δείχνω ταλαιπωρημένος και χτυπημένος. Επομένως πρέπει να με χτυπήσεις" είπε ο Τζέικ άνετα.

Πριν προλάβω εκφράσω την αντίρρησή μου, ο Άντριου όρμησε και έδωσε μία μπουνιά στο πρόσωπο του Τζέικ. Εκείνος παραπάτησε.

"Δεν ήταν κακή. Νομίζω πως θα αφήσει σημάδι και είμαι σίγουρος πως το ήθελες" είπε χαμογελώντας.

Ο Άντριου είχε γουρλώσει τα μάτια του μαζί με την Ρέιτσελ.

"Είσαι τρελός; Μόλις σε χτύπησε και χαμογελάς;" ρώτησα έξω φρενών.

"Έπρεπε να γίνει Κρύσταλ. Τώρα πρέπει να κυλιστώ στην λάσπη" είπε συνοφρυωμένος.

Το βλέμμα του υποδήλωνε πως δεν αστειευόταν.