Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Ένδεκα

Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα δεκάδες ανήσυχα βλέμματα γύρω μου. Ο Τζέικ είχε το πιο ανήσυχο. Είχε χλομιάσει.

"Πώς νιώθεις;" με ρώτησε τρελαμένος από την αγωνία.

"Καλά. Απλά ζαλίζομαι λίγο" παραδέχτηκα.

"Κρύσταλ τα μάτια σου" ξεκίνησε να λέει αποσβολωμένος.

"Τι συμβαίνει με τα μάτια μου;" ρώτησα ανήσυχη.

Ήταν έτοιμος να μου απαντήσει όταν ακούστηκε η βροντερή φωνή του καθηγητή Λόνγκερβιλ.

"Ελάτε παιδιά. Τελείωσε η παράσταση. Πίσω στο μάθημα. Γουάτσον και εσύ. Μετά το μάθημα θέλω να σου μιλήσω" γάβγισε.

"Δεν είναι ανάγκη να συνεχίσεις αν δεν νιώθεις καλά" μου είπε γλυκά.

Ήξερα όμως πως κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε επιλογή.

"Είμαι καλά" είπα ψέματα και σηκώθηκα.

Συνεχίσαμε να παλεύουμε. Μέχρι το τέλος της ώρας είχα μάθει πιο πολύπλοκες κινήσεις και εφάρμοζα τις δυνάμεις μου όταν ο Τζέικ κέρδιζε έδαφος. Παλεύαμε με τόσο πάθος που όλα γύρω μου έπαψαν να υπάρχουν. Δεν παρατήρησα πως όλοι μας κοιτούσαν ή ότι ο καθηγητής φώναζε να συνεχίσουν κοιτάζοντας διακριτικά προς το μέρος μας.

Άκουσα στο βάθος τον χαρακτηριστικό μελωδικό ήχο του κουδουνιού και κατέρρευσα στο πάτωμα της αίθουσας.

Ο Τζέικ δεν έπαψε να κοιτάει ταραγμένος τα μάτια μου. Ήμουν σίγουρη ότι είχαν πάρει χρυσό χρώμα αλλά δεν μπορεί να ήταν αυτό που τον τάραζε τόσο,

"Τα πήγες πολύ καλά" παραδέχτηκε.

"Σχεδόν με δυσκόλεψες" αστειεύτηκε δίνοντας έμφαση στο 'σχεδόν' .

"Θα το πάρω ως κομπλιμέντο" του απάντησα γελώντας και σηκώθηκα με αργές και επίπονες κινήσεις.

"Γουάτσον" άκουσα τον καθηγητή Λόνγκερβιλ να φωνάζει.

"Θα σε περιμένω έξω" μου ψιθύρισε ο Τζέικ και τον είδα να απομακρύνεται.

Πλησίασα τον καθηγητή μου.

"Τι ήταν όλα αυτά;" με ρώτησε

"Τι εννοείτε;" απόρησα.

"Νομίζεις ότι πίστεψα το παραμύθι της αθώας κοπέλας που απλά πήρε μεταγραφή; Ήμουν κατάσκοπος πολλά χρόνια νεαρή μου και πρέπει να σε ενημερώσω ότι έχω καταλάβει ότι κάτι κρύβεις. Σου δίνω την ευκαιρία να μου εξηγήσεις από μόνη σου."