Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Τριάντα

"Πρέπει να μείνεις δυνατή."

"Απόδειξε πως είχε δίκιο για εσένα."

"Πάλεψε. Κάνε τον θάνατό του να αξίζει."

Αυτές ήταν οι λέξεις τις οποίες άκουγα όλο αυτόν τον καιρό που κυκλοφορούσα σαν φάντασμα στο καταφύγιο και στον έξω κόσμο.

Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν οι άδειες μέρες που περνούσαν και την συνάντηση με τα δύο αδέρφια που πλησίαζε.

Έχασα τον εαυτό μου.

Στην μάχη κατέληξα να είμαι αυτό που δεν ήθελα ποτέ να γίνω. Μία άψυχη πολεμική μηχανή. Δεν με ενδιέφερε ποιος θα πέθαινε ή θα ζούσε. Αφού ο Τζέικ ήταν νεκρός κανείς δεν είχε δικαίωμα στη ζωή.

Εξελίχθηκα από Σβόλερ σε Καταραμένη. Και από Καταραμένη σε Κατεστραμμένη.

Δεν αντέδρασα ούτε όταν έβλεπα διαρκώς τον αριθμό των 'νεοφερμένων' να μειώνεται δραματικά.

Δεν αντέδρασα όταν έμαθα ότι η Λέσλι τυφλώθηκε. Το αντίθετο μάλιστα. Αδιαφόρησα.

Είχα πλέον καταλάβει ότι ήμασταν όλοι πιόνια του πολέμου των δύο βασιλείων.

Αναλογιζόμενη όλα αυτά που έχουν περάσει, ο χρόνος κύλησε.

Η μεγάλη ημέρα έφτασε.

Ως μέλος της Ομάδας Περιπολίας πλέον, προσεκτικά όδευσα προς το μόνο μέρος που θα μπορούσα να βρω λίγη γαλήνη. Την καλύβα του Άντριου και της Ρέιτσελ.

Τόσες μέρες μελετούσα τα άστρα και την πορεία που θα χάραζα στο δάσος. Κατευθυνόμουν νότια.

Καθώς προχωρούσα πιο βαθιά μέσα στο δάσος είχα την διαίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε.

Άρχισα να τρέχω αναζητώντας ένα σημείο να κρυφτώ. Όταν βρήκα ένα στρατηγικό σημείο, άδραξα την ευκαιρία και περίμενα υπομονετικά τον διώκτη μου. Άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Ήμουν έτοιμη να επιτεθώ και αν ήταν ανάγκη να τον σκοτώσω. Απροειδοποίητα ένα χέρι κάλυψε το στόμα μου και ένα σώμα με ακινητοποίησε.

"Μην φωνάξεις αν θέλεις να μην μας εντοπίσουν" είπε μία ανατριχιαστικά οικεία φωνή.

Αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό.

Τα μάτια μου αμέσως βούρκωσαν και γύρισα έντρομη να αντικρίσω το πρόσωπο που επιθυμούσα να δω τόσο καιρό. Το πρόσωπο που πίστευα πως δεν θα ξαναδώ σε αυτή τη ζωή.

"Τζέικομπ;" αναφώνησα εκστασιασμένη "Εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι νεκρός;"

Τα υπέροχα μάτια του ήταν γεμάτα ζωή. Τα μαύρα μαλλιά του είχαν μακρύνει ελαφρώς. Το πρόσωπό του αψεγάδιαστο. Τίποτα δεν πρόδιδε την εξαφάνισή του.