Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Τριάντα Τέσσερα

Διέσχιζα κατάκοπη τους διαδρόμους του παλατιού. Πάσχιζα να φτάσω έγκαιρα στον σταθμό του ανακτόρου για να μεταφερθώ στην Ακαδημία.

Έπρεπε να δω τον Τζέικ επειγόντως. Το μυαλό μου 'έτρεξε' στα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς. Είχα κοιμηθεί ελάχιστα. Προσπαθούσα να οργανώσω το τέλειο σχέδιο για το βράδυ του χορού. Για αυτό τον λόγο έπρεπε να συναντήσω τον Τζέικ.

Επίσης ήμουν χαρούμενη που είδα και μίλησα με την Γκουέν ξανά. Μου είχε λείψει πραγματικά.

Βυθισμένη στις σκέψεις μου δεν είχα συνειδητοποιήσει πως έφτασα στον σταθμό. Ο ήχος για την επιβίβαση με έφερε πίσω στο παρόν.

Επιβιβάστηκα στο βαγόνι και έψαξα με την ματιά μου τον Τζέικ. Μόλις τον εντόπισα κατευθύνθηκα προς το μέρος του.

"Καλημέρα" του είπα και κάθισα απέναντί του.

"Καλημέρα" είπε κοιτώντας με στιγμιαία.

Δεν είχαμε συζητήσει κανονικά από την ημέρα που επισκεφθήκαμε μαζί την καλύβα.

"Τζέικ για πόσο καιρό δεν θα επικοινωνούμε πραγματικά; Για πόσο καιρό δεν θα με κοιτάς στα μάτια;" πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω.

Αναστέναξε βαθιά.

"Έχεις δίκιο. Απλά συνέβησαν πολλά. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να τα επεξεργαστώ" είπε κοιτώντας με στα μάτια.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρούσα πως δεν εννοούσε μόνο την συναναστροφή με τους Ντρουκς.

"Μου έλειψες" είπα ειλικρινά.

"Και εμένα" απάντησε κρατώντας το χέρι μου.

"Είσαι ενήμερος για τον χορό που θα διοργανωθεί για τα γενέθλιά μου, σωστά;" ξεκίνησα.

"Ναι. Με ενημέρωσε ο Κέιλεμπ" είπε.

"Έχω ένα σχέδιο για εκείνη την βραδιά. Όμως θα πρέπει να είμαστε μόνοι μας για να στο εκμυστηρευτώ."

Συνοφρύωσε.

"Υποθέτω πως μπορούμε να βρεθούμε το βράδυ στο θερμοκήπιο. Αν και, επειδή ξέρω τα σχέδιά σου, φοβάμαι" απάντησε.

"Θα έπρεπε" τον διαβεβαίωσα σοβαρή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα που οδηγούσε στην Ακαδημία. Όλα ήταν όπως πριν τα σύνορα. Χλιδή, ενθουσιώδεις μαθητές και συνεχής βαβούρα.