Living With My Best Friend/Husband [COMPLETED]

Chapter 29: My EMOTIONAL James

Raquel's POV
One Week Later

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

Ilang araw ko ng naririnig 'yan. 'Yung buong sinabi ni James nung nakapikit ako last week. Hindi ko alam kung bakit. Pero parang may ibig sabihin. Parang more than the kiss between Grace and Him.

Walang pasok ngayon. May deperensiya talaga 'tong Kwon University lagi nalang walang pasok. Ayyt. May meeting nga pala ang mga teachers dito makakalimutin na talaga ako.

"Ang mukhang 'yan. Hindi ko kayang pagtaksilan. Hindi ko kayang saktan ang Babae'ng ito. Imposibleng saktan ko siya na gusto ko. Pero posibleng saktan ko siya ng pilit."

Ayan nanaman. Narinig ko nanaman. Kailan ko ba makakalimutan ang sinabi niyang 'yan. Masiyado na akong nasasaktan at nahihirapan sa mga sinabi niya noon. Why can't I move on about it?.

"I promise to love and support you, My Baby! I won't ever forget you and our upcoming wedding! I won't ever stop loving you! I love you still, Baby Raq!"

Hmm. Napapagod na ako. Masiyado ng masaklap. Yung sinabi niya saakin nung birthday ko. Hindi ko na alam kung ano ang paniniwalaan ko.

"Baby! Do you remember our semestrial break? When I promise you that I will never break your heart? Please remember that! Play that thought in your mind everytime!"

"Baby! I love you so much! I will never break your heart until I die!"

"Baby! I won't ever break your heart! I promise that!"

"Your heart is more important than myself!"

Naka-ilan naba akong inalala. Hindi ko na mabilang. Lumabas ako ng Dorm at naabutan ko si Jamskie. Kasama niya si Robbie at Robert. Mukhang naguguluhan si Robert at Jamskie.

Lumapit ako at bigla namang tumino ang mukha nila. Nginitian nila ako bago sila lumipat ng puwesto/lugar. Umalis na ako at hinanap ang Principal's Office. Nung mahanap ko iyon ay pumasok ako sa loob.

As expected walang tao dahil sa iba sila nag-meeting. Umupo ako sa swivel chair at hinarap ang bintana. Ang daming mga estudyante na naglalakad sa campus kaso isang tao lang ang naka-agaw ng pansin ko.

Si James. May dalang bulaklak,chocolate at naka-suot siya ng blue. Baby blue to be exact. Baby Blue is my favorite color. Nag-ring ang phone ko kaya tinignan ko kaagad.

James my Loves calling.....

Ayan ang nabasa ko sa screen ng phone ko. Sinagot ko kaagad ang tawag.

J: Where are you, Baby?
R: /acting scared tone/ Hindi ko alam ang lugar na ito! Natatakot ako!
J: WTF? Baby! This isn't a joke! Tell me where you are! Please!
R: Okay! I'm in Oppa's Office!
J: Okay! Uhmm! I want you to look out the window!
R: K.

Nakadikit parin ang cellphone sa tenga ko habang nadungaw ako sa labas ng bintana. Alam ko namang nandun siya ehh. Siyempre para mag mukhang wala akong idea.

Sumilip ako at nakita ko siya na nakaway.

R: What're you doing? You're attracting many students attention!
J: /shouts/ I LOVE YOU, MRS. SANTILLAN!
R: WTH? Are you trying to make me deaf?
J: I love you so much, Mrs. Santillan!
R: Can you stop? I've heard enough!
J: Huh? What do you mean?
R: I'm done! I want to cool off!
J: Baby! We're married! We can't just cool off! Besides your not the one who'll be hurt!
R: Just accept it! It hurts me hearing everything you promised to me!

In-end ko na ang phonecall. Nakita ko siyang nabagsak niya ang lahat ng hawak niya. Tumingin siya dito sa taas kaya nakita ko ang malungkot niyang mukha.

Pakiramdam ko ay parang iiyak siya. Nabitawan ko ang cellphone ko dahil sa gulat. Tumakbo ako palabas ng Office.

~Time Skip~

Pagkarating ko dito sa Campus ay niyakap ko kaagad si James. Pinunasan ko kaagad ang luha niya.

"I thought you forgiven me!" Sabi niya kaya hinawi ko ang buhok niya

"I did but... Something tells me you're not telling the truth!" Sabi ko kaya huminto siya at hinila ako papunta sa isang liblib na lugar.

"Trust me! I'm always telling you the truth!" Sabi niya

"But... Should I trust you more than I trust myself?" Tanong ko

"Just give me your trust! I won't be breaking it!" Sabi niya

"You promise?" Tanong ko

"I promise! And I would never break it! Ever!" Sabi niya

"Wait a minute nga! Bakit parang puro quotes ang sinasabi mo?!" Inis kong tanong

"It's not quotes! I'm just telling you what I feel! It may sound like quotes but it isn't! It's just my feelings being true to you!" Naka-ngiti niyang sabi

"Ewan ko sa'yo!" Sabi ko

"Ganiyan naman lagi di 'ba? Hindi mo ako laging naiintindihan! Puro nalang misunderstandings!" Aba. Loko to ahh. Huhugot pa. Hugutin ko kaya patilya nito.

"Tigil-Tigilan mo ako, Mr. Satillan!" Pagbabanta ko.

"Why? Am I bothering your peaceful mind? Don't worry! I won't stop! Because I want your attention to be on me! All on me!" Letse -_-.

"Letse -_-." Sabi ko

"Okay! I give up! I'll stop! But only... If you love and trust me!" Sabi niya habang nakahawak sa pisngi ko

"Bahala kana diyan! Naiinis na ako!" Sabi ko pero nung tumalikod ako ay bigla niya akong hinila at hinalikan. Pagkalas namin sa kiss ay ngumiti nanaman siya.

"I love you so much! I love everything about you! I love you more than I love myself!" Ayan ang huling niyang sinabi bago ulit ako halikan.

~~~~~~
Hahahaha! Tawa tayo guys!
Kinopya ko lang ang mga quotes at hugot diyan
...........................
Chos lang.
Ako mismo nag-isip niyan.
I'm just letting out my feelings.
May problema man ako pero kaya ko parin kayong pakilig.
Sana nga kinilig kayo sa scene ehh.
Guys. Support naman this chapter by simply voting this.
Kahit itong chapter lang.
Mahirap kasing mag-isip ng quotes tapos kapag walang nag-vote or comment ay nakakaramdam ako ng parang pagka-bobo at pagka-mahina sa isip.
Parang mataas ang IQ pero kung walang votes at comments ay parang wala akong utak. Please guys.
I'm just asking just for a single vote.
I won't update unless I get a vote on this chapter.
I'll start writing ulit kapag may nag-vote na.
That's all.
Love you guyseu. 😘
Oh and....
P.S. Hindi ko tatanggapin ang vote ni joicey_joice . Sinabi niya na kasi saakin na ivo-vote niya ito. Hehehe. I'll update as soon as may nakita akong nag-vote na hindi familiar saakin.