Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Δώδεκα

Μόλις έπεσα στο κρεβάτι, το κεφάλι μου ήταν βαρύ από τις πληροφορίες που είχα μάθει. Παρόλα αυτά βυθίστηκα στο έρεβος του ύπνου.

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα με αβάσταχτους πόνους σε όλο μου το σώμα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, ούτε να μιλήσω.

Γιατί;

Γιατί;

Όχι, όχι πάλι σκέφτηκα τρομοκρατημένη.

Νόμιζα πως το είχα ξεπεράσει. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να κλαίω με λυγμούς.

Η πόρτα άνοιξε και η κυρία που μου έφερε εχθές το πρωινό μπήκε μέσα.

Μόλις με είδε, γούρλωσε τα μάτια της και ο δίσκος που κρατούσε έπεσε στο καλογυαλισμένο πάτωμα με έναν κρότο.

"Δεσποινίς;" με ρώτησε και έτρεξε κοντά μου.

"Τι έχετε; Είστε καλά;"

Δεν μπορούσα να αρθρώσω τίποτα, εκτός από μία λέξη.

"Τζέικ."

Η ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε τρέχοντας έξω. Μετά από λίγα λεπτά κόλασης ο Τζέικ μπήκε γρήγορα μέσα με μία έντρομη ματιά.

"Κρύσταλ, πες μου τι έχεις;"

"Κρύσταλ; Κρύσταλ πες μου, το έχεις πάθει ξανά αυτό;" με ρώτησε κρατώντας σφιχτά το χέρι μου

"Εγώ και ο Κάιλ το παθαίναμε πολύ συχνά στο παρελθόν. Δεν μου έχει συμβεί ξανά από τον θάνατό του" είπα με δυσκολία.

"Εντάξει. Ηρέμησε Κρύσταλ. Έρχεται αμέσως ένας γιατρός. Θα σε βοηθήσει. Είναι ο καλύτερος σε ότι αφορά τα θέματα της Κατάρας."

Κούνησα με τεράστια δυσκολία το κεφάλι μου καταφατικά.

Πήγε να σηκωθεί αλλά του έσφιξα αδύναμα το χέρι.

"Σε παρακαλώ μην φεύγεις" είπα ανάμεσα στους λυγμούς μου σφίγγοντάς τον περισσότερο.

"Δεν φεύγω" μου είπε "Λίγο νερό ήθελα να σου φέρω."

"Έφερα εγώ" είπε μια αδύναμη φωνή.

Γύρισα και είδα την σκυφτή γυναίκα που μου έφερε το πρωινό να κρατάει ένα ποτήρι νερό.

"Το όνομά μου είναι Γκουέν και θα είμαι πάντα στις υπηρεσίες σας."

Ήθελα πολύ να της απαντήσω αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρινόταν στις επιθυμίες μου.

Ο Τζέικ καταλαβαίνοντας πως υπέφερα ανέβηκε στο κρεβάτι και με πήρε στην αγκαλιά του.