Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Είκοσι

Κρύωνα. Ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου συνεχώς. Έτρεμα. Έπειτα ένιωσα δύο χέρια να με περιποιούνται. Ο Μορφέας με πήρε πάλι στην αγκαλιά του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Γιατί το έκανες αυτό;" μία γυναικεία όμορφη φωνή με ξύπνησε.

"Δεν είχα άλλη επιλογή" είπε μία αντρική τόσο βελούδινη τόσο εθιστική.

"Είχες. Παρόλα αυτά επέλεξες να την φέρεις εδώ. Τι σκεφτόσουν; Ξέρεις σε τι κίνδυνο μας έβαλες;" ξαναρώτησε η γυναίκα θυμωμένη.

"Ξέρω" είπε κουρασμένος ο άντρας. Μετά από αυτό βυθίστηκα ξανά στο σκοτάδι μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ένιωθα μία παρουσία δίπλα μου. Μπορούσα να αντιληφθώ τα πάντα γύρω μου όμως δεν ήμουν ικανή να κουνηθώ ούτε να ανοίξω τα μάτια μου.

Πόσο μισούσα αυτή την κατάσταση.

Με δυσκολία άρχισα να ανοίγω τα μάτια μου. Συγκέντρωσα όλη την δύναμή μου σε αυτό το ασήμαντο έργο. Όταν επιτέλους τα κατάφερα αντίκρισα δύο κεχριμπαρένια μάτια.

Καταραμένος σκέφτηκα αυτόματα.

"Σσς... Κλείσε πάλι τα μάτια σου. Είσαι ακόμη αδύναμη" είπε ο άντρας μπροστά μου με την βελούδινη φωνή.

Τον υπάκουσα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Βρισκόμουν σε ένα δάσος. Ήταν πανέμορφο. Μπορούσα να ακούσω τα πουλιά να κελαηδούν και γάργαρο νερό να τρέχει κάπου κοντά.

"Κρύσταλ" άκουσα.

Γύρισα και αντίκρισα τον χαμογελαστό Τζέικ. Έτρεξα στην αγκαλιά του και μύρισα το άρωμά του. Πόσο μου είχε λείψει. Άρχισα να φιλάω το πρόσωπό του. Γελούσε και ήταν ο πιο όμορφος ήχος που είχα ακούσει ποτέ.

Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. Το δάσος μεταμορφώθηκε στο πεδίο της μάχης. Είδα τον Τζέικ αιμόφυρτο στο χώμα. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και πήγα γρήγορα κοντά του.

"Τζέικ" είπα κλαίγοντας.

"Γιατί μου το έκανες αυτό Κρύσταλ; Γιατί;" ρώτησε με παράπονο.

"Εγώ; Τι;" είπα μπερδεύοντας τα λόγια μου.

"Γιατί με σκότωσες;" είπε με την τελευταία του πνοή.

Το τελευταίο πράγμα που ένιωσα ήταν να γκρεμίζομαι στο έρεβος της ψυχής μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~