Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Τριάντα Οχτώ

Μία στιγμή μόνο φτάνει.

Μία απόφαση για να αλλάξει την ζωή σου. Την ζωή της.

Έπρεπε να την είχα ακούσει.

Έπρεπε να την είχα προστατεύσει.

Έπρεπε...

Το ξέσπασμά μου διέκοψαν δύο χέρια.

"Κρύσταλ, πρέπει να συνέλθεις" άκουσα τον Κέιλεμπ.

"Άφησέ με" φώναξα ξεφεύγοντας άγρια από την λαβή του.

Πήρα την Ολίβια στην αγκαλιά μου και συνέχισα το μοιρολόι μου.

"Κρύσταλ" προσπάθησε η Ονέλια με τρεμάμενη φωνή.

Ήταν και αυτή τρομοκρατημένη.

Τίποτα. Δεν έδωσα σημασία.

"Κρύσταλ, ηρέμησε σε παρακαλώ" είπε η Ρέιτσελ έπειτα.

Συνέχισα να κουνάω την Ολίβια στην αγκαλιά μου.

Είχα την εντύπωση ότι είχαν μαζευτεί γύρω μου πολλές ανήσυχες φιγούρες που προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν ή έστω να με πλησιάσουν, αλλά δεν με ένοιαζε. Το οπτικό μου πεδίο ήταν ξαφνικά μόνο η λίμνη αίματος της Ολίβια και τα δύο αμυγδαλωτά άψυχα μάτια της.

Αντί να ακούω τις φωνές γύρω μου που επέμεναν να με παρηγορήσουν, άκουγα την φωνή της. Την φωνή της όταν ήταν μόνο δέκα ετών και τραγουδούσε χαρούμενη κρατώντας με από το χέρι. Την φωνή της όταν μου εξιστορούσε τα όνειρά της. Όνειρα που δεν έζησε να πραγματοποιήσει.

"Κρύσταλ, σε ικετεύω μίλησέ μας" προσπάθησε ο Άντριου τοποθετώντας το χέρι του στον ώμο μου τρυφερά.

"Μην με αγγίζεις" ούρλιαξα σπρώχνοντάς τον μακριά μου.

Με κοιτούσε σοκαρισμένος.

Άρχισα να τραγουδάω σιγανά έναν σκοπό που μου έλεγε η Ολίβια τις πρώτες νύχτες χωρίς τον Κάιλ. Την νανούριζα όπως ένα μωρό, προσπαθώντας να διώξω τα άσχημα όνειρα μακριά.

Μόνο που ζούσα ένα.

Ο Τζέικ στάθηκε απέναντί μου και μετά από λίγο προσπάθησε να τραγουδήσει και εκείνος τον σκοπό των αναμνήσεών μου.

"Κρύσταλ, πρέπει να την φροντίσουν. Δεν νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερο αν ήταν απαλλαγμένη από το αίμα;" ρώτησε μόλις τελειώσαμε το τραγούδι.

Έγνεψα, κλείνοντας τα πρησμένα μάτια μου και άφησα το άψυχο σώμα της Ολίβια στην αγκαλιά του. Εκείνος την παρέδωσε σε έναν από τους φρουρούς. Με πλησίασε και με σήκωσε τρυφερά.