Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Είκοσι Εφτά

Μετά από τόσο καιρό με τους δύο 'εχθρούς' μου απομακρύνθηκα από την καλύβα νιώθοντας το βλέμμα του Άντριου να με καίει.

Περιπλανιόμουν στο δάσος για ώρες. Ήταν πραγματικά δύσκολο να βρω το καταφύγιο.

Ευτυχώς τίποτα δεν είχε σταθεί εμπόδιο στον δρόμο μου. Δεν συνάντησα κανέναν Ντρουκ ή τέρας. Στο μυαλό μου ηχούσαν οι τελευταίες λέξεις της Ρέιτσελ.

Αναζητούν την Θεραπεία της Κατάρας.

Άρα υπάρχει ελπίδα τελικά;

Δεν είμαι καταδικασμένη σε έναν βέβαιο θάνατο;

Διάφορα ερωτήματα τριγυρνούσαν στο μυαλό μου και ελπίδες γεννήθηκαν μέσα μου. Ένα χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου καθώς σκέφτηκα πως ίσως έχω την δυνατότητα να ζήσω μία φυσιολογική ζωή.

Ένας θόρυβος με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Φόβος διαπέρασε το κορμί μου σαν ηλεκτρισμός. Πήρα θέση μάχης έτοιμη να σκοτώσω τον διώκτη μου.

Μόλις η φιγούρα ξεπρόβαλε από τα δέντρα όρμησα. Σήκωσα από τον λαιμό τον άγνωστο έτοιμη να τερματίσω την ζωή του. Όμως η φωνή του με σταμάτησε.

"Δεσποινίς Γουάιτ;" ρώτησε με δυσκολία.

Γουάιτ.

Ώστε η ταυτότητά μου μαθεύτηκε πιο γρήγορα από όσο νόμιζα.

"Είμαι φρουρός των Ρόβερ" συνέχισε.

Τότε παρατήρησα την στολή του.

Τον άφησα κάτω επιφυλακτικά. Γύρισε την πλάτη του και είδα το σημάδι στον λαιμό του.

"Οδήγησέ με στο καταφύγιο" διέταξα όπως θα άρμοζε σε μία πριγκίπισσα, άσχετα με το αν συμφωνούσα με αυτό ή όχι.

Είχα μία εικόνα να χτίσω.

Μια επαναστάτρια να καλύψω.

Εκείνος έγνεψε φοβισμένα και άρχισε να βαδίζει προς το μέρος που αναζητούσα ώρες.

Ένιωσα σχεδόν ανακουφισμένη όταν έφτασα στους αποπνικτικούς διαδρόμους του καταφυγίου. Προς έκπληξή μου περάσαμε την κυρίως αίθουσα και ο άντρας με οδήγησε σε κάποιους μυστικούς διαδρόμους.

Για άλλη μία φορά σύγκρινα την λιτότητα και αθλιότητα μέσα στην οποία ζούσαν οι Ρόβερς και την πολυτέλεια και την χλιδή των Ντρουκς.

Αναλογίστηκα πως ήξερα την τοποθεσία του καταφυγίου τους. Θα μπορούσα να προδώσω την εμπιστοσύνη του Άντριου και της Ρέιτσελ για τη νίκη του λαού μου.