—-
Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Two weeks. Two weeks na ang nakalipas simula nang umalis si Luhan dito sa Pilipinas. Dalawang linggo na siyang wala sa tabi ko, dalawang linggo ko na siyang hindi nakakasama. Sa loob ng dalawang linggong yun, ni hindi man lang yata tumigil ang luha ko sa pagtulo.
"So, this is goodbye? Take care of yourself, okay? I'm gonna miss you so much, Annika. Don't think of me too much, arasso? I want you to smile always. Don't be sad."
Patuloy lang sa pagtulo ang luha ko. "L-Luhan..." Tanging sabi ko. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Masiyadong masakit to sa akin. Aalis na siya. Babalik na siya kung saan siya nababagay. Babalik na siya sa mundo niya. Babalik na siya sa pagiging KPOP STAR.
"Ssshh, Annika. I told you not to cry, right? But you're still crying." Hinaplos niya ang pisngi ko. "I will call you if I have my free time. I promised you that, remember?"
Suminghot ko. "B-but what if... y-you will not have your free time?" Napapadyak ako tapos niyakap ko siyang muli. "Please... c-call me when you get back there," Patuloy lang sa pagtulo ang luha ko. Nandito pa din kami sa condo niya. Hindi ako pinayagan ni Manager hyung na sumama sa airport dahil for sure daw na madaming tao dun.
He hugged me back. "A-annika, stop crying please...." He sighed. "You're really making this hard for me...." Hinaplos niya ang buhok ko.
Umiling ako. "N-no, I won't stop crying. Luhan, you are leaving so don't expect me to be happy,"
Bumitiw siya sa pagkakayakap sa akin. Hinawakan niya ang mga balikat ko tapos tiningnan niya ako. "I don't want to see you crying, Annika. I want you to be happy. Just because I'm leaving doesn't mean I'll forget you. I'll try to call you, okay?" He wiped my tears. "You're so beautiful. Thanks for everything, Annika."
Nasa ibaba na si Manager Hyung at nasa kotse na ng gagamitin nila. Hinawakan ni Luhan ang kamay ko at lumabas na kami ng room. Ni-lock niya yung room at sabay kaming bumaba. Muli niya akong hinarap nang nasa ibaba na kami ng condominium.
"L-Luhan...." Tawag ko sa pangalan niya. Hinalikan ko ang pisngi niya. "T-take good care of yourself. Don't stress yourself because of your schedules." Yung luha ko, hindi talaga niya gustong tumigil. Kahit pinipilit kong wag umiyak, hindi naman kaya ng mata ko. Nasasaktan ang puso ko sa nararamdaman ko. At nasasaktan ang mga mata ko dahil makikita ko siyang umalis. Kung maaari lang ba na pigilan ko siya. Why not diba?
Marahan niyang pinisil ang pisngi ko. "Of course. I will follow what you've said." He kissed me on my cheek. "You too, okay? Take care of yourself. I will miss you so much.. Oh wait..." May kung anong kinuha ito sa body bag nito. Pinahid ko yung luha ko. Napangiti ako nang makita ko na yun yung mga picture namin. Iniabot niya sa akin yun. "This is for you. I already have mine," He smiled at me. "Our remembrance..."
Tinanggap ko naman yun. "Where's my own pictures?"
"That's all mine. I'll display it on my room." He winked at me.
"Uhmm, Luhan... As days go by, our happy moments and memories remain. I'll wait for you... I swear I'll try to wait you... A-as long as I can," Ugh, yung luha ko! Bakit hindi ba siya natigil? Suminghot ako. "P-p-p-please... d-d-d-on't forget about me,"
He nodded. "Annika, when you feel alone, just look at the ring that I gave you..." Iniangat niya yung kamay ko tapos hinawakan niya yung singsing na bigay niya. "Remember that in this ring you can see our moments and me of course,"
"I-I-I'm so happy that I met you and I had the chance to be with you, Luhan. You made me so so so happy, thank you for everything." Niyakap ko siya. "Wherever you go, whatever you do, I will be right here waiting for you... Whatever it takes, or how my heart breaks, I will be right here waiting for you~" Kinanta ko pa yun para sa kanya. H-hehe, sakit diba?
