Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Καταραμένη #TBA2019

Πέντε

Δεν πρόλαβα καν να βάλω τα παπούτσια μου.

Το σημάδι μου ή όπως λένε η απόδειξη ότι είμαι Ρόβερ είχε μουδιάσει και τα μάτια μου με έτσουζαν. Έτσι κατάλαβα ότι είχαν πάρει πάλι χρυσό χρώμα.

Οι περαστικοί με κοιτούσαν περίεργα και απομάκρυναν τα παιδιά τους από κοντά μου.

Δεν τους αδικούσα.

Δεν θα ήμουν ευχάριστο θέαμα.

Μια κοπέλα με χρυσά μάτια που τρέχει ξυπόλυτη στην μέση του δρόμου κλαίγοντας.

Σκούπισα τα δάκρυά μου και πλησίασα σε ένα παράθυρο. Παρατήρησα τα μάτια μου. Λεπτές χρυσές γραμμές κυριαρχούσαν στην ίριδα του ματιού μου. Ίνες τις είχαν ονομάσει.

Τι έγινε πριν από λίγο;

Αλήθεια είμαι μία Καταραμένη;

Μία προβληματική Ρόβερ;

Αν και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ήμουν διαφορετική. Σίγουρα το μυαλό μου δεν πήγε τόσο μακριά αλλά το ήξερα.

Άφησα την σκέψη μου να σκαλίσει για άλλη μια φορά τα γεγονότα λίγο πριν τον θάνατο του Κάιλ. Από πάντα εκμυστηρευόμασταν ο ένας στον άλλον κάποιες ανωμαλίες στο σώμα μας ή κάποιο υπερβολικά περίεργο συμβάν. Πότε πονούσαμε τόσο στον σβέρκο μας και στο στήθος μας που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε. Άλλες φορές ήταν σαν να ήμασταν ζωντανοί νεκροί. Υπνοβατούσαμε σχεδόν μέσα στο σπίτι χωρίς να επικοινωνούμε με το περιβάλλον μουρμουρίζοντας. Στις πολύ δύσκολες μέρες λιποθυμούσαμε και συνερχόμασταν μετά από μία ημέρα.

Όταν ξυπνούσαμε, ήταν αδύνατο να ανοίξουμε τα μάτια μας από τον πόνο. Λίγες μέρες πριν τον θάνατό του η κατάσταση του Κάιλ χειροτέρεψε δραματικά. Πονούσε τόσο που τον άκουγα να φωνάζει χωρίς έλεος. Τα μάτια του ήταν κενά και στον ύπνο του φώναζε πιο δυνατά από ποτέ. Την τελευταία μέρα που πέρασα με το άλλο μου μισό το πρόσωπό του ήταν σχεδόν πράσινο. Του μιλούσα για ώρες και ήταν σαν να μην με άκουγε. Του φώναζα και έκλαιγα στα πόδια του τρομοκρατημένη, αγνοώντας τους δικούς μου καθημερινούς σωματικούς πόνους.

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα σηκώθηκε από το κρεβάτι, που ήταν ξαπλωμένος για τουλάχιστον δύο μέρες, ήρθε δίπλα μου, χάιδεψε το μάγουλό μου και είπε μία λέξη.

"Πρόσεχε."

Αμέσως μετά κατέρρευσε πάνω μου.

Συνέχιζα να τρέχω ώσπου έφτασα στο σπίτι της Ολίβια και χτύπησα την πόρτα σαν μανιακή.