Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

▫Σαράντα Τέσσερα▫ ▫Μοιραία Συνάντηση▫

Andrew's P.O.V.

Βλεφάρισα ενοχλημένος όταν ο πρωινός ήλιος ξεπρόβαλε στον ροδαλό ουρανό.

Είχα αποκοιμηθεί για ακόμη μία φορά στο χείλος του γκρεμού.

Και δεν το εννοούσα με την μεταφορική έννοια.

Παρόλο που το χάος είναι κυρίαρχος στα σύνορα δεν θα τα παρομοίαζα με γκρεμό. Ακόμα και να το έκανα σίγουρα δεν θα ήμουν στο χείλος του. Βρισκόμουν στο Φαράγγι του Όουλεν. Το μόνο μέρος σε αυτή την επίγεια κόλαση που μπορώ να βρω μία συμβατική γαλήνη.

Το τοπίο ήταν καθηλωτικό την χαραυγή.

Τα ζωηρά χρώματα του ουράνιου θόλου έρχονταν σε αντίθεση με την ανατριχιαστική μαύρη ρωγμή του εδάφους. Είχα δοκιμάσει αμέτρητες φορές να μετρήσω το βάθος της αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν απλά μία ατελείωτη άβυσσος.

Ψηλά δέντρα πλαισίωναν αυτό το κομμάτι γης ή μάλλον την έλλειψή της και το προστάτευαν από την επαφή του με τις φρικιαστικές πράξεις των πολεμιστών μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά. Ήταν τα μόνα δέντρα στην περιοχή τα οποία διατηρούσαν το φύλλωμά τους, σε αντίθεση με κάθε φυτικό οργανισμό εδώ.

Δεν ήμουν σίγουρος αν το γεγονός ότι αυτό το μέρος συνορεύει και με την Π.Α.Ν. συνέβαλε σε αυτό.

Αυτή η ρωγμή ήταν το σταυροδρόμι τριών κόσμων. Των Ρόβερς, των Ντρουκς και των Τεράτων.

Αλλά μήπως δεν διαφέραμε από τα άγνωστα πλάσματα που αποκαλούσαμε τέρατα;

Βρισκόμουν τόσο κοντά στην περιοχή τους που δεν ήταν λίγες οι φορές που 'συναντούσα' Λέιπροκ.

Υπέθετα ότι για αυτό αποφεύγεται αυτό το μέρος αλλά δεν μπορούσα να το κατανοήσω.

Πάντα απολάμβανα το ρίσκο του να αναπαύομαι τόσο κοντά στον θάνατό μου. Ήμουν ξαπλωμένος έτσι ώστε τα δεξιά μου άκρα να κρέμονται αδιάφορα πάνω από το ρήγμα. Πάνω από την καταστροφή.

Αυτές τις τελευταίες στιγμές πριν την αναζωπύρωση της μάχης ευχόμουν να σταματούσε ο χρόνος. Ή τουλάχιστον να υπήρχε ένα τέλος σε αυτή την στρατιωτική θητεία που περισσότερο θύμιζε θανατική καταδίκη.

Δεν ήθελα τέτοια ζωή ούτε για μένα, ούτε για την αδερφή μου.

Στερηθήκαμε τα πιο πολύτιμα δώρα. Την ελευθερία. Την επιλογή.

Τώρα απλά βρισκόμασταν σε μία αδιέξοδο, πληρώνοντας τα λάθη του θείου μας.

Ήταν αυτός που μας ανέθρεψε. Που μας έβγαλε στην επιφάνεια της ταραγμένης θάλασσας μόνο και μόνο για να μας ρίξει ακόμα πιο βαθιά από εκεί που μας είχαν εγκαταλείψει οι γονείς μας.