Call Boy. (Harry Styles Fan Fiction)

Chapter 22.

ساعت چهار صبح بود که من بالاخره متوجه شدم که خونه نیستم، و در واقع توی اتاق یه نفر دیگه ام. درحالی که سعی میکردم خودمو از ملافه های پیچ خورده آزاد کنم توی جام میلولیدم و برخلاف انتظارم احساس کردم که صورتم به یه چیز سفت خورد.

" هی. " صدای عمیق هری با شک زمزمه کرد و کف دستشو روی کمرم گذاشت تا یکم به عقب هولم بده. " تو خیلی تو خواب تکون میخوری. "

سرم رو روی بالش چرخوندم و دیدم که فقط دو تا بالش کنارمن. " من به بالشای بیشتری نیاز دارم. "

" نه، نداری. تو دو تا بالش داری. " هری درحالی که روی تخت نشسته بود و گوشیشو توی دستش گرفته بود گفت. ملافه ها زیرش بودن و با دیدن اینکه بوتاش توی پاهاشن میتونم بگم ‌که اصلا نخوابیده.

" تو که از بالشای خودت استفاده نمیکنی- "

" خیلی خب. " چشماشو چرخوند و یکم خودشو از روی تخت بلند کرد تا دو تا بالشی که با نشستن روشون هدرشون داده بود رو برداره. اون بالشا رو بهم داد و من ازش تشکر کردم.

" ولی من‌ هنوزم به بالشای بیشتری نیاز دارم. " غر زدم‌ و درحالی که با خستگی اطرافمو ‌نگاه میکردم روی تخت نشستم، ولی هیچ بالشی اون دور و اطراف نبود.

" تو چهار تا بالش داری. " هری با ناباوری گفت.

" من حداقل به شیش تا بالش نیاز دارم.‌ "

لبای آویزون هری خیلی زود به یه نیشخند تبدیل شدن و درحالی که نگاهشو به سمت من میچرخوند گوشیشو قفل کرد و روی تخت کنار خودش گذاشتش. " میدونی- اگه تو با بالشای زیادی میخوابی، این یعنی تو تنهایی. "

اوه.

" من تنها نیستم. "

" دلیل اینکه ما به این پارتی اومدیم این بود که تو میخواستی دوست پیدا کنی.‌ "

" درسته. " با بد اخلاقی چشمامو درشت کردم. " ولی من میفهمم که تو ام تنهایی. "

" چی؟ " درحالی که آروم بدنشو به سمت من برمیگردوند پرسید و من روی چهار تا بالشی که باید باهاشون کنار میومدم دراز کشیدم. " من از لحاظ اجتماعی تنها نیستم. "

" تو شاید یه عالمه دوست داشته باشی ولی تو یکی از بزرگترین آدمای تنهایی هستی که میشناسم- البته قصد توهین ندارم. نمیدونم چطوری توضیحش بدم... ولی هر کاری که میکنی- همیشه مستقله. آره درسته. تو مستقلی. " همونطور که کلماتمو میگفتم و سرمو تکون میدادم، با خواب آلودگی صورتمو توی ملافه های نرم فرو بردم.

" چی باعث میشه من مستقل باشم؟ " با کنجکاوی زمزمه کرد و با توجه به ظاهرش و نیشخندی که داشت خودشو میکشت تا روی لبای برجستش جا خوش کنه، میتونم بگم که حرفامو جدی نگرفته بود.

" تو فقط خودتو از همه کس و همه چیز جدا میکنی. و بعضی اوقات همینجوری خونه رو ترک میکنی و تا دو ساعت بعدش بر نمیگردی. نمیدونم... تو حتی توی خونه حرفم نمیزنی و فقط توی اتاقت میمونی. " همونطور که هری بی حرکت مونده بود و لب پایینشو محکم بین دندوناش گرفته بود، با صداقت نظرم رو براش توضیح دادم. اون در جواب سرشو تکون داد ولی ابروهاشو توی هم کشید.